Φέτος το καλοκαίρι παρατηρώ: Τον χρεοκοπημένο συνδικαλισμό. Ολάκερους
επαγγελματικούς κλάδους να καταρρέουν. Τον φασισμό της κοινής λογικής. Την
κοινή γνώμη ως βλακόμετρο. Την επικράτηση της ανοησίας. Τις συλλογικές, άνωθεν επιβληθείσες, ενοχές μας. Την τρομοκρατία ως
ενημέρωση από τα ΜΜΕ. Την κυριαρχία της ομοιογενούς, ομοιόμορφης και ουσιαστικά
ακροδεξιάς ενημέρωσης στο ελληνόγλωσσο διαδίκτυο. Τις ακρότητες της μετριοπάθειας.
Τη διαστρέβλωση στο στόμα της εξουσίας όλων των εννοιών σχετικά με την πολιτική
ζωή. Την ανθρωποφαγία σε εξέλιξη. Τους τηρητές ίσων αποστάσεων να νίπτουν τας
χείρας τους. Την κοινωνική εξαθλίωση να αμφισβητείται ως πραγματικότητα από τις
κατά τα φαινόμενα γεμάτες παραλίες, τα γεμάτα μπαρόκλαμπα, τα έγκυρα ρεπορτάζ παραλίας
και του κώλου στο Σταρ. Τους εκ του μακρόθεν και εκ του καναπέως αναλυτές και τιμητές
των κοινωνικών αγώνων. Τον ορθολογισμό εργαλείο στα χέρια των ολιγαρχών. Αλλά
και τον ανορθολογισμό με τη μορφή του ρατσισμού και πάλι εργαλείο στα χέρια των
ολιγαρχών. Την αξία της εργασίας να εκμηδενίζεται. Την εργασία από εκβιασμός να
γίνεται αμφισβητούμενο δικαίωμα και πλέον είδος σε εξαφάνιση.
Φέτος το καλοκαίρι ακούω: Ανθρώπους απελπισμένους. Όχι από
την ανέχεια. Όχι ακόμη. Αλλά από την απουσία ελπίδας, προοπτικής. Ανθρώπους που
σουλατσάρουν ολημερίς και περιφέρουν το σαρκίο τους, τεράστιο βάρος, ανώφελο,
παντελώς άχρηστο φορτίο. Ανθρώπους με γεμάτες ζωές, με πλούσιες παραστάσεις, να
λυγίζουν από την ξαφνική ετυμηγορία της αγοράς εργασίας «είσαι άχρηστος πια».
Φέτος το καλοκαίρι: Μίσησα τον τόπο μου. Πρώτη φορά. Δεν μού προσφέρει
τίποτε. Μόνο μου στερεί. Μόνο με καταπιέζει. Ποτέ μου μέχρι σήμερα δεν είχα
θελήσει να φύγω. Δεν με γοήτευε (ούτε και με γοητεύει) ένα καλά οργανωμένο
ευρωπαϊκό κράτος. Τι είμαι; Κάνας νεοφιλελές; Ούτε και τώρα όμως θέλω να φύγω.
Θέλω να είμαι εδώ και να συμμετάσχω στη μεγάλη κοινωνική έκρηξη. Όχι, δεν πιστεύω
ότι θα γίνει σύντομα. Ούτε και θα βελτιωθεί η κατάσταση μετά. Απλώς θέλω να
είμαι εδώ, από περιέργεια, όπως θα ήθελε ο καθένας να είναι παρών, 13,7 δισεκατομμύρια χρόνια πριν, στο Big Bang.
Το ξέρω, διαφωνείς λίγο, πολύ ή και εξ ολοκλήρου σε ό,τι
μόλις διάβασες. Δεν βαρέθηκες να διαφωνείς (ή να συμφωνείς); Δεν θέλεις να
κάνεις κάτι παραπάνω απ’ αυτό;
Έτοιμες και σίγουρες λύσεις, να το ξέρεις, έχουν μόνο τα
σχολικά λυσάρια.
8 σχόλια:
Σκέφτομαι μήπως πρέπει να την κάνουμε τοίχο - τοίχο (όχι γιατί αλλού είναι καλύτερα, αλλά γιατί ίσως με την κίνηση αυτή βρούμε ξανά λίγό από εκείνο το "έχωμιαελπίδαγιατοαύριο" που έχει εξαφανιστεί από τα ράφια των σούπερ μάρκετ) και να γυρίσουμε όταν με το καλό γίνει το μπιγκ σόσιαλ μπανγκ (σόρι για το -νγκ, δεν μπόρεσα να αντισταθώ!)
Μα μπιγκ μπανγκ είναι το σωστό. Αν πεις μπιγκ μπαγκ, αντί για μεγάλη έκρηξη, θα αναφέρεσαι στη μεγάλη τσάντα που μέσα χωράνε περισσότερα και από την τσάντα του ΣπορτΜπίλυ, την κοινώς λεγόμενη και "η χαρά του μπάτσου".
Ή στο μεγάλο ζουζούνι, που... ε... εδώ σταματάω τη φαντασία μου, δεν τη θέλω πουθενά κοντά σε οποιοδήποτε μεγάλο ζουζούνι
γεια σου πανο σιχασιάρη, χώμα και φτυάρι στον κασιδιάρη
σε νιώθω. αλλά όσο περνάει ο καιρός δεν ψήνομαι να είμαι ούτε στο μεγάλο μπαμ. νομίζω ότι θα είναι αντίστοιχα σιχαμένο με τον κατήφορο που μας πάει προς τα εκεί.
Ξηροκάρπιε, σε περιμένω το Σεπτέμβρη!
Ghallas, ναι. Είναι πολύ πιθανό να είναι σιχαμένο και το μπαμ. Αλλά, προσωπικά, δεν έχω άλλη επιλογή από το να συμμετάσχω.
http://www.youtube.com/watch?v=sKA8KlnkKJg
Γαμάτο, Πάκη.
Δημοσίευση σχολίου