Σαν λέπι στο σαλέ σαλέπι, σαν λείπει η λεπίδα πήδα

Κολυμπούσα, όχι όπως συνήθως σε μια θάλασσα γιομάτη με λογής παράξενα φυτά, αλλά σε μια θάλασσα σοροπιού, μελιού και διαφόρων σωματικών υγρών: διάβαζα δηλαδή το βιβλίο του Ερίκ Φοτορινό «Κινηματογραφικά φιλιά». Δεν φταίει ο άξιος συγγραφεύς – απλώς προτιμώ να κολυμπώ σε μια θάλασσα αίματος, αλκοόλ και… χμ… και διαφόρων σωματικών υγρών. Ο ήρως του Φοτορινό, ένας νέος ανδρας αγνώστου μητρός, αλλά πατρός επιφανούς οπερατέρ την περίοδο της νουβέλ βαγκ, ψάχνει στις ταινίες και στις πρωταγωνίστριες της εποχής τη μητέρα του. Γνωρίζει μια τύπισσα, ολίγον σαλεμένη και αρκετά παντρεμένη, συνάπτουν μια σχέση ιδιάζουσα, εμμονική, όπου η ολίγον σαλεμένη και αρκετά παντρεμένη γυνή αποτελεί ταυτόχρονα ερωμένη και μάνα του ηρώος ανδρός ώσπου καταλήγει δέσμιος του πάθους αυτού, τρόπον τινά σκλάβος μιας ιδιόρρυθμης και απαιτητικής αφέντρας, αλλωστε ο ίδιος χαρακτηρίζει τον εαυτό του «τοξικομανή» και την ερωμένη του «ηρωίνη». Κάπου στη μέση ο ήρωας απατά την παντρεμένη ερωμένη του (ω της ανωμαλίας) με μιαν νεαρή, καθ’ όλα φυσιολογική, μη παντρεμένη γυναίκα, η οποία αναπόφευκτα θα παίξει το ρόλο της μεθαδόνης στην πορεία απεξάρτησης του ήρωα. Φυσικά ο σύζυγος της ηρωίνης του ήρωα εμφανίζεται συχνά πυκνά κλείνοντας το τρίγωνο: διεκδικεί τη σύζυγό του σαφώς, είναι τόσο ερωτευμένος μαζί της ωστόσο που κάνει συχνά τα στραβά μάτια στις ατασθαλίες της. Υπάρχει διάχυτος ένας πολιτισμός στις σχέσεις αυτού του τριγώνου, μια ανεκτικότητα, να φανταστείς κάποια στιγμή διασταυρώνεται ο ήρως με τον κερασφόρο σύζυγο, έξω από το σπίτι του τελευταίου κι αφού στο τσακ πρόλαβε να ολοκληρωθεί η συνουσία μετά μουσικής Σοπέν και διαφόρων γλυκισμάτων, και αντί να βγουν μαχαίρια ή έστω βλέμματα γεμάτα μίσος, απλώς οι δύο άνδρες κάνουν πως δεν βλέπουν, πως δεν γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Πάλι καλά που δεν σφιχταγκαλιάστηκαν σαν δυο άλλοι Ζυλ και Τζιμ. Διότι, όλως τυχαίως και για να εξευμενίσω τις τύψεις που νιώθω μη μελετώντας όσο θα έπρεπε τα έρμα τα γαλλικά μου, έκατσα και είδα, όσο διαβαζα τα "Κινηματογραφικά Φιλιά", το Ζυλ και Τζιμ. Δεν λέω, ωραία ταινία και καταλαβαίνω τις τεχνικές καινοτομίες που εισήγαγε στο σινεμά. Αλλά δεν ξέρω βραδερφέ. Τόσος πολιτισμός, τέτοια ανεκτικότητα, τέτοια ερωτική ελευθεριότητα δεν συνάδουν με τον χριστιανόπληκτο αριστερίζοντα συντηρητισμό μου. Κι αυτή είναι μάλλον μια ακόμη επιτυχία της τέχνης: να γαργαλά και να ερεθίζει τα ταμπού, να μας υπενθυμίζει ότι ο δρόμος προς την ελευθερία είναι μακρύς και δύσκολος και ξεκινά από τα μέσα μας.