Γαλλική λογοτεχνία, κάλαντα, το βεσέ του Αμαντέους και ιρλανδέζικη φολκ

Και όμως, παρά τις περί του αντιθέτου προσδοκίες, ένα βιβλίο με τον εμπνευσμένο τίτλο “H βιομηχανία του σεξ και της ψαροκροκέτας”*, το οποίο περιλαμβάνει εξίσου εμπνευσμένους τίτλους κεφαλαίων όπως “Χώσε την κεραία στον κώλο μου” και “Η αφόδευση της σφυρίδας”, μπορεί εντέλει να αποδειχτεί κακό. Ουδέν κακόν βιβλίον όμως αμπιγέζ καλού. Χάρη στο βιβλίο αυτό, κατάφερα να δώσω απάντηση σε ένα ερώτημα που κοντά ένα χρόνο τώρα, από το ταξίδι μου στη Βιέννη δηλαδή, με απασχολούσε και δεν με άφηνε να κοιμηθώ τα βράδια.

Κι εξηγούμαι:

Δεν γνωρίζω αν στο 14ο διαμέρισμα του Παρισιού υπάρχει όντως ένα -ας το πούμε εναλλακτικό- μπαρ με όνομα “Μότσαρτ”. Ο φίλος μου ο Σαλαδίνος δεν με πήγε εκεί πέρα, πράγμα το οποίο μπορεί να σημαίνει τα εξής: είτε πρόκειται για αποκύημα της συγγραφικής φαντασίας, είτε ότι ο Σαλαδίνος δεν το 'χει μάθει ακομη, είτε ότι δεν τη βρίσκει με κοπρο-ουρολαγνεία. Στο κεφάλαιο “Η αφόδευση της σφυρίδας” του προαναφερθέντος βιβλίου ο ξάδερφος Γιαν, ιδιοκτήτης σεξ σοπ ες Παρισίους, οδηγεί τις δύο δίδυμες και πρόθυμες να γνωρίσουν κάθε πλευρά του ερωτισμού εξαδέρφες του στο εν λόγω μπαρ. Στην είσοδο παίρνουν τα απαραίτητα εξαρτήματα: πάνες βρακάκια... Παραμέσα οι θαμώνες βρίσκουν ταυτόχρονα ανακούφιση και ηδονή με το να... Τεσπά, δεν έχει σημασία. Αλλο είναι το θέμα μας. Καθότι είμαι φιλοπερίεργος, κίνκιος και έχω κι έναν άλφα κιτρινισμό μέσα μου, άσχετον εντούτοις με τα ούρα, απορούσα γιατί το μαγαζί λέγεται Μότσαρτ. Τι σχέση είχε ο μεγάλος μουσουργός με όλα αυτά;

Η ταινιάρα τού Μίλος Φόρμαν σχετικώς με τον βίον του καλλιτέχνου είχε εγκαίρως ξεκαθαρίσει τας λανθασμένας εντυπώσεις ότι ο κύριος Μότσαρτ ήτο ο κύριος που τραγουδούσε το “Αμαντέους, Αμαντέους, ροκ μι Αμαντέους”. Ωστόσο επρόκειτο για μια πολύ πανκ ροκ για την εποχή της προσωπικότητα, η ταινία το ξεκαθάριζε αυτό. Η αλήθεια είναι, λοιπόν, κατά πάσα πιθανότητα μάλιστα αρκετά διαδεδομένη, πως ο Αμαντέους ήτο ολίγον... σκατιάρης, τουλάχιστον αυτό επιβεβαιώνει η αλληλογραφία του με την Μαριά Αννα Θέκλα Μότζαρτ, τη σκατούλα ξαδερφούλα του. Και όχι μόνον αυτό. Εχει συνθέσει κι ένα canon, κανόνα ντε, δηλαδής ένα αντιστικτικής μορφής κομμάτι μέσα στο οποίο διάφορα όργανα ή φωνές παίζουν την ίδια μελωδία, αλλά ξεκινούν σε διαφορετικό χρόνο, με τίτλο “Γλείψε μου τον κώλο”, ντεμέκ για τα παρτάκια με το παρεάκι του. Οταν ο Αμαντέους απεβίωσε, η συζυγός του παρέδωσε τα επίμαχα χειρόγραφα, μεταξύ άλλων, σε κάτι εκδότες, πολύ καθωσπρέπει κυρίους, που Κύριος οίδε ότι ουδέν οίδε για ποιον λόγο αποφάσισαν να αλλάξουν τον τίτλο από “Γλείψε μου τον κώλο” σε “Ας χαρούμε λοιπόν”, σε μια παραλλαγή των παραδοσιακών γερμανικών καλάντων.

Μετά απ' όλα αυτά, πλέον δεν απορώ γιατί όσα εδέσματα είχα δοκιμάσει στο φημισμένο καφέ Μότσαρτ της Βιέννης είχαν σκατά γεύση .

Κι ένα ενδιαφέρον trivia να το ξέρετε άμα ποτέ μπει ως ερώτηση στο τρίβιαλ περσούτ: Οι Pogues, τους οποίους μόλις ακούσαμε στο πιο πάνω βίντεο σε ένα τραγούδι που μπορεί να χαρακτηριστεί "κάλαντα της ποπ κουλτουρας", αρχικά λέει είχαν ονομαστεί Pogue Mahone, το οποίο στα ιρλανδέζικα σημαίνει "Φίλα μου τον κώλο"... Σύμπτωση; Είδατε πώς όλα δένονται γλυκά;

* Είναι πολύ πιθανό να βρείτε και μια άλλη έκδοση του βιβλίου, μεταγενέστερη ή προγενέστερη, δεν γνωρίζω, με ελαφρώς διαφορετικό τίτλο: "Η βιομηχανία του σεξ και του τηγανητού ψαριού".