Γιορτάζει, γιορτάζει, λαγούς με πετραχήλια όλο μας τάζει

Πόσο κιτς; Πόσο;

Εξηντάρισε πια ο δήμαρχος της Θεσσαβλαχίας... Και εδώ και τόσα χρόνια αναπλάθει την παραλία, φτιάχνοντας "θεματικά πάρκα" με αστείους τίτλους (Πάρκο της Μουσικής, των Νερών, των Παπαγεωργόπουλων κτλ.). Φτιάχνει και ένα δημαρχείο για την πάρτη του, με ωραιότατη θέα. Και όλα αυτά το κάνει με στιλ... Με αέρα ευρωπαϊκό, πολύ σικ...

Η απορία μου είναι: Δεν ντρέπεται καθόλου να δημοσιεύει ο ίδιος τέτοιες καρακιτσάτες φωτό από το Γραφείο Τύπου του;

Τεσπά, τα σχετικά με τα γενέθλιά του διαβάστε τα εδώ.

Οι φωτογραφίες είναι από εδώ.

Το τραγουδάκι, αφιέρωση πολύ σπέσιαλ...

Εχω το παγόβουνο, βάζεις τον Τιτανικό;

Μέσα στον καύσωνα, ένα νέο μικρό
επεισόδιο στο έπος του παγόβουνου...

Διαβάστε λοιπόν ένα δείγμα ποιητικής, γλαφυρής γραφής....

[...]αριθμός που αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου στο ομιχλώδες τοπίο που διαμορφώθηκε για τους συμβασιούχους

Όχι άλλα παγόβουνα!

Πού θα πάτε διακοπές;

Ενα ακόμη κείμενο που μας παραχώρησε ο Κοινοβουλευτικός. Εφόσον δεν τον γνωρίζετε, κλικάρετε εδώ ή στο σχετικό label.

Καθημερινώς μας πρήζουνε τα φρείδια ραδιόφωνα και τηλεοράσεις, περιοδικά κλπ για το πού θα πάμε διακοπές και διαφημίζουνε κρέμες για μαύρισμα, solarium, psolarium και βάλε μαγιώ, μαγιώ τάγκα κλπ.
Εδώ δεν έχομεν φύλλο συκής να βάλωμεν στον πάτο μας, αυτοί μας μιλάνε για τριακόσια ευρώ μαγιώ. Πηγαίνετε, μας λένε, στη Ρόδο, στην Κρήτη, Μύκονο κλπ, ενώ ο Έλληνας με τα λεφτά που διαθέτει μόνο για τη Γυάρο είναι.
Ρε δεν τραβάτε τα φρείδια σας;
Δεν λέτε στους πολιτικούς να χαρίσουν τα λεφτά έστω ενός σκανδάλου (από τα τόσα) στο λαό για να κάνη διακοπές; Ετσι κι αλλοιώς οι πολιτικοί δεν κάνουν που δεν κάνουν όλο το χρόνο τίποτα, επομένως όλα αυτά που διαφημίζονται τους χρειάζονται για να μαυρίσουν στις διακοπές τους. Και έχουν και το μπόλικο χρήμα από τα διάφορα ταμεία… Γιατί λοιπόν απευθύνεστε στο λαουτζίκο για όλα αυτά; Ετσι κι αλλοιώς ο λαός όλο το χρόνο δουλεύει σαν σκυλί απλώς για να συντηρηθή. Οπότε επειδή μαυρίζει όλο το χρόνο από απόψεως δουλειάς, τι να το κάνη το μαύρισμα και το καλοκαίρι; Και πού να το βρη το χρήμα για διακοπές; Με τα υψηλά μεροκάματα (3+1)που του δίνει το κράτος;
Για αυτό βάλτε γιγαντοοθόνες έξω από τη Βουλή με όλα αυτά που διαφημίζετε και να είστε σίγουροι πως θα κονομήσετε.
Αντε γεια…
Με το σκάνδαλο των ομολόγων και μόνον -280 εκατ. ευρώ- θα πήγαινε όλος ο ελληνικός λαός διακοπές στο Μαϊάμι! Και ακόμη τους ψηφίζετε… Ούτε ένας καλός!

ΤΑ ΤΡΙΑ ΚΑΚΑ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ:
ΠΥΡ, ΝΔ ΚΑΙ ΠΑΣΟΚ

Για ποιο λόγο άραγε δεν κυκλοφορεί το χρήμα στην Ελλάδα; Διότι όπως τα παίρνουνε από την ΕΟΚ, απλά τα μεταφέρουν σε τράπεζες Ελβετίας και Λουξεμβούργου. Για τι λέτε να έκοψε τα κονδύλια η ΕΟΚ;

ΧΑΟΣ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ

Στα μόνα που τα πάνε καλά ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι τα σκάνδαλα, η διαπλοκή και η διαφθορά… Η ασυλία πάει σύννεφο.
Ψηφίστε τους για καλύτερα σκάνδαλα.
Για αυτό και σας γράφω:
Μπορεί να μη γνωρίζω αυτά που πρέπει να γνωρίζω,
αλλά γνωρίζω αυτά που δεν πρέπη.

ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟΣ

Συνωστισμοί και καύσωνας

Κάποιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους εδώ και καιρό, πολύ πριν έρθει ο καύσωνας, για τον συνωστισμό στην παραλία της Σμύρνης το 1922, όπως αναγράφεται στο περίφημο ρεπούσειον σχολικόν εγχειρίδιον. Δεν ξέρω αν είχε καύσωνα τον Αύγουστο του 1922, και αν για αυτό το λόγο συνωστίζονταν τόσοι και τόσοι στα παράλια της Σμύρνης. Ξέρω όμως ότι τον Ιούνιο του 2007 έχουμε καύσωνα. Οτι οι συμβουλές των ειδικών είναι να αποφεύγουμε τους συνωστισμούς. Προφανώς οι συμβουλές αυτές δεν αφορούν κάτι τύπους σε ένα σωφρονιστικό ίδρυμα στα Διαβατά, οι οποίοι συνωστίζονται σε κελιά φούρνους. Και φυσικά κανείς από τους ιστοριοδίφες γυμνιστές - εθνικιστές - ρεπουσομάχους δεν καταγγέλει τον συνωστισμό αυτό. Ρε άει συνωστισθείτε κι εσείς στην παραλία της Σμύρνης.

Ρίξτε παρακαλώ μια ματιά εδώ στο athens.indymedia

Και ζώνη και κράνος διότι... Καμία υπερβολή δεν είναι κακή (Π.Π. Παζολίνι, "Σάλο")

Το είχα ακούσει από την περασμένη εβδομάδα, ότι σήμερα θα υποδεχόταν τούρκους και έλληνες ποδηλάτες, οι οποίοι κάνουν ορθοπεταλιές για καλό σκοπό, αν μη τι άλλο: την περιβαλλοντική προστασία και την ελληνοτουρκική φιλία. Κι έλεγα πως ό,τι επικοινωνιακό τρικ και αν σκαρφιστεί ο νομάρχης, θα τον αγνοούσα. Ομως αυτές οι δύο φωτογραφίες από την ιστοσελίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Θεσσαλονίκης αποδεικνύουν ότι αυτό που αγνούσα εντέλει είναι ότι ο άνθρωπος είναι πολύ "προχώ", ενας πραγματικός περφομανς άρτιστ, ο οποίος χρησιμοποιεί καθημερινά υλικά για να περάσει το μήνυμά του με έναν σχεδόν ντανταϊστικό τρόπο!

Αναμενόμενη η φωτογραφία αυτή και ας πούμε χαριτωμένη...

Αυτή εδώ κάτω όμως;

Ποιο είναι το μήνυμα του καλλιτέχνη, ο οποίος έχει μετρατρέψει το ίδιο του το σώμα σε ένα έργο τέχνης;

Οι κακές γλώσσες λένε...

Μέλη της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης, της Τροχαίας και λοιπά όργανα βασανισμού αποφάσισαν να προσφέρουν κοινωνικό έργο: Ενόψει της παγκόσμιας ημέρα κατά των ναρκωτικών (δεν υπάρχουν "ναρκωτικά", υπαρχουν ουσίες, νόμιμες και παράνομες, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) διένειμαν ενημερωτικό υλικό σε κεντρικούς δρόμους και πλατείες της πόλης.

Τέτοιες όμορφες, χριστοήθεις κινήσεις με κάνουν να απορώ γιατί κάποιοι πιστεύουν αυτό που διαλαλεί και η αφίσα αποπάνω, την οποία πρώτα είδα να δημοσιεύεται στο αθηναϊκό ιντιμίντια. Είναι απίστευτα κακεντρεχείς κάποιοι άνθρωποι!

Για μια χούφτα... πρώτες προτεραιότητες

Υπάρχουν κάποιες φράσεις στο λεγόμενο δημοσιογραφικό λόγο –και αυτός δηλαδή μόνο κατ’ ευφημισμόν είναι λόγος, συνήθως είναι α-λογος, ούτε καν παράλογος- οι οποίες με βγάζουν από τα ρούχα μου και κακά τα ψέματα αυτό είναι ένα άσχημο θέαμα. Ούτως ή άλλως η επιδειξιομανία δεν αποτελεί… πρώτη προτεραιότητά μου…
Ιδού ο εχθρός των ενδυμάτων μου… “Πρώτη προτεραιότητα”. Πάντα σαν πλεονασμός μου ακούγεται. Σαν κάποιος να ισχυρίζεται ότι μπορεί να βάλει περισσότερα του ενός καρπούζια στην αμασχάλη. Επίσης μου κάνει και κάτι σε τίτλο δισκογραφικής δουλειάς της Καιτούλας της Γαρμπή, ξέρετε εκείνων των τραγουδιών της με τίτλους του στιλ “Ευαισθησίες”, “Θα μελαγχολήσω”, “Πρώτη προτεραιότητα” κ.ο.κ.
Άλλο ήταν όμως το θέμα μου… Τα καρπούζια, συγγνώμη, οι πρώτες προτεραιότητες.
Μια σύντομη αναζήτηση σε ηλεκτρονικούς ειδησεογραφικούς τόπους, όντως απέδειξε ότι κάτι βρομάει στις αμασχάλες της κυβέρνησης (από τις πολλές πρώτες προτεραιότητες προφανώς):

Πάρε κόσμε κυβερνητικές πρώτες προτεραιότητες:

1. Επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων
2. Η ικανοποίηση των πιστωτών
3. Ο καταναλωτής
4. Η αποτελεσματικότερη φύλαξη των στρατοπέδων
5. Η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος
6. Η ψηφιακή σύγκλιση
7. Η Θράκη
8. Η παιδεία
9. Οι αγρότες
10. Η κοινωνική πολιτική
11. Η αναζήτηση στρατηγικού εταίρου για τον ΟΤΕ

Δες τι μου θύμισε όμως αυτή η τελευταία προτεραιότητα....

Βουρλούμης Παναγής, ο εικονιζόμενος σκατόφατσας, διοικητής του ΟΤΕ. Και αυτός με τις δικές του πρώτες προτεραιότητες: Να δώσει αύξηση στον εαυτό του 10.000 ευρώ, ώστε οι μηνιαίες απολαβές του να φθάνουν τις 25.000 ευρώ.

Μόνη επιλογή μας το μαύρο, ειδικά αφιερωμένο στη Μαριέττα

Διόλου τυχαία δεν ήταν η χθεσινή αναφορά στο μυθιστόρημα του Ζαν Μπατίστ Εβέτ.

Έβαλε χτες τα καλά της η Μαριεττα και είπε να εγκαινιάσει το νέο κτίριο του υπουργείου Αιδείας. Και επειδή οι κακές προεκλογικές γλώσσες λένε πως ούτε με σφαιρες δεν θα εκλεγεί στη Α' Αθηνών, έσπευσε στο πλευρό της ο Κωστάκης να της συμπαρασταθεί. Η ίδια ωστόσο, όπως βλέπετε και στη φωτογραφία, δεν δείχνει ιδιαίτερα αισιόδοξη για το πολιτικό της μέλλον.

Μια μικρή λεπτομέρεια όμως στο ρεπορτάζ της εφημερίδας Μακεδονία με τρομοκράτησε: Ο Κωστάκης ρώτησε τον ογκόλιθο της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης Θάνο Βερέμη αν είναι έτοιμος για περαιτέρω μεταρρυθμίσεις και αυτός, απαντώντας καταφατικά, από τη χαρά του μόνο που δεν γκάβλωσε. Αλίμονό μας δηλαδή...

Μόνη επιλογή μας το μαύρο

Τι είναι πιο δύστροπο: ένα βιβλίο ή ο αναγνώστης του; Όταν το χειμώνα ήμουν έτοιμος να αγοράσω το εικονιζόμενο δεξιά βιβλίο (η φωτό είναι τραβηγμένη με το κινητό μου, πάνω στο κομοδίνο μου, μην τυχόν και βρεθεί κάνας πολίτικαλι κορεκτ τυπάς και μας πει κλέφτες πάλι), ο Χ. με είχε προειδοποιήσει ότι ενδεχομένως να πρόκειται για "μεγάλη μπυθωδία". Η ανάγνωσή του προχωρούσε αργά, υπερβολικά αργά, καθώς συχνά ήταν τόσο κουραστικό που με οδηγούσε να καταφύγω σε άλλα, εγγυημένα απολαυστικά αναγνώσματα. Οταν μπήκα στο τρένο για Αθήνα, ούτε το μισό δεν είχα διαβάσει. Εκεί συνωμότησε και ο ΟΣΕ με την τετράωρη καθυστέρηση της 605 (αντί για 22.35 φύγαμε 02.40) οπότε αναγκάστηκα να το ρουφήξω. Και εντέλει, επειδή κάθε αναγνώστης θέλει ένα δόλωμα, εγώ τσίμπησα στην cameo εμφάνιση του Ερρίκου Μαλατέστα.

