Ο σοφέρ του κυρίου Μιχάλη

Η περίπτωση του Πέτρου Πικρού: συγγραφέας, δημοσιογράφος, αρχισυντάκτης του Ριζοσπάστη, στέλεχος του ΚΚΕ, φυλακίστηκε, κατόπιν διαγράφηκε από το κόμμα, πέθανε ξεχασμένος, όμως άφησε πίσω του, πέρα από τα βιβλία του (τριλογία "Χαμένα κορμιά"), πάνω από 1.500 "ζωντανά ρεπορτάζ". Φρόντιζε δηλαδή, πριν γράψει, να ζήσει από κοντά το θέμα του (κάποια απ' αυτά χωρίς να το θέλει, όπως τα ρεπορτάζ για τις φυλακές). Εφτανε συχνά μέχρι το σημείο άλλοτε να υποδύεται τον χασάπη και άλλοτε τον σερβιτόρο προκειμένου να γράψει κατά το δυνατό αντικειμενικότερα για τα προβλήματα των εργαζομένων. Αμφιλεγόμενος πάντως, ακόμη κι απ' όσους τον θυμούνται.

Σου φαίνεται χαριτωμένο αυτό ίσως; Και ολίγον γραφικό; Και δεν γίνονται σήμερα αυτά τα πράγματα; 

Παρακάτω.

Η περίπτωση του Γκίντερ Βάλραφ: Γερμανός δημοσιογράφος. Παλαβός. Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ του κι αυτός υποδύεται ρόλους. Μεταμφιέζεται, χρησιμοποιεί ψευδώνυμα. Υποδύεται τον εργάτη στη γερμανική βιομηχανία, υλατζής στην Μπιλντ, αλκοολικός, άστεγος και τόσα άλλα: όλα για τις ανάγκες του ρεπορτάζ. Αποτελεσματικός, επιτυχημένος, αμφιλεγόμενος ωστόσο κι αυτός.

Σου φαίνεται κι αυτό χαριτωμένο ίσως; Και ολίγον γραφικό; Δεν γίνονται σήμερα αυτά τα πράγματα; Και τέλος πάντων υπάρχουν και πολλοί άλλοι τρόποι για να κάνει ένας ρεπόρτερ τη δουλειά του; Σαφώς. 

Ωστόσο, Αντώνη (Σρόιτερ), η "Αυτοψία", το πραγματικό ρεπορτάζ του δρόμου, δεν γίνεται κάνοντας σκηνοθετημένη βολτίτσα στο κέντρο της πόλης αγκαζέ με την εξουσία ή σαν σοφέρ του Χρυσοχοϊδη.

ΥΓ. Αξίζουν να διαβαστούν: Πέτρος Πικρός - Τουμπεκί, Γκίντερ Βάλραφ - Αποκαλύψεις, κείμενα ενός ανεπιθύμητου δημοσιογράφου. 

ΥΓ. άλλο, επί προσωπικού: Πόσο με χαροποιεί όταν γκουκγλίζοντας για να βρω τα σχετικά λινξ πέφτω πάνω σε κείμενα παλιών φίλων!