Πέντε χιλιόμετρα λέξεις

Μου είπαν πως τον είδαν στην Αθήνα στον Ηλεκτρικό σε ένα βαγόνι να ξιφουλκεί με πάθος εναντίον ενός εχθρού απολύτως φανταστικού, δηλαδή της φαντασίας του γέννημα, το δε ξίφος του όμως ήταν απολύτως πραγματικό, αν και φανταστικό ως προς την αρτιότητα των χαρακτηριστικών του, δηλαδή πολύ κοφτερό και καλογυαλισμένο. Ξέχειλες οι τσέπες του τόμους του Ντοστογιέφσκι και το κασκόλ του φλάμπουρο κόκκινο που ανέμιζε - θρύψαλα άλλωστε τα τζάμια στον ηλεκτρικό.

Μου είπαν επίσης πως  με είδαν σε αγώνα πέντε χιλιόμετρα βάδην ημερησίως, στο μυαλό παντσέτα ζουμερή, στο ένα χέρι μανσέτα κοφτερή, στο άλλο βιβλιογραφία ζανπατρικμανσετική, να συντάσσω φωναχτά το νέο λεξικό της νέας νεοελληνικής «πριζάκι (το), πριζάκιας (ο), άτομο που εναγωνίως και σε κατάσταση αλλοφροσύνης αναζητά πρίζα σε πλοία, καφετέριες ή άλλους χώρους προκειμένου να φορτίσει κινητό ή λαπτόπ».

Μου είπαν, τέλος, πως κάπου στο ίντερνετ τα διάβασαν όλα αυτά, στο μπλογκ κάποιου μαλάκα. Αλλά δεν τους πολυάρεσε και δεν θα ξαναμπούνε πια.