Στο Λονδίνο του 1911 ένας άντρας γλιτώνει τον πνιγμό στον Τάμεση, αλλά όταν ξαναβρίσκει τις αισθήσεις του, έχει απολέσει τη μνήμη του. Καθώς περιπλανιέται στο ομιχλώδες και βροχερό Λονδίνο ψάχνοντας το παρελθόν του, διάφοροι χαρακτήρες περνούν μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ελαφρώς επιφανειακά ωστόσο: λιμενεργάτες και ναυτικοί, μέλη του ΙΡΑ, αναρχικοί, ο Ερίκος Μαλατέστα, βρετανοί αριστοκράτες και ο Τ. Ντε Κουίνσι.

“Αυτός που διαλογίζεται ζει στο σκοτάδι, αυτός που δεν διαλογίζεται ζει στο σκοταδισμό του λογικού: Μόνη επιλογή μας το μαύρο”.

Αποσπάσματα διαλόγου περί φόνου, τέχνης και ομορφιάς:

• 
  Αν ο Βρούτος πέρασε στην ιστορία είναι εξαιτίας της ποιότητας του θύματός του[…]
• 
  Η ομορφιά ενός φόνου δεν εξαρτάται από την ποιότητα του θύματος! Δεν είχε σημασία αν σκότωνε κανείς ένα γέρο τοκογλύφο ή μια κοπέλα που έφευγε από τον πρώτο της χορό. Αυτό που μετρούσε ήταν η κομψότητα της χειρονομίας, το μυστήριο και τέλος το ατιμώρητο της πράξης, όπως σε ένα ποίημα, όπου δεν είχε τόσο σημασία το θέμα του ποιήματος όσο η ποιότητα των στίχων.
• 
  Ο χρόνος των στολιδιών έχει παρέλθει. Η σύγχρονη ομορφιά πρέπει να είναι αποδοτική, να οδεύει προς το σκοπό της με τη γεωμετρική ακρίβεια της ευθείας γραμμής. Οι πολυλογίες, οι υπεκφυγές, κρύβούν απλώς τη φτώχεια του φόντου.
• 
  Και βέβαια το κέρδος ήταν απαραίτητο στο έγκλημα, ήταν ένα από τα κυριότερα στολίδια του, γιατί σε γενικές γραμμές το έγκλημα δίχως κέρδος ήταν κάτι αρρωστημένο ή πολιτική, γεγονός που μείωνε την αξία του. Ούτε η τρέλα ούτε τα επιχειρήματα των τρομοκρατών μπορούσαν να κατασκευάσουν όμορφες φόρμες.
• 
  Μα επιτέλους γιατί να διαφέρει το έγκλημα από τις άλλες τέχνες; Ό,τι γινόταν για το κέρδος δεν είχε καμία σχέση με την τέχνη και κατέληγε σε τεχνικότητα, σε εικονογράφηση, σε βιομηχανία τελικά! Όχι, το ωραίο έγκλημα ήταν απαλλαγμένο από κάθε κερδοσκοπία. Μήπως τα εργοστάσια μπορούσαν να ισχυριστούν ότι ήταν αρχιτεκτονικά έργα τέχνης;

Κλοπιμαία νέας εσοδείας

Μία φωτο από Beastie Boys και μία από Madness

http://www.mic.gr/live.asp?id=13568

EJEKT και άλλες πίπες ή φόρτωσέ τα στους γνωστούς αγνώστους (sic)

Και ο πιο ηλίθιος και ανυποψίαστος που έφτανε στο πρώτο σημείο ελέγχου του (r)ejekt festival 2007 αντιλαμβανόταν πως κάτι δεν πάει καλά. Υπερβολικοί έλεγχοι ασφάλειας, καλογυμνασμένοι φουσκωτοί καραφλοί, τρία σημεία ελέγχου, απαγόρευση εμφιαλωμένων που περιείχαν ανταγωνιστικά του μεγάλου χορηγού heineken ποτά, κωλοβυθόμετρο για να ελέγξουν τα σεξουαλικά γούστα του εισερχόμενου και άφθονα άχρηστα δώρα και γκάτζετς (ένα καταπληκτικό μπλιμπλικι καπάκι της χαινεκεν που φοριέται στο πέτο και σε κάνει πυγολαμπίδα, προφυλακτικά για μεγαλύτερη ευχαρίστηση που μας προετοίμαζαν για το πισωκολλητό που θα τρώγαμε από τους διοργανωτές, μπλουζάκια με διαφημίσεις αλλά και το επαναστατικό μότο "you gotta fight", δωρεάν χέννες για τους πιο τρέντι, κλπ κλπ) μαζί με μερικούς τόνους φλάιερς για τα μεγάλα μαστ-γκόου ιβέντς του καλοκαιριού. Και το κερασάκι στην τούρτα; Μερικά τρυφερά ροντβάιλερς στην αγκαλιά των σεκιουριτάδων που μας υποδέχονταν γρυλλίζοντας με νόημα.

Όλα αυτά στην πρώην αμερικανική βάση (να το και το ιδεολογικό μέσα) και νυν ολυμπιακό ακίνητο γήπεδο μπέιζμπολ (να και το υποννούμενο). Και το σεξουαλικό κοκτέιλ στην πλάτη των αδαών που έσκασαν 60 και 70 ευρώ ήταν έτοιμο να πάρει φωτιά.

Στις 8.20 άρχισε να πάιζει από τα ηχεία ο ζορμπά δε γκρίκ και εμφανίστηκαν οι μαντνες στη σκηνη και το όνειρο μου εδω και χρόνια γινόταν πραγματικότητα. Ο πολύ κακός ήχος και η σκόνη του γηπέδου (άλλο πάλι τούτο) δε πτόησαν τους φανατικούς. Ο ήχος ήταν σαν να έτρωγες σουβλάκι σε πανηγύρι ή έπινες μπίρα στου ψυρρή και κατά λάθος κάπου στο βάθος ακουγόταν να παίζουν κάτι τύποι. Και πράγματι ο περισσότερος κόσμος συζητούσε, έστριβε τα πρώτα τσιγάρα και αγόραζε κουπόνια για μπίρες και γκρικ σουβλακι ενώ οι ταλαίπωροι μαντνες με κοστούμια με κόντρα ήλιο πάλευαν να ακουστούν. Ξεκίνησαν μάλιστα με το one step beyond και μόνο καμιά 200 άτομα μπροστά χόρευαν. Οι υπόλοιποι ούτε κατάλαβαν ότι είχαν βγει ενώ άλλοι απορούσαν "καλα ρε φίλε αυτοί οι μαντνες σκάσαν με κοστούμι"!! ή "αυτό είναι το σαπόρτ των αντεργορλντ; Λίγο γέροι δεν είναι";

Μετά από απεγνωσμένες προσπάθειες του σαξοφωνίστα να ξεσηκώσει το κοινό (κατέβηκε κάτω από τη σκηνή περιστρεφόμενος και πιθηκούμενος) άναψαν λίγο τα αίματα για τους 200 μπροστά, ενώ ήταν φανερό πως ο πολύς λαός περίμενε τους beastie boys και τους underworld. Ωστόσο οι μάντνες το πάλεψαν μιάμιση ώρα και τουλάχιστον όσοι πήγαν στο rejekt για αυτούς αποζημιώθηκαν. Έπαιξαν όλα τα χιτάκια house of fun, our house, baggy trousers, my girl, it must be love, prince και τη διασκευή στο chase the devil και το καινούριο i'm sorry. Αποχώρησαν και επανήλθαν κάτω από τις φωνές μαντνες μαντνες του κοινού που τελικά ζεστάθηκε και κλείσαν το ανκόρ με το cairo, στο οποίο έπεσαν τα καθιερωμένα σπρωξίδια και ο αλά μάντνες χορός. Προ στιγμή ξεχάστηκε ο κακός ήχος και μπορούσες να πεις πως ίσως όλα πάνε καλά.

Αφού φρόντισε η διοργανώτρια να καθυστερήσει η εμφάνιση των beastie boys τρία τέταρτα τουλάχιστον για να πωληθούν καμια τρεις τόνοι σάπιου κρέατος βγήκαν στη σκηνή οι beastie με εμφανή διάθεση για να τα σπάσουν ενώ στο κοινό χόρευαν απαξάπαντες σχεδόν κάτι που προμήνυε τι θα ακολουθούσε στους underworld.

Και όμως όλοι αυτοί λογάριαζαν χωρίς τον ξενοδόχο διοργανωτή μαλάκα, χωρίς τους σεκιουριτάδες παπάρες και χωρίς το παραμάγαζο των αγνώστων που μάλλον πληρώθηκαν ως υπάλληλοι ανταγωνιστικής σεκιούριτι κόμπανι.

Στις 9 και κάτι έγινε το πρώτο ντου για να μπει κόσμος τσάμπα. Μετά από κάποια μικροεπεισόδια (φήμες για ένα παιδί που το χτύπησαν οι σεκιούριτι) οι σεκιούριτι ως δια μαγείας εξαφανίστηκαν. Μαζί με αυτούς εξαφανίστηκε και το κοριτσάκι που μοίραζε δωρεάν προφυλακτικά στην είσοδο. Τότε μαύρα φίδια άρχισαν να με ζώνουν. Τα ροντβάιλερ επίσης άφαντα. Αντίθετα, κόσμος χαλαρά έμπαινε τσάμπα στο συναυλιακό χώρο. Λίγο μετά την εktεleση του body movin από τους beastieboys μια αθώα φωτιά άρχισε να καίει έξω από το στάδιο και πίσω από την εξέδρα των βιπς. Παράλληλα μια ομάδα κρανοφόρων περί τους 30 άναψαν μια φωτιά για να ζεσταθούν στο πάρκιν των βιπς δίπλα στο χώρο της συναυλίας. Χρησιμοποίησαν για προσάναμμα ένα φορτηγάκι της ρεντ μπουλ, μια μπεεμβε του Παπαλουκά (το άκουσα και αυτό!) και ένα βιτάρα (ίσως του Ψωμιάδη σιγά μην έλειπε από το πανηγύρι). Όσοι είχαν βαρεθεί τους μπίστι μπόις, οι οποίοι γιακανα 10λεπτοτοχαν ρίξειστο σκράτσινγκ και στον αυτοσχεδιασμό βρήκαν πολύ ενδιαφέρον το χάπενινγκ με τις φλόγες και τα μπουμ και μποινγκ των εκρηγνυόμενων μπουκαλιών της ρεντ μπουλ. Για αυτο πολύς κόσμος φωτογράφιζε το θέαμα, ενώ οι υπάλληλοι των μπαρς σταδιακά άρχισαν να τα εγκαταλείπουν αφήνοντας ενθουσιασμένους τους θεατές, οι οποίοι δυνατά και ελληνικά άρχισαν να λεηλατούν μπίρες, μπουκάλια τεκίλας, σουβλάκια, κούτες με προφυλακτικά και ό,τι μπορούσαν να αρπάξουν.

Και μέσα σε αυτό το αστείρευτο κέφι οι ελεεινοί αμερικάνοι μπίστι μπόιζ, έπρεπε να το περιμένουμε αμερικάνοι σάπιοι νεοταξίτες που είναι, μας άφησαν σίξυλους χωρίς ένα "γκουντμπάι άθενς", χωρίς ένα "ευκαριστόμε αθινα, ευκαριστόμε ελλάντα" χωρίς ένα "γειά σας παιδιά γεια σας παιδια και νασαστε καλα" και κυρίως χωρίς να παίξουν το sabotage, το fight for your right και το intergalactic.

Και ενώ ο κόσμος δεν απογοητευτηκε αλλά περίμενε πως θα επιστρέψουν και πως όλα αυτά είναι ένα σκηνοθετικό αβαντγκαρντ μεταμοντέρνο κόλπο των διοργανωτών, ανάβουν τα φώτα και βγαινει ένα τυπάκι και με περισσό θράσος ενώ 10000 κόσμος διασκέδαζε ποικιλοτρόπως και δηλώνει: "ένα μέλος των underworld χτυπήθηκε και η συναυλία ακυρώνεται".

