Τώρα τελευταία σκεφτόταν την περιφρόνηση. Οχι αυτήν του Γκοντάρ με την Μπαρντό, αν και δεν θα ήταν άσχημα να σκεφτόταν την Μπριζίτ όπως ήταν τότε, παρότι τον Γκοντάρ τον προτιμούσε με Ανακαρίνα (φωτ. 1) και με κομμένη την ανάσα (ναι, το ξέρω, η Σίμπεργκ, φωτ. 2, έπαιζε εκεί).
Σκεφτόταν την περιφρόνηση αλλά όχι αν τη γεννά η οικειότητα. Δεν τον ενδιέφερε πια αυτό. Δεν ένιωθε οικειότητα με κανέναν άλλωστε. Ενιωθε ωστόσο περφρόνηση. Και νωθρότητα. Ενιωθε μεγάλη περιφρόνηση όχι (μόνο;) για την ανθρωπότητα αλλά (και;) για τη νωθρότητα. Ενιωθε πολύ νωθρός όταν σκεφτόταν την περιφρόνηση. Η καρέκλα του έτριζε από το βάρος. Οχι των περιστάσεων, το δικό του. Πονούσε η μέση του. Δύσκολα άντεχε το μισό κορμί του τ' άλλο του μισό. Σκέφτηκε να ξεφορτωθεί το ένα από τα δυο μισά, αλλά δύσκολα θα συνέχιζε να ζει μισός. Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν όχι όλοι, δύσκολα αντέχουν να ζουν μισοί. Το ίδιο και το μίσος, δύσκολα θα το άντεχε. Αυτό που ένιωθε. Για πόσους; Παραπάνω από τους μισούς, σίγουρα. Οι μισητοί μισοί του Πάνου. Κι οι άλλοι μισοί;
Του άρεζε η φωνή του Ντίλαν, αλλά όχι η φυσαρμόνικά του, όργανο βασανισμού σε μελλοντικά στρατόπεδα συγκεντρωσης. Οι καιροί όμως αλλάζουν. Οταν ο Ντίλαν παράτησε τη φυσαρμόνικα, δεν του άρεζε πια η φωνή του. Του άρεσε όμως η παρατημένη φυσαρμόνικα. Οχι ως παρατημένο αντικείμενο σε κάποιο συρτάρι, αλλά ως μη παρουσία, ως μη ήχος. Είναι το ωραίοτερο στοιχείο της μουσικής του Ντίλαν, όταν δεν ακούγεται η φυσαρμόνικα. Του άρεζε δηλαδή η ανυπαρξία της. Το ίδιο και η δικιά του. Οχι η φυσαρμόνικα. Η ανυπαρξία.
Οι φανταστικοι φίλοι. Οι ψευτικοι φίλοι. Οι φανταστικοι ψευτικοι φιλοι. Οι ψευτικοι φανταστικοι φίλοι. Πολλοί είχαν έναν φανταστικό φίλο. Γέννημα της φαντασίας, δηλαδή, σε περιόδους μοναξιάς. Κάποιοι, λιγότεροι, τυχερότεροι, είχαν και φανταστικό φίλο (ή στον πληθυντικό αριθμό) από πλευράς ποιότητας. Ο φανταστικός φίλος, γέννημα της φαντασίας, είναι ένας ψεύτικος, δηλαδή μη υπαρτός φίλος, αλλά πάντα φανταστικός ποιοτικά, ειδάλλως ποιο το νόημα να τον δημιουργήσει η φαντασία σου; Ψεύτικοι, ποιοτικά, φίλοι υπάρχουν - ανεξαρτήτως του τι φαντάζεσαι.
Koiταζε μια καρδια και εβλεπε εναν ελέφαντα. Οχι μιαν ελεφαντόσχημη καρδια ουτε την καρδια του ελέφαντα ουτε εναν ελέφαντα σε σχήμα καρδιας ουτε εναν ελέφαντα με καρδιακα πρπβλήματα. Πλήρης απουσια καρδιας. Σκέτος ελέφαντας. Ακαρδος. Αυτός. Οχι ο ελέφαντας. Κι ας του μοιάζει.
Του άρεζε η φωνή του Ντίλαν, αλλά όχι η φυσαρμόνικά του, όργανο βασανισμού σε μελλοντικά στρατόπεδα συγκεντρωσης. Οι καιροί όμως αλλάζουν. Οταν ο Ντίλαν παράτησε τη φυσαρμόνικα, δεν του άρεζε πια η φωνή του. Του άρεσε όμως η παρατημένη φυσαρμόνικα. Οχι ως παρατημένο αντικείμενο σε κάποιο συρτάρι, αλλά ως μη παρουσία, ως μη ήχος. Είναι το ωραίοτερο στοιχείο της μουσικής του Ντίλαν, όταν δεν ακούγεται η φυσαρμόνικα. Του άρεζε δηλαδή η ανυπαρξία της. Το ίδιο και η δικιά του. Οχι η φυσαρμόνικα. Η ανυπαρξία. Οι φανταστικοι φίλοι. Οι ψευτικοι φίλοι. Οι φανταστικοι ψευτικοι φιλοι. Οι ψευτικοι φανταστικοι φίλοι. Πολλοί είχαν έναν φανταστικό φίλο. Γέννημα της φαντασίας, δηλαδή, σε περιόδους μοναξιάς. Κάποιοι, λιγότεροι, τυχερότεροι, είχαν και φανταστικό φίλο (ή στον πληθυντικό αριθμό) από πλευράς ποιότητας. Ο φανταστικός φίλος, γέννημα της φαντασίας, είναι ένας ψεύτικος, δηλαδή μη υπαρτός φίλος, αλλά πάντα φανταστικός ποιοτικά, ειδάλλως ποιο το νόημα να τον δημιουργήσει η φαντασία σου; Ψεύτικοι, ποιοτικά, φίλοι υπάρχουν - ανεξαρτήτως του τι φαντάζεσαι.
Koiταζε μια καρδια και εβλεπε εναν ελέφαντα. Οχι μιαν ελεφαντόσχημη καρδια ουτε την καρδια του ελέφαντα ουτε εναν ελέφαντα σε σχήμα καρδιας ουτε εναν ελέφαντα με καρδιακα πρπβλήματα. Πλήρης απουσια καρδιας. Σκέτος ελέφαντας. Ακαρδος. Αυτός. Οχι ο ελέφαντας. Κι ας του μοιάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου