Μνημείο του αγνώστου Παναγιώτου

Αν η γνώση είναι δύναμη, προφανώς ανήκω στους αδύναμους της γης. Όχι γιατί δεν έχω γνώσεις, μόρφωση, κουλτούρα, αλλά επειδή δεν γνωρίζω αρκετό κόσμο. Γιατί όμως δεν γνωρίζω αρκετό κόσμο; Κυρίως επειδή δυσκολεύομαι να είμαι συμπαθητικός. Ένα απ’ τα πράγματα, λένε οι ειδικοί, που σε κάνουν συμπαθητικό, είναι να κοιτάς τον άλλον στα μάτια. Σπάνια κοιτώ τον άλλον κατάματα, κυρίως και ιδίως άμα τον έχω ξαναδεί, όχι γιατί (εφόσον τον έχω ξαναδεί) δεν μου κινεί το ενδιαφέρον, αλλά γιατί στις πλείστες των περιπτώσεων ντρέπομαι, γιατί δεν θυμάμαι ούτε αν, ούτε πού, τον έχω ξαναδεί, δεν θυμάμαι το όνομά του κτλ. Τώρα με τα σόσιαλ μίντια, που δεν είμαι ο Παναγιώτης, αλλά ο Πάνως, νόμιζα, φευ, ότι θα βελτιωνόταν η κατάσταση: τζίφος. Θυμάμαι ψευδώνυμα, θυμάμαι τουίτς, θυμάμαι ποστ, αδυνατώ να τα συσχετίσω με κανονικούς ανθρώπους που τους έχω μπροστά μου. Η δεύτερη φορά που ενδεχομένως τούς συναντήσω εκ του σύνεγγυς είναι χειρότερη: αδυνατώ να θυμηθώ το πραγματικό τους όνομα, φοβάμαι μην αποκαλέσω Γιώργο τη Μαρία και Αζόρ τον Νίκο, ως εκ τούτου οι λέξεις βγαίνουν διστακτικά από το στόμα μου, έχω μια στάση ελαφρώς σνομπίστικη, απ΄ την ανομολόγητη ντροπή μου ιδρώνω ακατάπαυστα, κοκκινίζω, βγάζω εξανθήματα και δεν κοιτώ τον άλλον στα μάτια, άρα δεν γίνομαι συμπαθής, άρα μελλοντική επαφή μάλλον δύσκολα θα υπάρξει, όπερ σημαίνει ότι ο κύκλος φίλων και γνωστών δεν μεγαλώνει, δεν γνωρίζω κόσμο (επειδή δεν τον αναγνωρίζω), άρα θα παραμείνω ένα μικρό αδύναμο άσημο σκουλήκι.