Σκρουμπέλα Τσάο

Ελεγα τις προάλλες σε έναν καλό συνάδελφο και βιβλιόφιλο ότι ένα απ' τα πράγματα που με εκνευρίζουν στην ελληνική λογοτεχνία είναι η μιζέρια που ενίοτε αποπνέει, καθώς και η εμμονή με τον ταραγμένο ελληνικό 20ό αιώνα, ειδικά τα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου. Κουτσοί στραβοί, νέοι και γηραιότεροι, όλοι οι συγγραφείς έχουν κάτι να πουν επ' αυτών, να εκβιάσουν συγκίνηση με τα δεινά εκείνων των χρόνων, όταν αδερφός σκότωνε αδερφό.

Πόσο γελοιωδώς μεταμοντέρνα, πόσο ψωνισμένη εντέλει αποδεικνύεται αυτή η άποψή μου. Διαβάζοντας το Μπέλα Τσάο του Σκρουμπέλου (εδώ ενα ενδιαφέρον σχετικό ποστ σχετικά με τον συγγραφέα), δεν ένιωσα να εκβιάζεται η συγκίνησή μου. Κι όσο κι αν μαγεύτηκα, όσο κι αν συγκινήθηκα, θύμωσα, γέλασα -έζησα δηλαδή την ανάγνωσή του ολόψυχα, με όλες τις αισθήσεις μου που έλεγε κι η Μαντώ- δεν ανίχνευσα καμιά μιζέρια. Μια αγάπη μόνο.

Κι ήρθε μετά ο Σαλαδίνος, ο οποίος -συμπτωματικά με μία μέρα διαφορά- ολοκλήρωνε την ανάγνωση ενός άλλου σκρουμπελικού αναγνώσματος, των Μπλε Καστόρινων Παπουτσιών, να μου πει περίπου το ίδιο πράγμα: Πόσο αγαπάει τους ήρωές του ο συγγραφέας αυτός, ό,τι κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνουν, απ' όποια πλευρά κι αν στέκονται. Τους προσεγγίζει ανθρώπινα, με κατανόηση, εντέλει αγαπησιάρικα.

Τελικά είχε δίκιο το φιλικό εξ Αθηνών ζεύγος, ας τους πούμε ο Αγνωστος Χ και η Άγνωστη Ψ, όταν τον περασμένο Σεπτέμβρη, γνωρίζοντας τη δυσπιστία μου προς τους έλληνες συγγραφείς, με μυούσαν στον κόσμο του Σκρουμπέλου. Στη συνέχεια, μετά τις αργοπορημένες μεσημεριανές μπίρες, πήγαμε προς την παραδοσιακή πορεία της ΔΕΘ, όπου, ας μου επιτραπεί η υπερβολή, οι μέχρι τότε συμπότες, ως άλλοι ήρωες του Σκρουμπέλου, χωριστήκαμε, διασπαστήκαμε, και λίγο έλειψε να βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο ο ένας απέναντι στον άλλο, καθώς άλλο μπλοκ ακολουθήσαμε εγώ με τον Χ και σε άλλο η Ψ με την Κ. Βρε μπας και είναι ακόμη εδώ ο διχασμός;