Η τρελή μούφα περί τραυματισμού δεν έπεισε το κοινό το οποίο κατανόησε ότι οι διοργανωτές αρπάζοντας τα τρις και με τη γνωστή ρήτρα πως 35 λεπτά μετά την έναρξη της συναυλίας δεν υποχρεούνται σε επιστροφή τους εισιτηριου είπαν "τα αρπάξαμε και φέτος το καλοκαίρι, δεν ελέγχουμε την κατάσταση, δεν την κάνουμε να πάμε να φάμε τα λεφτά στου Μαρτάκη να γλιτώσουμε και την πληρωμή των αντεργορλντ δίνοντας μόνο την εγγύηση;". Έτσι μετά από 5 λέπτά το ίδιο τυπακι τρομοκρατημένο (άγνωστο για ποιό λόγο) φωνάζει σε 10000 κόσμο "Γρήγορα εκκενώστε το γήπεδο γιατί χανόμαστε". Ευτυχώς, που κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά. Όπως κανείς δεν μπορεί να παίρνει στα σοβαρά το ejekt και τους διοργανωτές του. Γιατί αν 10000 κόσμος εκείνη τη στιγμή τους έπαιρνε σοβαρά θα είχαμε θύματα καθώς δεν υπήρχε κανείς να φροντίσει τη έξοδο του κόσμου από τις 2 εισόδους τρύπες. Δεν υπήρχε κανείς να εξηγήσει τί γίνεται. Δεν υπήρχε κανείς να πάρει έναν πυροσβεστήρα να σβήσει τις φωτιές. δεν υπήρχε κανείς να ανοίξει κλείσει το δρόμο και να ξεμπλοκάρει τον πανικό που ακολουθησε στη Βουλιαγμένης με τον κόσμο να στοιβάζεται άρον άρον. ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΠΙΣΩ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΟΣΩΝ ΠΗΓΑΝ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Μετά από τη συναυλία άρχισε το πανηγυράκι των μιντια και των ηλιθίων. Τα μεν μίντια παραπληροφορουσαν και βάζαν το αστυνομικό ρεπορτάζ με τις ληστείες μαζί με τους γνωστούς άγνωστους του ιτζεκτ (που ειναι καραγνωστοί σεκιουριτάδες νταβατζίδες) και οι μεν ηλίθιοι θεώρησαν πως ήταν μια επαναστατική πράξη αντίστασης που χρήζει υπεράσπισης (βλ. συζήτηση στο ιντυμίντια). Φυσικά όποιος είναι νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει πως οι άνθρωποι που προσπάθησαν να πουλήσουν νταβατζιλίκι προχθές δεν έχουν καμία σχέση με τον αναρχικό χώρο (απορώ γιατί η ΣΟ του ίντυ άφηνε να γίνεται τέτοια συζήτηση). Η φάση ήταν μια καλή μαφιόζικη ενέργεια συμφερόντων προστασίας. Τελικά χαμένοι βγήκαν οι μαλάκες πάλι. Όσοι πλήρωσαν να δουν κάποια συγκροτήματα που δε θα τα δουν ποτέ. Πλήρωσαν πολύ ακριβά για κάποιους διοργανωτές που τώρα θα έπρεπε να απολογούνται στον εισαγγελέα για τα κυκλώματα σεκιούριτι που αναμειγνύονται στα νταβατζιλίκια, για το ποιοί ήταν οι τριάντα που ήταν ξεκουκούλωτοι επί το πλείστον, για την ανυπαρξία σχεδίου κινδύνου και εγκαταστάσεων ασφάλειας κλπ κλπ. Επίσης θα έπρεπε να απολογούνται στο συνήγορο του καταναλωτή για τη διακοπή της συναυλίας καταχρηστικά από τριάντα άτομα. Αλλά τέτοια χώρα τέτοια λόγια.

ήδη έχει δημοσιευτεί ένα κείμενο για συλλογή υπογραφών κατά των διοργανωτών και η επικοινωνία στο μειλ: sueejekt@yahoo.com. Ελπίζω μόνο να μη διοργανώνει την κίνηση αυτή κατά του ejekt η big productions.

Υ. Γ. Όσο σκέφτομαι το Γ. που έδωσε τα λεφτά του για τους Άντεργορλντ ευχαριστώ το μεγάλο Μανιτού που φρόντισε να βγουν πρώτα οι μάντνες και να μη θρηνω και εγώ τα σιξτι γιουρος.

Y.Γ. Η πολιτική δημοσιέυσης του Πανωκάτω δε μου επιτρέπει να δημοσιεύσω φωτογραφίες με τα καιγόμενα λάντα στο πάρκινγκ των βι-αϊ-πιζ.

Y.Γ. Μετά την υπόδειξη ενός καλοπροαίρετου σχολίου, μια παράλειψη: Οι φωτό είναι από το http://toxicare.wordpress.com/2007/06/17/madness-eject/

Η Τσιφλίκη στο Ναυτικό!

Ο κύριος Α. σχολιάζει τη φωτογραφία:

"Ο όρος Νταρντάνα παλιά αφορούσε μεγάλα εμπορικά πλοία, ιστιοφόρα, βεβαίως, φαρδιά και με πλούσιες καμπύλες. Και ο όρος Φρεγάδα επίσης. Από ΄κει το πέρασαν στις γυναικάρες".

(Η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη επισκέφθηκε τη "Φρεγάτα Ύδρα", η οποία συμμετέχει στη ναυτική δύναμη των Ηνωμένων Εθνών, για την προστασία των θαλάσσιων συνόρων του Λίβανου , Πέμπτη 14 Ιουνίου 2007 . Η κα. Μπακογιάννη πραγματοποιεί επίσκεψη στην Μέση Ανατολή . ΑΠΕ ΜΠΕ/ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ/ΑΝΤΩΝΗΣ ΔΟΥΚΑΣ)

Τρις 11 τρις 12 τρις 15 και 11

Τα έχουν παίξει. Σίγουρα πράγματα. Διαφορετικά θα τα βρίσκανε. Όχι μεταξύ τους αλλά στα μαθηματικά. Για τις εφημερίδες ο λόγος. Και θα καταλάβετε. Κατά τον Χρήστο Πασαλάρη (σημ. Εδώ μεσολάβησε καραμπινάτη σκυλοδιόρθωση στα σχόλια), μέγα δάσκαλο της δημοσιογραφίας για πολλούς, κανόνας καλής δημοσιογραφίας είναι να αναφέρεται πάντα στις εφημερίδες το ακριβές ποσό, αν πρόκειται για χρήματα κτλ ή όπως στο παράδειγμά μας οι προσλήψεις. Και αυτό κάνουν οι εκδότες. Βάζουν τους απόλυτους αριθμούς και όχι κατά προσέγγιση. Υπάρχει πρόβλημα όμως....

Για παράδειγμα σύμφωνα με τη Μακεδονία έχουμε 11.643 προσλήψεις:

Από την άλλη όμως έρχεται η Απογευματινή και λέει ότι όχι φίλε δεν είναι έτσι αλλά...11.396:

Έρχεται και το Έθνος αλλά με σαφώς μικρότερο bid (διαβάστε πάνω αριστερά):

Από την άλλη η Βραδυνή αναφέρεται μόνο για προσλήψεις που ενδιαφέρουν το κοινό της ίσως. Για να ολοκληρωθεί λοιπόν η εαρινή σύναξις έχουμε:

Τα πράγματα περιπλέκονται άκόμα περισσότερο όταν στο παιχνίδι μπαίνει η εφημερίδα που εδώ και χρόνια προσφέρει άπλετα θέσεις εργασίας (Οι περισσότερες βέβαια είναι κοπτοράπτης, λαντζέρης, πλύντης κλπ με βασικό και αν μισθό, αλλά απ' έξω γράφουν ότι έχουν 500.000 θέσεις εργασίας για πτυχιούχους κλπ):

ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ... Ούτε 11.643 ούτε 11.396 ούτε μόνο αγροφύλακες και οδοντόκρεμες. Τι γίνεται ρε; Και γιατί είναι τελικά τόσος κόσμος χωρίς δουλειά; Μάλλον δε διαβάζουν εφημερίδες...

