(έκτακτο δελτίο) Στη μία!

Προχωρούσα στο δρόμο, για να πάω σε δημόσια υπηρεσία μπας και βγάλω άκρη με έναν άλυτο γραφειοκρατικό κυκεώνα, στον οποίο, υπ' ευθύνη μου βέβαια, έχω μπλέξει τα τελευταία επτά χρόνια. Στρίβοντας στη Φιλίππου για να βγω στη Χαλκεών, βλέπω προς το μέρος μου να έρχεται ένας ηλικιωμένος, αργόσυρτος, σκυφτός, κρατώντας ένα χαρτί στο χέρι, το οποίο έτεινε προς το μέρος μου.
"Βρε τον κακομοίρη", σκέφτηκα, "μοιράζει φυλλάδια, για να συμπληρώσει τη σύνταξή του, καλά τα λέει ο Γιώργος ο Αυτιάς". Και πήρα πρόθυμα το φυλλάδιο στα χέρια μου. Ενας ήλιος ανέτειλε σε ένα κάποιο ειδυλλιακό, παραδεισένιο θα ΄λεγα τοπίο. "Για τους καταθλιμμένους" έγραφε με κεφαλαία γράμματα. "Για την καταθλιψή σου", μου είπε ο γέρος, προφανώς μέλος κάποιας παραχριστιανικής οργάνωσης ή αίρεσης ή της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ ή του ΟΣΦΠ.
Ρε πούστη, σκέφτηκα, τι διάλο, γραμμένο στο κούτελο το 'χω;
"Σας ευχαριστώ, δεν ενδιαφέρομαι", είπα και του το 'δωσα πίσω. Ντράπηκα να πω ψέματα "Φχαρστώ αλλά είμαι μια χαρά".
Λίγο πιο κάτω, στη δημόσια υπηρεσία, που ήλπιζα να αποτελέσει την Ιθάκη μου, ένας πλανόδιος πωλούσε αυτά τα ψεύτικα ζωάκια που δεν ξέρω πώς τα λένε που κινούνται με μπαταρίες και κάνουν "σκουίκ, σκουίκ".
"Κλειστά", μου είπε.
Μπαρδόν; Κλειστά; Απ' τη μία η ώρα; Κοίταξα τις ώρες λειτουργίας: συναλλαγές με το κοινό 08.30 - 13.00.
Τελικά επρεπε να το 'χα πάρει εκείνο το χαρτί. Γιατί έπεσα σε βαθύτερη κατάθλιψη.



Για πολλοστή φορά αυτό το τραγούδι. Εφαγα τον κόσμο να βρω τουλάχιστον μια διαφορετική εκτέλεσή του απ' αυτές που έχω ήδη ποστάρει, αλλά στάθηκε αδύνατο. Οπότε, φτου και απ' την αρχή.