Εκ βαθέων

Ο γλόμπος άνωθι της κεφαλής μου άναψε και έσβησε, έσβησε και άναψε, κοντολογίς αναβόσβησε, την 27η Νοεμβρίου, ευρίσκοντάς με επιδιδόμενον στην αγαπημένη μου του πρωινού ασχολίαν, μετά το πρωινό Do-It-Yourself-σεξ: ανάγνωση του συναξαριστού της ημέρος, και συγκεκριμένα του βίου του εορτάζοντα αγίου Ιακώβου του Πέρση, Μεγαλομάρτυρος.
Περιληπτικά: “Ο Ιάκωβος καταγόταν από το Μπεϊτ-Λαπάντ, κοντά στα Σούσα της Περσίας. Γόνος ευγενούς και πλούσιας οικογένειας, έγινε έμπιστος του βασιλέα της Περσίας Βαχράμ Ε΄. Τυφλωμένος από την εύνοια του ηγεμόνα, τις κολακείες και τις μάταιες ηδονές του κόσμου τούτου, ο Ιάκωβος, που είχε λάβει χριστιανική ανατροφή από τους γονείς του, αρνήθηκε τον Χριστό και ασπάσθηκε την ειδωλολατρική θρησκεία του βασιλέα…»
Και πώς έγινε μεγαλομάρτυς κι άγιος; Για όλα φταίνε οι γυναίκες, αγαπητοί μου, οι κακούργες, που τον πήρανε στο λαιμό τους τον άνθρωπα. Η ίδια του η μάνα και η γυναίκα του, χριστιανές κι αυτές, τον απαρνήθηκαν επειδή απαρνήθηκε τον Χριστό. Ουστ απεδώ, παλιοειδωλολάτρη, του είπανε με γραπτή επιστολή, προτίμησες, γουρούνι, ρεμπεσκέ, την πρόσκαιρη δόξα απ’ την δόξα του Κυρίου Ημών. Σαν τον ποδοσφαριστήν εκείνον, τον απ’ τον Τάκη Τσουκαλάν ονομάζόμενον Γαμώ το Πρόβλημά σου, που είχε προτιμήσει να αφήσει τη δόξα του ΟΣΦΠ για να πάει να παίξει στη Δόξα Δράμα (παρεxμπτόντως, σύμφωνα με τα δημοσιογραφικά πηγαδάκια, τα καφενεία των χουλιγκάνων και τα fora όπου μπαίνουν με φόρα λες και είναι κατηφόρα, παρότι η ζωή τραβά την ανηφόρα, με σημαίες με σημαίες και με ταμπούρλα, και στην περίπτωση του αυτήν, γυνή ενεπλάκη…)…
Διαβάζει ο Γιάκωβος την xστολήν (παρότι δεν ήτο Καρναβάλια ούτε Χαλογουίν) και του ήρθε ταμπλάς, τον έλουσε κρύος ιδρώτας, φυσούσε εις το παλάτι του βασιλέως τ’ αρκουδίσιον (πραγματι, ήτο μια άρκτος που του έκαμνε αέρα), τον έπιασε λουμπάγκο, βράστα χέστα και κατούρα τα. Πάνω απ’ όλα, η μάνα και το στεφάνι του! Συνερχόμενος όπως από μέθη έκλαυσε πικρά για το αμάρτημά του και άλλαξε ριζικά στάση απέναντι στον βασιλέα. Ομολόγησε δημοσίως το σφάλμα του και διακήρυξε παντού ότι ήταν μαθητής του Σωτήρος που σταυρώθηκε για τη σωτηρία μας. Δεν είχε πια παρά μόνον μία επιθυμία: να συμμερισθεί τον ζωοποιό τούτο θάνατο για να βρει μια θέση πλησίον του Θεού. Ε, όπερ εγένετο: εβασανίσθη βασανιστήρια βασανιστικά (εξ ου και οικογενειακά βάσανα): Οι βασανισταί του εδεσαν τον άγιο, έπιασαν μπαλτά, σιδεροπρίονο Χουκσβάρνα που το είχαν πάρει απ’ το τελεμάρκετιγκ, κι άρχισαν να του κόβουνε τα μέλη. Εν τέλει τον αποκεφάλισαν και ησύχασε κι αυτός απ’ την κρεβατομουρμούρα που τον περίμενε στο σπίτι.
