7 Μαρ 2015

Αύριο θα έχει αλλάξει γνώμη

Διψούσε για κυριολεξία. Πέθαινε για λίγη κυριολεξία. Καταλάβαινε την αντίφαση αυτού που έγραφε. Αλλά δεν άντεχε άλλο τις τρολιές, τα hoaxes, την ειρωνεία, τους σαρκασμούς. Δεν άντεχε να ψάχνει να βρει τ' αντίθετο απ' το με τις λέξεις δηλούμενο. Δεν άντεχε να ψάχνει να βρει την πραγματική είδηση μέσα σε έναν κυκεώνα ψευτοειδήσεων, προπαγάνδας και φημών. Δεν άντεχε τη φράση «κλαίω» όταν κάποιος γελούσε. Δεν άντεχε τα ανέκφραστα lol, rofl, τα εμέτικονς των εύκολων και παροδικών -όσο κι η μνήμη του χρυσόψαρου- συναισθημάτων. Δεν άντεχε την ευκολία με την οποία κάποιοι δηλώνανε πως αγαπούν ή μισούν κάτι. Δεν άντεχε το πρώτο ενικό πρόσωπο που κυριαρχούσε στο λεξιλόγιο της εποχής αποθεώνοντας θνητά έξαλλα αυτάρεσκα εγώ. Δεν άντεχε την ανάδειξη του ασήμαντου σε σημαντικο  με μοναδικό κριτήριο το προσωπικό κριτήριο. Δεν καταλάβαινε τις μακρινές ευαισθησίες, τον πόνο για τα πολύ μακρινά, και το κλείσιμο των ματιών, το σήκωμα των ώμων, σε όσα οδυνηρά γίνονται εδώ δίπλα. 
Παλιότερα, έλεγε o ίδιος: «προσεγγίζω ανάλαφρα τα σοβαρά και σοβαρά τα ανάλαφρα». Πάει αυτό, τελειωσε. Δεν αντεχε άλλο την σοβαρή προσέγγιση του ανάλαφρου -ούτε καν του ανάλαφρου, αλλά του σκουπιδιού. Δεν άντεχε την ετεροχρονισμένη δικαίωση της τρας αισθητικής, που και καλά έγινε ρετρό ή βίντατζ, προδίδοντας άγνοια της σημασίας των όρων, άλλο πρόβλημά του κι αυτό, ότι αλλάζανε βίαια, ετσιθελικά, νόημα οι λέξεις, αποκτώντας καμιά φορά το τελείως αντίθετο, δεν άντεχε ν' ακούει ότι και καλά σε όλους αρέσουν τα πολιτιστικά σκουπίδια, αλλά ντρέπονται να το παραδεχτούν, γιατί είναι μια «ένοχη απόλαυση». Οχι. Η σκουπιδοαισθητική είναι σκουπιδοαισθητική. Τελείωσε. Και δεν αξίζει να αφιερώσει τον χρόνο του σε αυτήν. Ο χρόνος δεν είναι πολύς. Τρέχει. Και τα σημαντικά, τα σπουδαία, πάντα περιμένουν, συσσωρεύονται σε μιαν άκρη. Αυτά μπορεί να τα προσεγγίσει και ανάλαφρα, γιατί όχι; Δεν αρνείται την ελαφρότητα, αλλά τη χυδαιότητα. Δεν αρνείται το γέλιο, αλλά τη βλακεία. Δεν αρνείται το λαϊκό, αλλά την ευκολία. Δεν πρόκειται για επιτηδευμένο σούφρωμα των φρυδιών αλλά κάποια στιγμή οι ενασχολήσεις πρέπει να έχουν στόχο κάτι παραπάνω από το προσωπικό ξόδεμα, κάτι παραπάνω από το ευχάριστο πέρασμα του χρόνου. Δεν απαρνείται τη χαρά, αντιθέτως οπλίζεται με αυτήν απέναντι στη μαυρίλα που κυριαρχεί. 
Οι πράξεις και οι λέξεις μας ξεκινούν από μας, αλλά ας έχουν και προεκτάσεις πέρα από τη μύτη μας. Να τα πούμε όλα και κυρίως να τα εννοούμε, χωρίς περικοκλάδες, χωρίς ναζάκια, χωρίς κόγξες, χωρίς τρολιές. Να λέμε αυτό που νιώθουμε πέρα από την επιφάνεια. Και να το εννοούμε. Οπως εκείνος εκεί ο εξαφανισμένος, θεωρούμενος νεκρός πλέον, μουσικός που το χίλια εννιακόσια ενενήντα κάτι, όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο αν τα πιστεύει όλα αυτά που λέει, πήγε και χάραξε μπροστά του στο μπράτσο του τις λέξεις 4 REAL. Δεν χρειάζεται να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, όχι. Λίγη κυριολεξία ρε γαμώτο.


Δεν υπάρχουν σχόλια: