ΜΙΚΡΟ ΤΑΞΙΔΙ...

Όταν σου λένε "μπορείς να τη χώσεις πιο μέσα;" δεν καταλαβαίνεις αρχικά ότι αναφέρονται στην ανάσα σου. Σου παίρνει χρόνο να απαλλαγείς απ' τα σεξιστικά στερέοτυπα της κοινωνίας στην οποία ζεις. Έτσι, γι' άλλη μια φορά, τα βάζεις με τον εαυτό σου. Ή με τις ρεκλάμες των ονείρων σου. Προχωράς μέσα στο μετρό, ο Σελίν ξεστομίζει τους αφορισμούς του απ' τα μεγάφωνα και μια ατμόσφαιρα περιθωριακής ποίησης λερώνει με στίχους και λάσπη τα σικ κι ανυποψίαστα φορέματα της άνοιξης. Οι άνθρωποι διαγράφουν τις πορείες των τυφλών πουλιών. Πάνω τους, τεράστια μηχανήματα, στιλβωμένα από λεξοτανίλ και καυσαέρια, τους σφραγίζουν νυχθημερόν με το ISO της θλίψης. Οι ελεγκτές τους ζητάνε φωτογραφίες παιδικών χρόνων. Τα αφεντικά τους μια ελεύθερη έκθεση ιδεών για τη μιζέρια. Που και που ένα βιτριόλι, μια σειρήνα ασθενοφόρου, ένας φόνος, μια χελιδονοφωλιά, η πολυλογία του σεληνόφωτος, διαταράσσουν το μικρό, ανομολόγητο μίσος που εκτρέφουμε. Το βλέμμα γυρνάει πίσω. Μπουμπουκιάζει ξανά στην Μονεμβάσια, ατενίζοντας το πέλαγος με το ολάνθιστο και καταματωμένο σφαγείο που ελευθέρωσε, κάποτε, η πένα του Ρίτσου. Ζητάς τον χρησμό του, αλλά ούτε αυτός δεν βλέπει καθαρά πλέον. Ένα τεράστιο σύννεφο μπροστά μας. Που με Βιά μετράει την Eurovision της Ρωμιοσύνης. Ξέρω όμως κι άλλον, πιο αργό θάνατο. Τον είδα χθες, Κυριακή, στα παραδομένα ματάκια ενός αδέσποτου σκύλου που το παγωμένο κρύσταλλο της λύπης τους το κράταγαν ακόμα στη ζωή . Στο χέρι των ζωντανών νεκρών που ξεπροβάλλει λερό και σαπισμένο μέσα απ' έναν κάδο απορριμάτων (αντέχετε άραγε τα αληθινά θρίλερ;). Στο πλαστά θέλγητρα μιας πόρνης που παζαρεύει το σώμα της έξω απ' έναν φούρνο κι ονειρεύεται τη ζεστασιά ενός φρεσκοψημένου άρτου. Στα σκυμμένα κεφάλια. Στον αστείρευτο πόνο. Στη ζωή που γλιστράει μέσα απ' τα χέρια μας.

Κι έπειτα, με βουρκωμένα μάτια, ο Ειδικός Νίντζα, ο αδερφός μου, κι εγώ, στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου, αφεθήκαμε να ζήσουμε, λίγο ακόμα, θαυμάζοντας με παιδική λαχτάρα το κουκλοθέατρο της μεγάλης κι ατέρμονης νύχτας. Κι έτσι αρχίσαν όλα...