Υ.Γ. Και επειδή θα αναρωτηθείτε... είναι όλες της 13ης Ιουνίου.
Υ.Γ.2 Ρε μπας και μπήκαμε σε προεκλογική περίοδο και δε το έχουμε καταλάβει; Ρε μπας και παν να βολέψουν πάλι τίποτα μπλου τουθ; Και έχουμε και την απόφαση του αρείου πάγου ότι λέει είναι παράνομες οι μονιμοποιήσεις των συμβασιούχων... Ρε τι γίνεται στον κόσμο...

Mε γεια το κράνος!

Του Ανδρέα Πετρουλάκη, στην Καθημερινή, το οποίο μου έστειλε με μεήλ ο Α.

Εφόσον δεν βλέπω το πρόβλημα, δεν υπάρχει

Σήμερα, 35η ημέρα της παράλογης κράτησης του Π.Κ., φοιτητή του ΑΠΘ, για τα επεισόδια της 5ης Μάη (η γνωστή ιστορία με τα πράσινα παπούτσια), οι συμφοιτητές του Π.Κ. πραγματοποίησαν πορεία αλληλεγγύης, ενόψει και της αυριανής απόφασης του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης για την προσφυγή κατά της κράτησής του. Σήμερα επίσης, συνεδρίασε το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης. Σε αίτημα του Τάσου Κουράκη (ΣΥΝ) για κάποιο ψήφισμα συμπαράστασης, η απάντηση του Φτερωτου Ατσαλάκωτου Γλίτση θύμισε τις λαμπρότερες στιγμές της Μαρίας Αλιφέρη: "Αγαπούμε τους φοιτητές, αλλά δεν θα πρέπει να ασκείται καμία παρέμβαση προς την ελληνική δικαιοσύνη".

Κοινώς ένιψε τας χείρας του και στρουθοκαμήλισε κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο έγκλημα.

Νοιάζομαι. Νοιάζεσαι; Μη σε νοιάζει και η αλήθεια που βρίσκεται στους Sex Pistols

Λυπούμαι αλλά μέχρι πρότινος δεν ήξερα την ύπαρξή της. Και όμως η Επιτροπή Σύγχρονου Μακεδονικού Αγώνα υπάρχει! Αυτή είναι η ιδρυτική διακήρυξή της.

Ποιο από τα δύο είναι χειρότερο; Η εσωτερική υπονόμευση, η διγλωσσία, οι υπεκφυγές ή η κύρια εξωτερική απειλή;
Και τα δύο είναι εξίσου επικίνδυνα, μα το πρώτο είναι το πιο επίφοβο! Διότι τα μεγάλα κάστρα πέφτουν από μέσα! Πέφτουν με Εφιάλτες! Στη Θεσσαλονίκη, στις 19 Μαρτίου 2007 μ.Χ. ημέρα Δευτέρα, υπογράφηκε με πρωτοβουλία του ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ ένα ιστορικό κείμενο, η συγκρότηση ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ σύγχρονου ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, με έμβλημα την ιστορική σφραγίδα του Μακεδονικού Κομιτάτου! Ό,τι σώθηκε τότε με αίμα και πόνο, τώρα κινδυνεύει να χαθεί, να σβήσει οριστικά! Διότι εκτός όλων των άλλων, πίσω από το όνομα “ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ” κρύβεται εξ ορισμού η διεκδίκηση όχι μόνο της ιστορίας, του πολιτισμού μας, του Φιλίππου, του Αλεξάνδρου, μα και η διεκδίκηση σε κάποια μελλοντική συγκυρία και αυτού ακόμα του ελληνικού εδάφους! Άλλωστε γι΄ αυτό σχεδιάστηκε, εφευρέθηκε και υποστηρίχτηκε η ψευτο”Μακεδονία”! Για την αρπαγή της Βόρειας Ελλάδας! Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ, είναι αποφασισμένη να κλείσει κάθε πόρτα, κερκόπορτα και δίοδο, σε Σκοπιανούς και φιλοσκοπιανούς! Ο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΑ & ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ! Και είναι ΑΠΟΦΑΣΗ ΟΛΩΝ, η άμεση πολιτική οργάνωση του Μακεδονικού Ελληνισμού! Σε κάθε χωριό! Σε κάθε πόλη! Σε κάθε χώρα! Σε κάθε τόπο!
Σας καλούμε να συμμετέχετε όλοι!
ΝΟΙΑΖΟΜΑΙ
Ιδρυτικό μέλος ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ
ΣΗΜ. Για εγγραφή στην Επιτροπή Συλλόγων, Προσωπικοτήτων και άλλων, αφού διαβάσετε το Κείμενο πρώτα, στείλετε e-mail ΕΔΩ

Επισκεπτόμενοι την κα-τα-πλη-κτι-κή ηλεκτρονική εφημερίδα "Νοιάζομαι" μπορείτε να γίνετε κι εσείς κοινωνοί της εκπληκτικής αισθητικής που περιβάλλει αυτούς τους γνοιαστικούς ανθρώπους.

Ήταν ένας γάτος, ο Λεκές

Το λεωφορείο 17 ΝΣΣ - Τριανδρία ήταν μισογεμάτο. Η κοπελιά, καμιά 25 χρονών, μπήκε από το Βαρδάρι. Μέχρι την επόμενη στάση, είχε ήδη ξεκινήσει να λέει σε κάποια φίλη της στο κινητό τη σπαρακτική ιστορία του γάτου της του Λεκέ, η οποία ευθύς εξαρχής μου κίνησε το ενδιαφέρον.

