Ποδηλάτες του κόσμου ενωθείτε!

Πανελλαδική ποδηλατοδρομία σήμερα και εννοείται πως δεν έχασα την ευκαιρία να ποδηλατήσω με μια αγέλη άλλων ποδηλατών στους δρόμους που, έστω και για μια ωρίτσα, μας χαρίστηκαν.

Στους δρόμους που τις υπόλοιπες 8.759 περίπου ώρες το χρόνο προσπαθούμε να γλιτώσουμε από αυτοκίνητα που πηγαίνουν σαν τρελά, που βρίσκονται παρκαρισμένα στα πιο απίθανα μέρη, που ανοίγουν τις πόρτες όταν περνάς, λες και είναι μυγοσκοτώστρες που κυνηγάνε κουνουπάκια, και που, εν τέλει, είναι γεμάτοι τόσες κακοτεχνίες, λακκούβες και σκασίματα που αν δεν σπάσεις καμία ζάντα, θα εκτοξευτείς σαν βεγγαλικό για να προσφέρεις θέαμα στους περαστικούς.

Πήγαινα κεφάτη κοπανώντας την κόρνα μου και κουνώντας την ουρά μου (σχήμα λόγου), όλο καμάρι και αλαζονία καθώς ήμουν κυρίαρχος της ασφάλτου, περνούσα χωρίς να με σταματήσει κανένα φανάρι και τα αυτοκίνητα στις διασταυρώσεις περίμεναν (υπομονετικά, το σωστό να λέγεται - νομίζω ότι, αν μη τι άλλο, το ευχαριστήθηκαν όλοι, συμμετέχοντες και παρατηρητές) ένα ομολογουμένως ευμεγέθες καραβάνι από ποδήλατα κάθε είδους και αναβάτες όλων των ηλικιών.

Κάνοντας τον κύκλο της πόλης και περνώντας από τα πιο πολυσύχναστα στέκια του μεσημεριού της Κυριακής (τις μοντέρνες καλέ καφετέριες στα Ψηλαλώνια και τη μαρίνα εννοώ φυσικά) όπου καλοντυμένοι συμπολίτες μας απολαμβάναν φρέντο και το θέαμα των παλαβών που κάναν πετάλι μες την τρελή χαρά με τον ήλιο να βαράει στο κεφάλι, καταλήξαμε στο σημείο εκκίνησης με μερικούς ζηλωτές να θέλουν να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή, μερικούς γαστρολάγνους να θέλουν φυσικά να πάνε για μάσα και μερικούς θεριακλήδες (σαν και του λόγου μου, βέβαίως) να τρέχουν για μια βουτιά και άραγμα στην παραλία με την εφημεριδούλα τους. Α, όλα κι όλα, το κοινωνικό μου χρέος το επιτέλεσα και σήμερα, ευκαιρία για μπάνιο δε χάνω, τώρα που είναι ακόμη απρόσβλητες οι παραλίες από τις ορδές των βαρβάρων με τις ρακέτες και τα τζιπ είπαμε.

Επανέρχομαι λοιπόν στον ιερό σκοπό της ημέρας με μερικά παραλειπόμενα. Αν και δεν το'χω και πολύ το φωτορεπορτάζ, θα προσπαθήσω. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Κάποιοι είχαν πρόσθετο φορτίο...



Άλλοι μοιάζαν με ζογκλέρ...








Οι πιτσιρικάδες από την άλλη έδωσαν ρέστα γκαζώνοντας και φωνάζοντας περισσότερο από τους μεγάλους τα συνθήματα...



Εκ των οποίων το αγαπημένο μου ήτο το: "Ψωμί, ελιά και ορθοπεταλιά!!" (μου φάνηκε πολύ ταξικό, τί να σας πω...)


Με κίνδυνο της σωματικής μου ακεραιότητας (και της ακεραιότητας μπροστινών, πισινών και διπλανών) τράβηξα και βίντεο, καθότι στη δική μας πορεία, εκτός από συνθήματα είχαμε και ζωντανή μουσική υπόκρουση από φυσαρμόνικα, αμέ!!... Βέβαια, εγώ ήθελα να σας προσφέρω τη μελωδία από το "Τράβα μπρος" της Βουγιουκλάκη, αλλά ο καλλιτέχνης το έκοψε πριν προλάβω να βγάλω τη μηχανή να το αποθανατίσω.




(τώρα εσείς το Θανάση ανακάλυψα εκ των υστέρων ότι δεν τον βλέπετε, αλλά έτσι και τον βλέπατε, ή εγώ θα ήμουν ταχυδακτυλουργός, παύλα, κάμεραμαν, παύλα, κασκαντέρ, ή θα ακούγατε στο αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο ένα γδούπο και θα βλέπατε τον ουρανό αντί για το χέρι μου... Σας βεβαιώ εντούτοις ότι είναι πολύ καλό παιδί και εξαίρετος συνάδελφος)

Ήταν ωραία. Τί άλλο πρέπει πια να κάνω Πάνω για να σε πείσω να μάθεις ποδήλατο; Και μερικούς ακόμη να αφήσουν, όπου μπορούν, στην άκρη το αυτοκίνητο; γκρρρρρ