Για να μην αριστεροπαλαβώσουμε τελείως...

Στις πρόσφατες εκλογές ψήφισα με την καρδιά και όχι με τη λογική. Δηλαδή δεν ψήφισα ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή τη στιγμή, Κυριακή, εννιά και μισή το βράδυ, μια εβδομάδα μόλις μετά τις εκλογές, επικρατεί μια ευφορία λόγω των τελευταίων κυβερνητικών κινήσεων (άσχετο: προσπαθώ να γράψω «κυβέρνηση» αναφερόμενος σ' ένα -έστω ρεφορμιστικό- αριστερό κόμμα και δεν μου βγαίνει, κάνω διαρκώς αναγραμματισμούς, βάζω λάθος τον τόνο, λείπουν γράμματα, προσπαθώ να γράψω «ελπίδα» και τη γράφω με ήτα, ίσως επειδή φοβάμαι την ήττα). Ευφορία λοιπόν. Ψυχική. Επικρατεί το συναίσθημα. Ενα συναίσθημα που φυσικά δεν αντικατροπτίζει την κοινωνική πραγματικότητα.

Η κατάσταση στη χώρα παραμένει σκατά. Και θα είναι σκατά για πολύ καιρό ακόμη. Ακόμη κι αν (αν, λέω, αν) η κυβέρνηση πετύχει, εν μέρει, σε μικρό ή σε μεγάλο βαθμό, τους στόχους της. Οι πληγές της τελευταία πενταετίας δεν θα κλείσουν τόσο εύκολα. Κι είναι πολύ οδυνηρή και ενδεικτική της ήττας/καταστροφής των τελευταίων πέντε ετών η ψυχική ευφορία που υπάρχει αυτή τη στιγμή, ευφορία που βασίζεται για την ώρα σε εξαγγελίες, κινήσεις επικοινωνιακές, σε κάποιες συμβολικές πράξεις, στην αίσθηση ότι γίνεται «επιτέλους, πραγματική διαπραγμάτευση!» - άσχετα που δεν γνωρίζουμε πού θα βγάλει. Δεν επιρρίπτω, φυσικά, καμία ευθύνη στη σημερινή κυβέρνηση, κάθε άλλο, κινείται απρόσμενα γρήγορα - ειδικά σε σχέση με την περιρρέουσα αίσθηση περί ανικανότητας της αριστεράς να κυβερνήσει/οργανωθεί. Αλλά το μέγεθος της ευφορίας που παρατηρείται, σε σχέση με τις προσδοκίες, γιατί, κακά τα ψέματα, κανείς δεν περιμένει θαύματα, απλώς μια μικρή βελτίωση της κατάστασης, δείχνει πόσο είχαν αποτύχει οι προηγούμενοι, πόση θλίψη και απόγνωση είχαν σκορπίσει οι θιασώτες της ρεαλιστικής, υπεύθυνης πολιτικής που αποκαλούσαν μάλιστα «παλαβή αριστερά» όσους διαφωνούσαν πιστεύοντας πως υπάρχει κι άλλος τρόπος.

Ακόμη δεν έχει γίνει τίποτε. Ο «άλλος τρόπος» μένει ν' αποδειχθεί στην πράξη αν υπάρχει. Τα πράγματα είναι πολύ-πολύ δύσκολα, σε όλα τα επίπεδα, στην κοινωνία και στη διαπραγμάτευση. Ακόμη κι ο όρος «διαπραγμάτευση» επί δικαιωμάτων αυτονόητων και αναφαίρετων, που μέχρι πρότινος αποτελούσαν εργατικές κατακτήσεις δεκαετιων, καταδεικνύει το μέγεθος της καταστροφής που προκάλεσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις του ρεαλισμού.

Τουλάχιστον τώρα κρατώ ένα μικρό, πολύ μικρό, πάρα πολύ μικρό, καλάθι. 

(το κείμενο γράφτηκε εξεπιτούτου εν τάχει, ως αποτύπωση μιας στιγμής, που μπορεί αύριο να έχει ανατραπεί, χωρις πολλή σκέψη, προφανώς και χαρακτηρίζεται από λάθη, παραλείψεις -όπως η παράλειψη της συνεργασίας-κηλίδας με τους ΑΝΕΛ-, υπερβολές και αντιφάσεις)