“Αστα είμαι συντετριμμένη. Ναι, πέθανε ο γάτος μου ο Λεκές. Τον κατασπάραξε ένα άλλο γατί... Και ξέρεις τι μου είπε η μάνα μου για να νιώσω καλύτερα; Οτι ήταν, λέει, πισωγλέντης ο Λεκές. Τον είχε πιάσει μια φορά στα πράσα με τον Οτο, της γειτόνισσας το γάτο. Αλλά δεν μου το είχε πει τότε για να μη στεναχωρηθώ. Κι εγώ, που νόμιζα ότι ήταν απλώς κολλητοί, έπεσα από τα σύννεφα. Όχι, βρε παιδάκι μου, από πού να το ξέρω ότι αυτό συμβαίνει στα ζώα; Πρώτη φορά το άκουσα. Κι έπεσα από τα σύννεφα. Όχι μωρέ, εντάξει στεναχωρήθηκα που πέθανε, αλλά περισσότερο που ήταν γκέι. Μα να είναι ο δικός μου ο γάτος γκέι; Όχι, στον μπαμπά μου δεν το είπαμε ακόμη για να μη στεναχωρηθεί κι αυτός. Δεν θα το πάρει καλά, τον ξέρεις τον μπαμπά μου τώρα. Ασε που ψυλλιάζομαι ότι για αυτό τον κατασπάραξε εκείνος ο μαύρος γάτος. Μάλλον θα του την έπεσε ο λεκές. Ναι, μη γελάς μωρέ, θύμα ρατσιστικού εγκλήματος ο Λεκές! Ε μα κι αυτός τα θελε που ήταν γκέι γάτος..."

Κάπου εδώ μια κυρία, περίπου 50αρα, με καταγωγή από κάποια από τις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες τη διακόπτει: “Συγγνώμη κοπέλα μου, σας παρακαλώ, φτάνει πια. Θέλουμε να ησυχάσουμε κι εσείς τόση ώρα μιλάτε στο κινητό όλο για το γκέι γάτο σας, λες και μας νοιάζει για τον γκέι γάτο σας, μα είναι πράγματα αυτά να τα λέτε δημοσίως;”. Αμέσως άρχισε να σιγοντάρει κι άλλη μια ηλικιωμένη, εξίσου σκανδαλισμένη κυρία. Η θρηνούσα κοπελιά διέκοψε τη συνομιλία και κατέβηκε στην επόμενη στάση. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν ήταν αυτός ο προορισμός της ή αν εξαναγκάστηκε λόγω της κοινωνικής αποδοκιμασίας για τις σεξουαλικές προτιμήσεις του αποθανόντα Λεκέ. Στο λεωφορείο το σούσουρο συνεχίστηκε, με γενική αποδοκιμασία της χαροκαμένης πρώην ιδιοκτήτριας του Λεκέ, με προεξάρχοντα έναν τριαντάρη μαστούρη, ο οποίος προσπαθούσε ανεπιτυχώς να βάλει σε μια τάξη τις εξής λέξεις "γκέι, ηλίθια, τζαμί, αλώνι, γάτος, χέστηκε, γκέι, φοράδα, φατμέ".

Ωστόσο, όταν κατεβήκαμε μαζί στην επόμενη στάση, δεν είχε κανένα πρόβλημα στη σωστή σύνταξη της πρότασης: “Ρε φιλαράκι μήπως σου βρίσκεται κάνα τσιγάρο;”.

Λίγο αργότερα, καθώς τσάκιζα ένα γιαουρτλού και κάτι μανιτάρια πλευρώτους στη Ναυτιλιακή, ήπια πολλές μπίρες στη μνήμη του Λεκέ, του γκέι γάτου που είχε πέσει θύμα ρατσιστικής επίθεσης...

ΥΓ. Αυτό που σκέφτομαι τώρα είναι ότι δεν αποκλείεται η εν λόγω κοπέλα να είναι μία από τους 10.000 έλληνες μπλόγκερ και να έχει ήδη καταθέσει τον πόνο της για το Λεκέ στο ιστολόγιό της. Αν τύχει και διαβάσει την παραπάνω ιστορία, να με συγχωρεί αν την παρεξήγησα και προέβην σε άδικους χαρακτηρισμούς για αυτήν. Οι πρώτες εντυπώσεις άλλωστε συχνά αποδεικνύονται λανθασμένες...

Φωτορομάντσο: Ο έρως σκέπει την συμβασιλεύουσαν

Πρώτα την πήγε βόλτα με τη μηχανή...





Ο κόκκινος Πάνι είχε βρει την Πασιονάριά του.





Της χάρισε κι ένα -επίχρυσο, ο τσίπης- δαχτυλίδι...

Και να η κατάληξη...

ΥΓ. Ολο λέω ότι πρέπει να σταματήσω να ασχολούμαι με αυτόν τον τύπο. Αλλά δεν με αφήνει να αγιάσω ο έρμος! Η φωτό με τη Μαρίτσα πάνω στη μηχανή, κατάφερε να μου φτιάξει τη διάθεση, παρά τον καβγά με το αφεντικό μου, που είχε μόλις προηγηθεί.

Για της ψυχής την ευφορία, του Πανίκα μια φωτογραφία...

(οι φωτογραφίες είναι από την ιστοσελίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Θεσσαλονίκης. Μέταξύ αλλων εκεί μπορεί να διαβάσει κανείς ότι ο Πανίκας θα της διοργανώσει συναυλία στη ΔΕΘ, και ότι αυτή, αφού της έκανε δώρο το πολυπλατινένιο του σιντί "Ελλάδα μου για σένα τραγουδάω", δέχτηκε να τον μανατζάρει)

Update: Η πρώτη από τις άνωθι φωτογραφίες τον "έκαψε"
τον Πανίκα (ευχαριστώ τη Στ. για την μέσω email ενημέρωση):
Από http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=809063&lngDtrID=244
Στην «τσιμπίδα» του νέου Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας έπεσε και ο νομάρχης Θεσσαλονίκης. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης οδηγούσε τη μηχανή του χωρίς κράνος και τιμωρήθηκε με πρόστιμο 350 ευρώ και 5 βαθμούς στο πόιντ σίστεμ. Συγκεκριμένα, δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες του νομάρχη να οδηγεί τη μηχανή του, ενώ μαζί του ήταν και η νικήτρια του διαγωνισμού της Eurovision Μαρίγια Σερίφοβιτς.Τις φωτογραφίες του νομάρχη είδε ο υπουργός Μεταφορών Μιχάλης Λιάπης, ο οποίος σε τηλεφωνική του επικοινωνία με την Τροχαία Θεσσαλονίκης ζήτησε να χρεωθεί πρόστιμο στον κ. Ψωμιάδη ύψους 350 ευρώ και να του καταλογιστούν και πέντε βαθμοί ποινής

Παγκόσμιο κύπελλο αστέγων

Το γεγονός ότι το ποδόσφαιρο έχει προεκτάσεις-πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές κτλ-είναι πασιφανές. Άλλη φορά σε άλλο πόστ θα τα δούμε όλα αυτά. Αυτή τη φορά θα ήθελα να αναφερθώ σε μια από αυτές τις προεκτάσεις. Το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων που θα γίνει φέτος στην Κοπενχάγη.

Μεγάλη προσπάθεια σε αυτήν την ιστορία έχει βάλει το περιοδικό Γαλέρα εξ' ου και το λινκ που παραθέτω. Πρώτα απ' όλα να δουμε δυο πράγματα που έχουν να κάνουν με το θεσμό.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων σε αριθμούς

Το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων θεσμοθετήθηκε με πρωτοβουλία του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers).

