Ψυχή σκατά

Μαλλί κομοδινί, χείλη σφιγμένα, θατσερική οπτασία, τοποθετούσε ομοιόμορφα και απολύτως στοιχισμένα τα αυτοκόλλητα απ' τις συσκευασίες των φαρμάκων. Θαύμασε μια στιγμή το εν πλήρη αρμονία δημιούργημά της και είπε τονίζοντας μία-μία τις συλλαβές:
τ ε λ ε ί ω σ ε, η κ α τ α σ τ ρ ο φ ή μ α ς ε ί ν α ι ο ι μ ε τ α ν ά σ τ ε ς.
Λίγο νωρίτερα, οταν έμπαινα στο φαρμακείο, πετούσε έξω κακήν κακώς έναν κακομοίρη, μη Ελληνα εμφανώς, που ποιος ξέρει τι ήθελε και τι σκοπούς είχε, κρατούσε και τσάντα άλλωστε, αδιάσειστη απόδειξη των προθέσεών του.
"Αυτοί, αυτοί είναι οι χειρότεροι. Οι Αλβανοί ήρθαν, μας πήραν τις δουλειές αλλά τουλάχιστον δουλεύουν, χτίσαν σπίτια, αγορασαν αυτοκίνητα, κάνανε οικογένειες. Τούτοι εδώ, οι Αφγανοί, Αφρικανοί, ποιος τούς ξέρει τι είναι, μόνο να ζητάνε ξέρουν. Ακούς εκεί να τούς δώσουν το νεοκλάσικό για να κάνουν απεργία πείνας. Κι εδώ, στο εργατικό κέντρο! Στο σπίτι τους να τούς πάρουν, στο σπίτι τους".
Συμπεράσματα δύο: Πρώτον, ένα δυάρι κι ένα μεταχειρισμένο φίατ αντικαθιστούν πατρίδα και θρησκεία στο γνωστό τρίπτυχο ελληνοψυχίας και δεύτερον, διάβολε, δεν έχουν καν ποικιλία στα επιχειρηματα αυτοί οι ανθρώποι;
Απελπισμένος πήρα τα φάρμακά μου, χωρίς να τολμήσω να βγάλω άχνα. Ενα μόνο πράγμα σκεφτόμουνα: τόσο καιρό που είχαν απεργία οι φαρμακοποιοί, ήμουν αλληλέγγυος σε αυτήν την σκατόψυχη;