Ναι, το ξέρω, τουλάχιστον ακαλαίσθητο, αν όχι κάτι χειρότερο

Τώρα τελευταία, ανταποκρινόμενος στον αίτημα της εποχής για καινοτομία, εργάζοταν ως γράφτης. Γράφτης με ειδικότητα στ' αρχίδια. Επρόκειτο για μια αμφίρροπη αναμέτρηση σε σχήμα φαύλου κύκλου μεταξύ του ιδίου και όλων των υπολοίπων: όσο του πρήζανε τα αρχίδια, τόσο περισσότερο χώρο είχε για να τους γράφει όλους και όλα εκεί πέρα. Είχε κι ένα γραφείο για τα ραντεβού με τους πελάτες του, για να μπορεί να τους γράφει και να μην πηγαίνει ποτέ. Μέσα στο χωρίς έπιπλα γραφείο υπήρχε μόνο ένα τηλέφωνο στο πάτωμα κι ένας αυτόματος τηλεφωνητής που μάζευε τα μηνύματα, απορημένα αρχικά, αγανακτισμένα στη συνέχεια και απειλητικά εντέλει από πελάτες και μη, που ο γράφτης τούς είχε γράψει στα αρχίδια του -με το αζημίωτο φυσικά. Καθότι επρόκειτο για καινοτόμο εγχείρημα, δεν υπήρχε ανταγωνισμός, άρα στις μονοπωλιακές συνθήκες που επικρατούσαν στην αγορά μπορούσε να χρεώνει το γράψιμο κατά το δοκούν. Μια μέρα, απροσδόκητα, ένας αστάθμητος παράγοντας, ψυχολογικός τρόπον τινά, έπληξε την επιχείρησή του: ο γράφτης δεν είχε πια έμπνευση, έπαθε writer's block, κόλλησε, δεν ήξερε πια τι να γράψει στ' αρχίδια του, του φαίνονταν όλα ίδια, παρωχημένα και χιλιοσταρχιδιατουγραμμένα. Κι έτσι χρεοκόπησε, αναγκάστηκε να κλείσει το γραφείο του και να μείνει χωρίς δουλειά, αλλά δεν τον ένοιαξε, το έγραψε κι αυτό στα τέτοια του, παλιά του τέχνη κόσκινο, άλλωστε.