Όταν ήτανε μικρός, ο Γιώργος ήθελε να γίνει πυροσβέστης. Αντ' αυτού έγινε πρωθυπουργός. Εμείς τι φταίμε;

Τόσα και τόσα έχουν γραφτεί για τους μεταπολιτευτικούς νεολογισμούς στην πολιτική ζωή της Ελλάδας, οι περισσότεροι εκ των οποίων προέρχονται ίσως όχι τυχαία από το ΠΑΣΟΚ. Μια διαφωτιστικότατη λίστα μπορεί κανείς να βρει σε αυτό το προ διετίας άρθρο της Ελευθεροτυπίας. Ο ΓΑΠ σήμερα το πρωί εισήγαγε έναν ακόμη νεολογισμό: "σβήνουμε τη φωτιά που άλλοι ανάψαν στη χώρα", είπε και τη στιγμή που το ξεστόμισε απογοητευμένος ο Ντεκάρτ πήγε στο περίπτερο, πήρε τον "Αστρολόγο" της Λίτσας Πατέρα, μια Σούπερ Κατερίνα κι έναν "Πρωταθλητή" και άραξε για καφέ στο Ντακάπο. Δεν έχει νόημα να προσπαθείς να αντικρούσεις τον παραλογισμό του ισχυρισμού ενός ανθρώπου που είναι πρωθυπουργός τα τελευταία δύο χρόνια, βασικότατο στέλεχος τα προηγούμενα χρόνια του κόμματος που κυβερνά τον τόπο στο μεγαλύτερο διάστημα της μεταπολίτευσης. Ας σταθούμε ωστόσο στο νεολογισμό αυτόν καθαυτόν και στις προεκτάσεις του: θέλοντας ξεκάθαρα να επιρρίψει ευθύνες στους "άλλους", στους κακούς, τεμπέληδες, νωθρούς νεοδημκράτες που κυβερνούν στα διαλείμματα των πασοκικών κυβερνήσεων, αποφεύγει να χρησιμοποιήσει το πολυφορεμένο κλισέ "παραλαβαμε καμένη γη", που πρώτος ο μέγιστος δημαγωγός και πολιτικός απατεών πατήρ του ξεστόμισε το 1981, μετά την ντεμέκ Αλλαγή. Δεν ξέρω τι οιδιπόδεια συμπλέγματα έχει ή δεν έχει, αλλά διακρίνω στην γιωργάκεια αυτή κίνηση μια σαφή διάθεση απάρνησης του παρελθόντος, μια ιδεολογική πατροκτονία αλλά και μια διάθεση προλείανσης του εδάφους για την (όποια) νέα, μη πασοκική κυβέρνηση, η οποία, κλείνοντας τον πολυκλεισμένο κατά το δοκούν κύκλο της μεταπολίτευσης, εφόσον τώρα οι πασόκοι σβήνουν τις φωτιές, θα δικαιούται και πάλι να πει "παραλάβαμε καμένη γη". Διότι, όπως λέει το άλλο κλισέ, η ιστορία κύκλους κάνει, επαναλαμβάνεται πότε σαν φάρσα, πότε σαν τραγωδία, πότε σαν αηδία.