Μεζεδάκι

Κάθομαι στο τραπέζι της κουζίνας. Στον φούρνο μπριζόλες και πιπεριές. Στα άνω άκρα μου, δηλαδή στα χέρια μου, η εποχή των άκρων, όχι των χεριών μου, ούτε των ποδιών μου, αλλά του Χόμπσμπαουμ, παραδίπλα το mp3 player. Στο τέλος κάθε αράδας, το κουζινομάχαιρο, κοφτερό, εν δυνάμει φονικό. Τιμή 35 ευρώ. Σχεδόν επαγγελματικό. Για το κρέας. Μου 'χε ζητήσει ένα τέτοιο η Κ. Όταν μου 'πε την τιμή ο μαγαζάτορας, βγήκα έξω, την πήρα τηλέφωνο. Πολλά λεφτά για ένα μαχαίρι. Το πήρα τελικά. Οκτώ μπριζόλες, 11 ευρώ. Ακριβός ο χασάπης. Το κρέας του καλό. Δηλαδή όχι το δικό του, η σάρκα αυτού του ιδίου, αλλά το κρέας πουλάει. Οι πιπεριές τζάμπα, από τον μπαχτσέ στο χωριό. Την εποχή των άκρων από κάπου την ψείρισα, ίσως και να μου την έκανε κάποιος δώρο. Το mp3player εβδομήντα ευρώ, τιμή 2006. Είκοσι ευρώ, τιμή 2012. Διακόσια, ίσως και παραπάνω τραγούδια μέσα. Τζαμπέ και παρανόμως αποκτηθέντα. Κόβω το ακριβό κρέας με το ακριβό μαχαίρι ακούγοντας πολύτιμα τραγούδια στο φτηνιάρικο mp3player και σκέφτομαι τα καλύτερα πράγματα είναι χωρίς λεφτά, κρίμα να χρυσοπληρώνεις ό,τι πάει στα σκατά.

____________________________________________

Tο τραγουδάκι παντελώς άσχετο, μόνο και μόνο γιατί θέλω χρόνια να πω ότι το Yes please των Happy Mondays είναι ένα από τα πιο αδικημένα άλμπουμ στην ιστορία.