Των λαθών του τετράπαχος

Τσικνοπέμπτη, φυσάει, πολύ κρύο, δύο σκυλιά φασώνονται doggy style έξω από το μπαρ, σε όλα τα μπαρ σήμερα ψήνουν σουβλάκια, σαμπάνια με γύρο που λέει κι ο Ακαμάτης, μασκαράδες, αμέτρητες πλατινέ περούκες και αμέτρητοι Anonymous. Θέλω: ξύρισμα κούρεμα παγκόσμια ειρήνη. Πήρες το κρέας μου γουρούνι, το ‘τρωγες με το πηρούνι σαν παγωτό βανίλια, στο γήπεδο οι δύο ομάδες σε διαπραγματεύσεις τρέχοντας με τα πυρωμένα χείλια. Είπαμε αντίο μες στο κρύο, πήρες λεωφορείο, το πενήντα δύο, στο βρόμο θάλασσε η τρικοιμισμένη χάλασα, ο Γάμων κι ο Κηδείας, δύο Ηλύθια Πεδία, ωμοθετούσαν την αειβία, του Αϊ-Φόρου ανάπτυξης ωδικά έργα. Μπαίνω στο δικό μου λεωφορείο, όχι, this not my beautiful bus, this is not my beautiful driver, 56, τι δουλειά έχω στο 56. Σκέφτομαι, ήθελες το 23, που είναι ακριβώς το μισό του 56, άραγε τι να σημαίνει αυτό; Διπλασίασες το λεωφορείο; Να πάω σπίτι να γράψω ένα ποστ για αυτό. Βέβαια το 23 δεν είναι το μισό του 56. Στο σχολείο, στα μαθηματικά ήμουν σκράπας, το έχω ξαναπεί, όπως κι αυτό: επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως.
Στο σχολείο ζωγράφιζα στο περιθώριο του τετραδίου, τον ζωγράφο παρίστανα του περιθωρίου.