Μαζιστάρ

Είχα σκοπό να σου πω για κείνη την απαστράπτουσα κοπελιά, που είδα σήμερα στο βιβλιοπωλείο, η οποία δυστύχαινε της συνοδείας πράγματος τινός, αποκαλούμενου και χίπστερ, με μύστακα παχύ, ξεπλυμένο βυσσινί παντελόνι και γυαλί ηλίου, ξεφύλλιζε τάχαμου βιβλία, η δε απαστράπτουσα φορούσε ένδυμα ταυτότητας αγνώστου, ήτο φουστάνι; ήτο παντελόνι; παντελόνι που φουστίζει ή φούστα με μπατζάκια; μέσα στο ακαθόριστο ετούτο ένδυμα το σώμα της δεν διαγραφόταν το λοιπό, παρεκτός το πρόσωπο, λίαν εκθαμβωτικό, κι ένας καταπληκτικός, φιδογυριστός κότσος, βαλμένος στην αριστερά πλευρά της κεφαλής - του πράματος, του συνοδού, με το μουστάκι το παχύ σαν βούρτσα (άραγε υποκαθιστόν το πάχος της πούτσας, φτηνό τ’ αστείο, το γνωρίζω) ένιωσα μια ορμή να του χιμήξω ως άλλος ΚΝΑΤ, ως άλλος μπαχ, ως άλλος εντέλει ΜΑΤ, αλλά κατόπιν αποφάσισα, καταπώς το συνηθίζω, με δεξί κλικ πάνω στο «Σακης Σερέφας» να γκουγκλίσω, βρήκα μια ανάρτηση παλαιά, ενός εξέχοντος ιστολόγου, στην οποία σχολίαζαν κατά δεκάδες λοιποί εξέχοντες ιστολόγοι, σχετικώς με κάποιο σχόλιο του όρου αναζήτησής μου για τα μπλογκ και την ανωνυμία των ιστολόγων, και έπνεαν εν χορώ τα μένεα εναντίον του, έχοντας εν πολλοίς δίκιο, ωστόσο ενοχλήθηκα τα μάλα και θεώρησα ότι στήσανε μια εικονική κρεμάλα και λέγανε εναντίον του αλλαγιάλλα της Παρασκευής το γάλα, με διάθεση ρουμπωτική και απαξιωτική, αφρίζανε, αφόριζαν και λέγαν «ποιος είναι ετούτος ο Σερέφας;» και «σιγά τον συγγραφέα, εγώ δεν τον εξεύρω», λες και το κύρος και κυρίως το έγκυρον μιας γνώμης έχει να κάνει με τη δημοφιλία, αναγνωρισιμότητα και το ποσοστό αποδοχής στα γκάλοπ της ΕμΑρΜπί - ακόμη χειρότερο, σχετικώς με τις απόψεις αυτές, ήταν το στιλ «για να μην τον έχω πάρει πρέφα τον Σερέφα, πάει να πει ότι πρόκειται περί συγγραφέως μπουχέσα», το οποίο επίσης κρύβει έτερον κίνδυνο ότι μόνον οι συγγραφείς αποδοχής είναι της προκοπής, πρόσωπο κοινής αποδοχής πριν λίγα χρόνια ήταν κι ο Γιωργάκης, και τέλος πάντων ξάφνου ο χίπστερ με το παχύ μουστάκι σαν τη βούρτσα το υποκαθιστόν την πούτσα έφυγε για τσιγάρα, και αντί να χιμήξω προς τον αντικειμενικό σκοπό, την απαστράπτουσα κορασίδα με την τρελή κοτσίδα, τον πήρα κατά πόδας, τον έπιασα απ’ το μαλλί, του έσπασα το γυαλί και τού σκισα το παντελόνι Λι το βυσσινί. Τα 'χε κάνει απάνω του ο κακομοίρης: είμαι σκατά της βίας, απ' όπου κι αν προέρχεται, μού είπε. (ναι, ξέρω το 'χω ξαναχρησιμοποιήσει αυτό το αστειάκι, επανάληψη μήτηρ πάσης παθήσεως, κι αυτό το 'χω ξαναπεί)