6 Οκτ 2011

Έχω μια απορία

Τις προάλλες είχα μια μικρή συζήτηση με τη Rodia300.
Η φιλενάδα αναρωτήθηκε τι θα γίνει σε περίπτωση που το κράτος "κόψει" χρήμα.
Και μου ήρθε η επίφανι. Όπως συνήθως.
Τι θέλω να πω:
Θυμήθηκα ότι το χρήμα δημιουργείται με δυο τρόπους. Ή το κόβεις ή οι τράπεζες βρίσκουν τρόπο να το κάνουν. Πως;
Εξαιρετικά μπακαλίστικα λέω, για όσους δεν έχουν δει κάποιο ντοκιμαντέρ για το πως μας κλέβουν οι τράπεζες, ότι οι τράπεζες είναι οι καλύτεροι ταχυδακτυλουργοί. Δημιουργούν χρήμα από το τίποτα. Είναι αναγκασμένες από το νόμο να κρατάνε μόλις το 10% των καταθέσεων στα ταμεία τους και τα υπόλοιπα τα δίνουν σε δάνεια. Τι κάνουν δηλαδή:
Παίρνεις εσύ ένα δάνειο 100 δραχμές (ναι ρε δραχμές, ποτέ δε ξέρεις τι μπορεί να γίνει σε ένα μήνα) από μια τράπεζα Α. Τα παίρνεις και τα πας στη τράπεζα Β. Η Β κρατάει το 10% στο ταμείο και τα υπόλοιπα 90 τα δίνει σε άλλο δάνειο. Έτσι στην αγορά με τις ίδιες 100 δραχμές έχουμε 190 δραχμές να κυκλοφορούν....χωρίς να υπάρχουν.
Αυτό γίνεται και με τις επιταγές. Πάω εγώ και αγοράζω εμπορεύματα αξίας 100 δραχμών και δίνω μια τρίμηνη επιταγή. Έτσι όπως τα έχουν κάνει στην Ελλάδα, δε μπορείς να πάρεις τα χρήματα πριν την ημερομηνία που αναγράφεται στην επιταγή. Έτσι εγώ, κύριος, μπορεί να μην έχω μια στο λογαριασμό μου αλλά έχω εμπορεύματα αξίας 100 δραχμών. Αυτές οι 100 δραχμές δεν υπάρχουν πουθενά. Έτσι στο τέλος του τριμήνου έχω πουλήσει εγώ τα εμπορεύματα και να έχω βγάλει 200 δραχμές βάζω τις 100 για να καλύψω την επιταγή και είμαι κύριος. Άρα δημιουργήθηκαν 100 δραχμές από τον αέρα.
Είναι όμως αέρας;
Εδώ είναι που έχω σπάσει το κρανίο μου. Αυτές οι 100 δραχμές είναι μεν δημιουργημένες από την επιταγή αλλά έχουν καλυφθεί από το τρέχον ρευστό. Άρα στην ουσία έχω δημιουργήσει 100 δραχμές αλλά έχω στερήσει και 100 δραχμές από το υπάρχον ρευστό.
Σκατά, πάμε πάλι.
Υπάρχει ρε παιδί μου μια μηλιά που έχει βγάλει 100 μήλα νταξ;
Εγώ δεν έχω μήλα αλλά πάω σε έναν τύπο και τον λέω "φίλος δώσε εμπόρευμα και πάρε αυτό το χαρτί που λέει ότι σε τρεις μήνες θα σε δώκω 2 μήλα".
Άρα αυτή τη στιγμή στο κήπο πόσα μήλα υπάρχουν;
Τα 100 της μηλιάς και τα 2 τα δικά μου στο χαρτί. Θεωρητικά 102 αλλά στην πραγματικότητα 100.
Τα 2 μήλα είναι επομένως τι; Χρέος; Τι σκατά; Παθητικό; Τες πα...πάμε παρακάτω.
Αυτή τη στιγμή έχουμε να κάνουμε με τη δική μας κρίση χρέους.
Οι τράπεζες μας δεν έχουν ρευστό καθόλου και όποιος δε το έχει δει αυτό είναι αδαής. Επίσης δε ξέρω αν είναι σύμπτωση ή όχι αλλά όλο και περισσότερους ακούω ότι είναι απλήρωτοι από τα μέσα Ιουνίου-τέλη Ιουλίου.
Συγκεκριμένα φιλενάδα μου που δουλεύει σε εταιρία που τους χρωστάει και τον Ιούλιο μου είπε ότι άνθρωποι μέσα στην εταιρία που έχουν πολλές υποχρεώσεις έφαγαν ότι είχαν στην άκρη και πλέον μην έχοντας άλλη επιλογή, πάνε ακόμα και στο Σούπερ Μάρκετ με την πιστωτική τους. Μέχρι να τις μπουκώσουν και αυτές να τελειώνουν.
Και τώρα πέφτει το ερώτημα:
Έχουμε μια αγορά χωρίς ρευστό. Αυτό γιατί από τα λίγα που ξέρω οι τράπεζες μας χρωστούν με τη σειρά τους στην Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα από την οποία δανείζονται με τη σειρά τους. Έχουμε δηλαδή μια μηλιά χωρίς καρπούς.
Έχουμε επιταγές που έχουν χρησιμοποιηθεί και μια και δυο και τρεις φορές για την αγορά ή την εξόφληση αγαθών ή υπηρεσιών ή οτιδήποτε τέλος πάντων.
Από την άλλη έχουμε δημιουργία νέου χρήματος μέσω των πιστωτικών που είναι αέρας κοπανιστός και τίποτα άλλο.ΣύνδεσμοςΤο ρευστό που υπάρχει επομένως δεν επαρκεί για να καλύψει το χρέος. Χρήμα όμως δε μπορεί να κοπεί, όπως έγινε στην Αμερική αλλά το σταμάτησαν κακείν κακώς, γιατί είναι πληθωριστικό καθαρά. Άρα πως θα καλυφθεί το χρέος;
Μπερδεύτηκα.
Μπακαλίστικα πάλι.
Το κράτος δανείζεται.
Το κράτος μέρος των χρημάτων που δανείζεται το δίνει στην τράπεζες για την ενίσχυση τους.
Αυτό σημαίνει ότι δημόσιο χρήμα πάει στις τράπεζες για να καλύψουν οι ίδιες τα χρήματα που έχουν δανειστεί και δεν πάει στην αγορά.
Έτσι το ρευστό λιγοστεύει στην αγορά.
Εταιρία έχει στα χέρια της επιταγές από άλλες εταιρίες που κλείνουν ή δεν έχουν να τις καλύψουν.
Τυπάς δουλεύει στην εταιρία αλλά δε πληρώνεται λόγω των ακάλυπτων επιταγών.
Αναγκάζεται να αγοράζει φαγητό με πιστωτική.
Έχουμε λοιπόν:
Ρευστό έρχεται από έξω αλλά ξαναπάει εκεί.
Ρευστό που υπήρχε στα χαρτιά αποδείχνεται ότι δεν υπάρχει.
Ταυτόχρονα δημιουργείται νέο χρήμα μέσω της πιστωτικής το οποίο όμως δεν αναμένεται να αποπληρωθεί τουλάχιστο σύντομα.
Ταυτόχρονα τοκίζεται. Αυγατίζει δηλαδή συνεχώς.
Για να φτάσουμε επιτέλους σε ένα συμπέρασμα γιατί κουράστηκα και εγώ ο ίδιος με το κείμενο το δικό μου:
Όλοι σκεφτόμαστε τι θα γίνει αν πτωχεύσουμε σαν κράτος. Έχουμε εστιάσει την προσοχή μας εκεί και ξεχνάμε ότι σιγά σιγά πτωχεύουμε σαν σπίτια, σαν οικογένειες εξ αιτίας των παθογενειών του νεο-καπιταλιστικού συστήματος.
Ας μπούμε λίγο ξανά στην θέση του τυπά που αναφέραμε πιο πάνω. Αν μείνει και συνεχίσει να μη πληρώνεται, συνεχώς ανεβαίνει στο χρέος που έχει. Αν φύγει θα μπει στη μέγγενη της ανεργίας και πάλι το χρέος του αυξάνεται. Αν υποθέσουμε ότι κάποια στιγμή βρίσκει δουλειά τι θα πρωτοκάνει; Θα καλύψει τα τρέχοντα έξοδα του ή θα πληρώνει τα χρέη του; Και πόσο σίγουρο είναι ότι η καινούργια του δουλειά θα του δίνει τα ίδια χρήματα που έπαιρνε από την παλιά;
Νομίζω καταλαβαίνεις φίλε αναγνώστη που το πάω.
Η κρίση αυτή δε δημιουργεί απλώς φτώχεια. Δημιουργεί χρέος. Χέσε το κράτος τώρα. Δημιουργεί χρέος για όλους εμάς. Που θα το κουβαλάμε μια ζωή και ότι και να κάνουμε ΔΕΝ φτάνει το χρήμα που υπάρχει στην πραγματικότητα δε φτάνει για να αποπληρώσουμε. Άρα θα χρωστάμε μια ζωή. Όποια και να είναι η κατάληξη για το κράτος μας (κούρεμα, στάση πληρωμών και κούρεμα, ελεγχόμενη χρεοκοπία σε βάθος χρόνου) υπάρχει ήδη ένα μεγάλο χρέος σε όλους μας που μεγαλώνει συνεχώς και υπάρχει μόνο στα χαρτιά και όχι στην πραγματικότητα. Κάποια στιγμή όλο αυτό θα κάνει ένα μπούμ και θα σκάσει. Μου φαίνεται, εμένα του μπακάλη, ότι το τραπεζικό σύστημα πεθαίνει μέσα από τους ίδιους μηχανισμούς που ανέπτυξε για να μεγαλώσει.
Και δεν αφήνει τόσο ένα κράτος με χρέος. Στο κάτω κάτω της γραφής το κράτος λέει "δε γαμιέστε δε πληρώνω κάντε κούρεμα" που βεβαίως έχει καταστροφικές συνέπειες.
Ένα νοικοκυριό δεν έχει αυτή τη δυνατότητα.
Πολύ φοβάμαι ότι δε θα αργήσει εκείνη η ώρα που θα σπάει ο κόσμος τα Σούπερ Μάρκετ...
Να μη γίνουμε Αργεντινή; Τώρα πια;

1 σχόλιο:

Rodia είπε...

Καπου διάβασα ή άκουσα (δεν ειμαι σιγουρη ούτε για ποιος το ειπε/έγραψε -ίσως ο Καζάκης) ότι το χρήμα σε φούσκα μπορεί να αγοράσει ολοκληρο τον πλανήτη πάνω απο 1.000 φορές ενώ το πραγματικό χρήμα (σε νόμισμα) είναι κάποια μύρια λιγότερο και δεν επαρκεί να καλύωει τις ανάγκες του κόσμου.
Ετσι γεννήθηκε το ερώτημα στο μυαλό μου το πτωχό και μη οικονομολογικό!
Γιατί δεν τυπώνεται τόσο χρήμα όσο αυτό που ειναι αέρας και να μοιραστεί στον κοσμάκη; Δεν φτάνει το χαρτί; Τζάμπα θερίζουν τον Αμαζόνιο;