Μόνη επιλογή μας το μαύρο

Τι είναι πιο δύστροπο: ένα βιβλίο ή ο αναγνώστης του; Όταν το χειμώνα ήμουν έτοιμος να αγοράσω το εικονιζόμενο δεξιά βιβλίο (η φωτό είναι τραβηγμένη με το κινητό μου, πάνω στο κομοδίνο μου, μην τυχόν και βρεθεί κάνας πολίτικαλι κορεκτ τυπάς και μας πει κλέφτες πάλι), ο Χ. με είχε προειδοποιήσει ότι ενδεχομένως να πρόκειται για "μεγάλη μπυθωδία". Η ανάγνωσή του προχωρούσε αργά, υπερβολικά αργά, καθώς συχνά ήταν τόσο κουραστικό που με οδηγούσε να καταφύγω σε άλλα, εγγυημένα απολαυστικά αναγνώσματα. Οταν μπήκα στο τρένο για Αθήνα, ούτε το μισό δεν είχα διαβάσει. Εκεί συνωμότησε και ο ΟΣΕ με την τετράωρη καθυστέρηση της 605 (αντί για 22.35 φύγαμε 02.40) οπότε αναγκάστηκα να το ρουφήξω. Και εντέλει, επειδή κάθε αναγνώστης θέλει ένα δόλωμα, εγώ τσίμπησα στην cameo εμφάνιση του Ερρίκου Μαλατέστα.

Στο Λονδίνο του 1911 ένας άντρας γλιτώνει τον πνιγμό στον Τάμεση, αλλά όταν ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του, έχει απολέσει τη μνήμη του. Καθώς περιπλανιέται στο ομιχλώδες και βροχερό Λονδίνο ψάχνοντας το παρελθόν του, διάφοροι χαρακτήρες περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ελαφρώς επιφανειακά ωστόσο: λιμενεργάτες και ναυτικοί, μέλη του ΙΡΑ, αναρχικοί, ο Ερίκος Μαλατέστα, βρετανοί αριστοκράτες και ο Τ. Ντε Κουίνσι.

“Αυτός που διαλογίζεται ζει στο σκοτάδι, αυτός που δεν διαλογίζεται ζει στο σκοταδισμό του λογικού: Μόνη επιλογή μας το μαύρο”.

Αποσπάσματα διαλόγου περί φόνου, τέχνης και ομορφιάς:

• 
  Αν ο Βρούτος πέρασε στην ιστορία είναι εξαιτίας της ποιότητας του θύματός του[…]
• 
  Η ομορφιά ενός φόνου δεν εξαρτάται από την ποιότητα του θύματος! Δεν είχε σημασία αν σκότωνε κανείς ένα γέρο τοκογλύφο ή μια κοπέλα που έφευγε από τον πρώτο της χορό. Αυτό που μετρούσε ήταν η κομψότητα της χειρονομίας, το μυστήριο και τέλος το ατιμώρητο της πράξης, όπως σε ένα ποίημα, όπου δεν είχε τόσο σημασία το θέμα του ποιήματος όσο η ποιότητα των στίχων.
• 
  Ο χρόνος των στολιδιών έχει παρέλθει. Η σύγχρονη ομορφιά πρέπει να είναι αποδοτική, να οδεύει προς το σκοπό της με τη γεωμετρική ακρίβεια της ευθείας γραμμής. Οι πολυλογίες, οι υπεκφυγές, κρύβούν απλώς τη φτώχεια του φόντου.
• 
  Και βέβαια το κέρδος ήταν απαραίτητο στο έγκλημα, ήταν ένα από τα κυριότερα στολίδια του, γιατί σε γενικές γραμμές το έγκλημα δίχως κέρδος ήταν κάτι αρρωστημένο ή πολιτική, γεγονός που μείωνε την αξία του. Ούτε η τρέλα ούτε τα επιχειρήματα των τρομοκρατών μπορούσαν να κατασκευάσουν όμορφες φόρμες.
• 
  Μα επιτέλους γιατί να διαφέρει το έγκλημα από τις άλλες τέχνες; Ό,τι γινόταν για το κέρδος δεν είχε καμία σχέση με την τέχνη και κατέληγε σε τεχνικότητα, σε εικονογράφηση, σε βιομηχανία τελικά! Όχι, το ωραίο έγκλημα ήταν απαλλαγμένο από κάθε κερδοσκοπία. Μήπως τα εργοστάσια μπορούσαν να ισχυριστούν ότι ήταν αρχιτεκτονικά έργα τέχνης;