Ε, λοιπόν, φιλοπερίεργος ων, ήθελον να ημάθω κι άλλα: κι άλλους φριχτούς θανάτους. Η ερευνά μου με οδήγησεν σε μονοπάτια της μνήμης σκοτεινά, σε απόγριφους κρύφους, σε κινδύνους μεγίστους, μα η επιμονή, η εμμονή, η υπομονή, η αναμονή, η διαμονή, σου γαμώ το μουμπιμπ-λογοκρισία, παρότι κάνει ομοιοκαταληξία, έφεραν αποτέλεσμα:
Εμαθα ας πούμε το τραγικόν τέλος του Ηρώδου, όχι αυτουνού που έχει δικό του θέατρο εις την Αττικήν, για να πηγαίνουν οι κουλτουριαρέοι φορώντας λινό άσπρο παντελόνι το καλοκαίρι μαζί με πουλοβεράκι ριχτό εις τους ώμους και παπούτσι παντοφλέ να τους βλέπουνε οι φωτογράφοι να τους βγάζουν φωτογραφίες, αλλά του Ηρώδου του σφάχτη, του σφαγέα, αυτουνού ντε, που τα πρώτα χριστούγεννα που έγιναν ποτέ, κατέσφαξε τα νεογέννητα.
Ε λοιπόν εύλογο ήταν να πέσει πάνω στον τρισκατάστο τρισκατάρατο κατάρα καταραμένη. Μια λέξη θα σας πω, εντάξει όχι μία, τέσσερις: γάγγραινα των γεννητικών οργάνων. Σαπιοψωλίαση, που λένε και στα εστιατόρια που τρών τα συνεργεία. Dickrot όπως θα έλεγε και η νέα, αγγλομαθεστάτη υπουργός Παιδείας του PASOK Ann Diamondick.
Αμ ο άλλος; Ο Αρειος, όχι ο Πάγος, ο οποίος μέρες που είναι, λόγω Κοπεγχάγης, αξίζει της φροντίδος όλων μας ίνα μη λειώσει, διότι άμα λιώσουν οι πάγοι, τι θα βάζουμε στο Τζόνι Γουόκερ, ο Αρειος ο Αιρετικός ντε, ο οποίος έφερε την παιδική αρρώστιαν του χριστιανισμού που βαφτίστηκε αρειανισμός, ο οποίος δεν πρέπει να συγχέεται με την αρειοσύνη, η οποία έχει να κάνει με τον Αρη Θεσσαλονίκης, και ουχί τον Βελουχιώτη, ούτε τον Αρη, τον Κόκκινο Πλανήτη, ο οποίος με τη σειρά του ουδεμία σχέση έχει με το κόκκινον του κομμουνισμού, του κομμουνισμού του οποίου παιδική αρρώστια είναι όχι ο αρειανισμός αλλά ο αριστερισμός, ΕΑΑΚ ήθος, βία, πολιτισμός…
Ουφ ζαλίστηκα: Οπότε κάτσω να στο πω ναι τα σκέτα, όχι τα με απόλα: Ο Αρειος ο αιρετικός απέθανε αφοδευοντας τη σπλήνα του και το συκώτι του. Ναι, αυτό που ακούτε. Και αμα θέτε όλαι τας φριχτάς λεφτομερειάς, ουρήστε (αλλά μην αφοδεύστε): a terror arising from the remorse of conscience seized Arius, and with the terror a violent relaxation of the bowels: he therefore enquired whether there was a convenient place near, and being directed to the back of Constantine's Forum, he hastened thither. Soon after a faintness came over him, and together with the evacuations his bowels protruded, followed by a copious hemorrhage, and the descent of the smaller intestines: moreover portions of his spleen and liver were brought off in the effusion of blood, so that he almost immediately died.

Χθες το πρωτοεκμυστηρεύτηκα σε κάποιον.
Σήμερα το επανέλαβα σε άλλους δύο καλούς ανθρώπους.
Ολοι στη ζωή έχουμε μια φιλοδοξία, μη με παρεξηγείτε.
Η δική μου; Να κάνω το χειρότερο post από καταβολής μπλογκόσφαιρας.
Ελπίζω να τα κατάφερα.