Ποδηλατώντας στη Μεσόγειο

Διάβασα στο Βήμα χτες την είδηση για το γερμανικό κρουαζιερόπλοιο που βρέθηκε στο λιμάνι του Πειραιά στα πλαίσια του ταξιδιού του στη Μεσόγειο. Και είδα τη φωτογραφία των τουριστών με τα ποδήλατα που εκμεταλλεύτηκαν τη στάση στο λιμάνι για να εξερευνήσουν την Αθήνα.

Αναλογίστηκα αντίστοιχα έλληνες τουρίστες σε κρουαζιέρα' [αυτό το σύμβολο θα ήθελε να είναι άνω τελεία..] καφέδες στο λιμάνι, περαντζάδα στα κοντινά μαγαζιά και φαγητό. Εντάξει, συνήθως τέτοιου είδους ταξίδια επιλέγουν άνθρωποι μέσης ηλικίας, δεν ξέρω γιατί έχει παγιωθεί έτσι στο μυαλό μας ότι ένα ταξίδι με κρουαζιερόπλοιο είναι σαν πικ-νικ των ΚΑΠΗ. Θα ομολογήσω ότι κι εγώ η ίδια έτρεφα μια συστολή απέναντι σε αυτό το είδος ταξιδιού. Φίλοι εντούτοις πολυταξιδεμένοι επιχείρησαν (και αυτοί με ενδοιασμούς αρχικά) πριν μερικά χρόνια να κάνουν μια κρουαζιέρα στη Μεσόγειο. Και ενθουσιάστηκαν με την πληθώρα των εντυπώσεων και τις δυνατότητες που είχαν να εξερευνήσουν νέα μέρη. Ειδικά, λένε, τα βουνά της Συρίας ήταν πραγματική αποκάλυψη.

Φανταστείτε το σαν κάτι αντίστοιχο του τρένου (του οποίου εγώ είμαι φαν), αλλά με μεγαλύτερη πολυτέλεια και τη δυνατότητα να εισβάλεις σε ένα τόπο από τη θάλασσα, σαν Βίκινγκ ένα πράγμα (καλά δε νομίζω ότι έτσι το σκέφτηκαν, αλλά φανταστείτε το...). Εφόσον υπάρχει η περίπτωση να προσαράξει το καράβι σε ένα λιμάνι για περισσότερο της μιας ημέρας, δίνεται η δυνατότητα να γυρίσει κανείς αρκετά και μάλιστα να μην αρκεστεί στο ανωτέρω σενάριο της μπυροποσίας και της άγονης τσάρκας στα μαγαζιά. Βέβαια, ξέρετε πολλούς έλληνες που θα σκεφτόταν να πάρουν στις διακοπές τους ποδήλατο και να εξαντληθούν κάνοντας πεντάλ δίπλα σε πανέμορφα λιβάδια και καταπράσινα βουνά; Εγώ καναδυό, ίσως και λίγο παραπάνω, αλλά έτυχε...

Τον τελευταίο μήνα που λόγω καιρού οι βόλτες με το ποδήλατο στην πόλη γίναν καθεστώς, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν να έχουμε τόσο φριχτή πολιτική και νοοτροπία απέναντι στους ποδηλάτες (κάποια στιγμή που έκανα γκελ ανάμεσα στα αυτοκίνητα που είχαν φρακάρει -γιατί είπαμε, πρέπει να παρκάρουμε ακριβώς έξω από το μέρος που έχουμε να πάμε, και ας μην υπάρχει η δυνατότητα να περάσει τίποτε άλλο- έχασα την ισορροπία μου και ακούμπησα με το χέρι το καπώ ενός αυτοκινήτου. Το δολοφονικό βλέμμα του κυρίου με ακολουθούσε μέρες - είμαι και ενοχική, το'παμε κι αυτό.)

Δράπτομαι της ευκαιρίας να σας πω και για κάτι που καιρό τώρα θέλω αλλά δε βρήκα την ευκαιρία. Πριν λίγους μήνες φιλοξένησα μια γαλλίδα που ξεκίνησε από τη Γκρενόμπλ με σκοπό να φτάσει στην Ινδία με το ποδήλατο. Στην αρχή μου φάνηκε τρελός άθλος, αλλά μέσω αυτής έμαθα ότι υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι (κυρίως καναδοί, γάλλοι και ισπανοί) που ταξιδεύουν με τον ίδιο τρόπο για μήνες. Η αλήθεια είναι πως χρειάζεται αρκετός τυχοδιωκτισμός για κάτι τέτοιο, αλλά δεν μπορώ να πω ότι δεν τη θαύμασα, κυρίως για την κοινωνική της ευαισθησία και το κουράγιο της. Τώρα απ'ότι ξέρω βρίσκεται κάπου στη Γεωργία, καθώς δεν κατάφερε να βγάλει βίζα για το Ιράν. Αλλά μπορείτε να δείτε και στην ιστοσελίδα της, αν γνωρίζετε γαλλικά, γι'αυτό το ιδιαίτερο ταξίδι...

Το ξέρω ότι είμαι ψώνιο, αλλά δε μπορώ να μη σας δείξω τον έρωτά μου...



Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά!

Κάθε χρόνο και πιο μεγάλο στεφάνι για τον εργατικό μεσαίωνα....

Και για να μην ξεχνιόμαστε...