Ο Αϊ Βασίλης χτυπάει πάντα δυο φορές

Αποφάσισα να αναδυθώ από τη θλίψη μου, να γράψω ένα ποστ χωρίς πολλές αξιώσεις, να εκτονωθώ διηγούμενη άλλη μια τρελή μου περιπέτεια και να ξαναβουτήξω, όσο προχωράει η μέρα και η ώρα για μια ακόμη μπομπάτη μαργαρίτα (που φτιάχνω με τα χεράκια μου, χρυσοχέρα πολυτάλαντη), στον οδυρμό.

Δεν ξέρω πως νιώθετε εσείς για τα Χριστούγεννα, αλλά εμένα εδώ και χρόνια αυτή η υστερική σχεδόν χαρά με την οποία είναι ενδεδυμένη αυτή η γιορτή μου δίνει στα νεύρα. Αν αυτό σημαίνει ότι είμαι τελικά καταθλιπτική από τα γενοφάσκια μου όπως τείνω να πιστεύω τελευταία, μάλλον θα το προσυπογράψω.

Κάποιοι που παρακολουθείτε το μπλογκ και τις μαλακίες που γράφω κατά καιρούς - δε θα μιλήσω για τους λοιπούς συνιστολόγους, αν και θέλω τώρα να αρχίσω να γίνομαι κακιασμένη, πικρόχολη, μηδενίστρια και αποδομίστρια (ζντουπ!) και να μπω στη μύτη πολλών γνωστών μου, χμ χμ - θα είχατε διαβάσει για την τόσο συνηθισμένη για τα ελληνικά πρότυπα, αλλά τόσο πρωτόγνωρη για μένα εμπειρία πέρισυ, λίγο μετά τα χριστούγεννα (μα και το καλοκαίρι).
Τώρα πιά όμως... Τίποτε δεν είναι πρωτόγνωρο για την κοσμοπολίτισσα και επαΐουσα Go Go!!
Πείτε μου ημερομηνία, ώρα και τόπο του ατυχήματος και θα σας πω αμέσως μέχρι και το ζώδιο του υπαίτιου. Μιλάμε για τέτοια πραγματογνωμοσύνη πλέον!

Ναι, πάλι μου το κάνανε το μίκρα ιλουστρασιόν χαρτί περιτυλίγματος - μετά την έξαψη της αγωνίας για το περιεχόμενο (α πα πα τώρα που το σκέφτομαι, πόσα χρόνια έχω να το ζήσω αυτό... ενώ την παράβολή του... όλα σε μεταφορικό επίπεδο τα ζω εν τέλει, μα, είναι να μην πάθω κατάθλιψη;).

Να σας διηγηθώ όμως πως έγινε. Καταρχήν το αυτοκίνητο το χρησιμοποιώ σπάνια, καθότι είμαι ποδηλατο-μάνιακ και προσπαθώ να επιβαρύνω το περιβάλλον όσο λιγότερο μπορώ και πηγαίνω στη δουλειά με το υπηρεσιακό λεωφορείο, και στα υπόλοιπα με τα πόδια. Αυτό σημαίνει ότι μένει παρκαρισμένο για μέρες, κι αν τύχει να είναι σε σημείο που δεν περνάω τις ελάχιστες φορές που βγαίνω από το σπίτι και κάνω τις προκαθορισμένες διαδρομές μου (σπίτι-δουλειά, σπίτι-γυμναστήριο, σπίτι-βόλτα με το ποδήλατο, σπίτι-ψιλικά, σπίτι-... δεν έχει άλλο, είμαι σε στάδιο αναχωρητισμού), δεν έχουμε πολλές επαφές.

Την πέμπτη το βράδυ όμως είπα να κάνω μια λαμπερή έξοδο και κατά τις 11 φόρεσα τις φόρμες και τα σπορτέξ μου, μάζεψα με το ροζ λαστιχάκι τα μαλλιά μου, έβαλα και 2-3 πολύχρωμα τσιμπιδάκια που βρήκα πρόχειρα να συμμαζέψω τα αναρχικά μου τσουλουφάκια, κοιτάχτηκα με αισιόδοξη φιλαρέσκεια στον καθρέφτη, έβαλα από πάνω και το μπουφάν-σλίπινγκ μπαγκ μου (ξέρετε από αυτά τα μακρυά πουπουλένια, αφήστε τα, τρομερή ανακάλυψη της μόδας) και κατέβηκα να πάρω το αμάξι να πάω σε ένα φίλο.

Στρίβω στη γωνία και βλέπω τραπέζια στρωμένα με λευκά τραπεζομάντηλα, σαμπάνιες και φαγητά. Ωχ ωχ, εκεί είχα παρκαρισμένο το μίκρα, μπροστά από το κλαμπ της γειτονιάς μας (αμέ, απ'όλα έχουμε, τί down-town τύποι είμαστε;), να μου το πήρε άραγε ο γερανός γιατί χαλούσε τη γιορτή; Όμως όχι, το αμαξάκι μου ήτο εκεί, δίπλα από τα τραπέζια, να στραφταλίζει το χρυσαφένιο του χρώμα, τέλειο χριστουγεννιάτικο ντεκόρ. Μόνο που ήταν σαν γλυπτό του Τζιακομέττι στο πιο στρουμπουλό... Ήταν τραγελαφικό σκηνικό, μπορείτε να το φανταστείτε.



Τελωσπάντων, η ουσία είναι ότι το συμβάν είχε λάβει χώρα μια μέρα πριν, ξημερώματα τετάρτης, από κάποιον που πήρε σβάρνα 3 σταθμευμένα αυτοκίνητα και έφυγε σαν κύριος/α. Μάρτυρες υπήρχαν ευτυχώς, ας είναι καλά η μέχρι πρότινος αντιπαθέστατη επαγγελματική ομάδα των πορτιέρηδων του κλαμπ που κράτησαν τα στοιχεία.

Οι υπόλοιπες λεπτομέρειες; Ανασφάλιστο όχημα, άφαντος ο ιδιοκτήτης για την ώρα απ'ότι με ενημέρωσε η τροχαία (ο αδερφός μου λέει ότι είναι ζήτημα χρόνου να τον βρουν, εκτός κι αν είμαι τόσο γκαντέμω -που το πιστεύει αυτό ενδόμυχα νομίζω από το ύφος του στο τηλέφωνο- και είναι κολλητάρι του Παλαιοκώστα και ήδη στην Αργεντινή τρώγοντας t-bone stakes και χορεύοντας τάνγκο), περιμένω εκτίμηση από την ασφαλιστική (η οποία νομίζω θα βγάλει ημερολόγιο με τη φάτσα μου και θα το αναρτήσει για να παίζουν βελάκια όταν έχουν αναδουλειές) κι εγώ για μια ακόμη φορά θα ανακαλύψω πόσο "είναι ωραία τα ΚΤΕΛ στην Κολομβία".

Βρε, καλά Χριστούγεννα και χάπι νιου γίερ σας είπα;