Καήκαμε από έρωτα παιδιά λέμε...

"Αχ κορίτσι μου, δεν ξέρεις πόσο σε χάρηκα απόψε! Είσαι φοβερή, μπράβο σου, πάντα έτσι!" μου είπε με έναν θαυμασμό η κυρία δίπλα μου (πάνω μου, τριγύρω μου, καθότι και σβουρίτσα...) χτες, στη συναυλία του Τονίνο Καροτόνε, και το 1,57 αίφνης έγινε 1,67 και βάλε.

Εγώ πάλι ένιωθα εξαϋλωμένη από το τρίωρο σχεδόν ταρακούνημα των μορίων μου. Όχι φυσικά ότι η ντίβα της βραδιάς έπαιξε τόσο, ας είναι καλά το σαπόρτ συγκρότημα, οι "Les Skartoi" που τα πήγαν μια χαρά στην προθέρμανση.

Γενικώς, ο Καροτόνε εμένα πολύ μου αρέσει, λατρεύω το σκα (μαζί με τα ποπάκια και τη μπόσα νόβα που λέει και ο συμπαραγωγός μου στα πόδκαστ), αλλά είναι το ίδιο γκροτέσκος σκηνικά (εννοείται!) όσο και τα τραγούδια του και η ιδιαίτερη φωνή του.

Βέβαια, άμα το αναλύσουμε, είναι λίγο από τους τύπους που με πλήρως απενοχοποιημένη συνείδηση για την πληθωρική τους περσόνα σε κοροϊδεύουν στα μούτρα σου. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το ανκόρ; Το ίδιο τραγούδι με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία και τέλος. Ή η γκριμάτσα που ακολούθησε;

Μη σχολιάσω τα πολλά "μαλάκας" με τα οποία μας χαιρέτιζε συχνά-πυκνά, αλλά είπαμε, 2-3 λεξούλες στη γλώσσα του εκάστοτε κοινού είναι απαραίτητες για να επιτευχθεί μια σχετική αμεσότητα του καλλιτέχνη με αυτό (μαζί με τα καλημέρα-καλησπέρα-γειά σσσσου...).

Και μη σας φανεί ότι γκρινιάζω, το γλέντησα τρελά όπως θα καταλάβατε και από τη ρήση της κυρίας. Ένα σόου ο Καροτόνε στη σκηνή, άλλο ένα εγώ από κάτω, αν και δεν ήμουν η μόνη φυσικά. Είναι μουσική που ξεσηκώνει, όπως και να το κάνουμε. Ευκαιρία για καλοκαιρινό πόντκαστ, χμμμμ.

Τα πόδια μου το πρωί τα έσερνα προς τη στάση του λεωφορείου. Για τη μέση μου θα σας πω το μεσημέρι που θα σηκωθώ από την υπηρεσιακή καρέκλα για να πάω να ξεραθώ. Αν ήμουν νεότερη πιθανότατα θα είχα πονοκέφαλο από το χανγκόβερ. Τώρα, απλά αποσυντίθεμαι σωματικά, αλλά χαίρω ακόμη πλήρους διαύγειας. Πάλι καλά.






Mα συγγνώμη, είναι φάτσα αυτή;





Και δωράκι από την πολύ ωραία συνεργασία με τους Arpioni.