Φέτος, το 5ο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων θα πραγματοποιηθεί στην Κοπεγχάγη, από τις 29 Ιουλίου ώς τις 4 Αυγούστου, με τη συμμετοχή 48 ομάδων-χωρών.

Το 2006, η διοργάνωση φιλοξενήθηκε στο Κέιπ Τάουν της Νοτίου Αφρικής.

Στο Κέιπ Τάουν, συμμετείχαν ομάδες από 48 χώρες, και 496 συνολικά αθλητές. Πρόκειται για αριθμούς ρεκόρ, στην σύντομη ιστορία του θεσμού.

Η διοργάνωση του 2008 θα φιλοξενηθεί στη Μελβούρνη, Αυστραλία.

Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων πραγματοποιήθηκε το 2003 στο Γκρατς της Αυστρίας. Ακολούθησε η διοργάνωση του Γκέτεμποργκ (2004) και του Εδιμβούργου (2005).

Στη μακρά λίστα των επίσημων υποστηρικτών του θεσμού βρίσκονται, μεταξύ άλλων, η Ευρωπαϊκή Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (UEFA), η εταιρεία NIKE, η Manchester United κ.ά.

Πρόκειται για ποδοσφαιρικό τουρνουά street-soccer. Κάθε ομάδα αποτελείται από 4 παίκτες και έχει και 4 παίκτες στον πάγκο (σύνολο 8 παίκτες). Οι διαστάσεις του γηπέδου είναι 22Χ16 μέτρα. Κάθε αγώνας έχει διάρκεια 14 λεπτά.

Η επίσημη ιστοσελίδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου Αστέγων είναι www.homelessworldcup.org

Ποιοι έχουν δικαίωμα συμμετοχής

Δικαίωμα συμμετοχής στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων, έχουν άτομα, άνδρες ή γυναίκες, τα οποία είναι τουλάχιστον 16 χρόνων ή συμπληρώνουν το 16ο έτος της ηλικίας τους πριν από την 1η Ιουλίου 2007, και πληρούν μία τουλάχιστον από τις κάτωθι προϋποθέσεις:

Είναι άστεγοι ή υπήρξαν άστεγοι για κάποιο χρονικό διάστημα μεταξύ δύο διοργανώσεων.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, χρονική αφετηρία είναι η 1η Οκτωβρίου 2006, όταν έληξε 4ο το Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων τού Κέιπ Τάουν.

Το εισόδημά τους προέρχεται από την πώληση εντύπων του δρόμου (street papers), όπως ήταν τα «Δρομολόγια».

Eίναι πρόσφυγες, των οποίων βρίσκεται σε εκκρεμότητα η απόφαση για τη χορήγηση ή μη ασύλου από τις αρμόδιες υπηρεσίες τής χώρας. Σύμφωνα με τον κανονισμό, δεν θα πρέπει να έχουν ούτε άδεια εργασίας στη χώρα.

Είναι ενταγμένοι σε πρόγραμμα απεξάρτησης από ψυχότροπες ουσίες ή το αλκοόλ και, για κάποιο τουλάχιστον χρονικό διάστημα τα τελευταία δύο χρόνια, υπήρξαν άστεγοι.

Ήδη υπάρχει ενδιαφέρον από πολλούς φορείς για την υποστήριξη όλης αυτής της ιστορίας από το κράτος μέχρι και τις ομάδες στην Ελλάδα (Απόλλων Καλαμαριάς και Πανιώνιος). Και όχι μόνο αυτό. Υπάρχουν συμμετοχές χωρών που λόγω οικονομικών δυσπραγιών δε μπορούν να ταξιδέψουν μέχρι την Κοπενχάγη. Γι΄αυτό και οι συμμετέχοντες όλων των υπολοίπων χωρών προσπαθούν με διάφορους τρόπους να μαζέψουν χρήματα για αυτούς. Oι δικοί μας πήραν μέρος στο γύρο της Αλονήσου για την ενίσχυση αυτού του σκοπού.

Επίσης οι Active Member χάρισαν ένα από τα παλιά τους κομμάτια στην προσπάθεια των παιδιών. Είναι "Η άστεγη Μπαλάντα" και μπορείτε να το κατεβάσετε στο http://www.galera.gr/music/ , πατώντας πάνω στο link Astegi_Ballada.mp3.

Αυτά προς το παρόν. Για ότι νεότερο έχω (πάντα με τη βοήθεια των ανθρώπων που πρωτοστατούν) θα το μεταφέρω. Επίσης αργότερα-αν βρω χρόνο (όταν δηλαδή θα έχω δει τα τελευταία επεισόδια του Lost, το Prison Break τέλος τα είδα ξενέρωσα με το τέλος της δευτέρας σιζον, και τα καπιταλιστικά μου μελάνια θα έχουν πνίξει την πόλη)- να δουμε κανα δυο περιστατικά που έχουν να κάνουν με τις πολλές προεκτάσεις του ποδοσφαίρου. Προς το παρόν διαβάστε για τον Μπαουγκ του οποίου δηλώνουμε υπερήφανοι οπαδοί (Θοδώρη δε κάθεσαι στα αυγά σου λέω εγώ;)

Αυστηρώς προσωπικόν περί μουσικής νο2

Πριν από κάνα μήνα είχα εξηγήσει γιατί κάνω αυτά τα ποστ.

Μουσικοκριτικός δεν είμαι ούτε και θέλω να γίνω (πια). Είμαι ωστόσο φανατικός ακροατής και προσπαθώ να βάλω σε μια τάξη τις σκέψεις μου για την καινούργια μουσική που ακούω.

Αλλοι 20 δίσκοι του 2007 που άκουσα, λοιπόν:

Travis the boy with no name

Στην εποχή που όλοι γίνονται όλο πιο δύστροποι, όλο πιο “καλλιτεχνίζοντες” και πιο πειραματικοί, ευτυχώς που υπάρχουν οι Τραβις. Σαν να μην έχουν πάρει χαμπάρι από ό,τι συμβαίνει τριγύρω τους, παίζουν τις χιλιοπαιγμένες δροσερές γλυκόπικρες μπαλάντες τους. Εντούτοις αυτό μόνο καταδικαστικό δεν είναι. Ενας τέτοιος δίσκος, τόσο ντεμοντέ, ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Όλα είναι εδώ: κελαρυστές κιθάρες, υπέροχες διφωνίες, η ζεστή φωνή του Φράν Χάλι, ένας δίσκος για σήμερα, για χτες και για αύριο. Μηδενικό “καλλιτεχνικό” εκτόπισμα, αλλά υπέροχη μουσική. Προσωπικά ενδιαφέρομαι μόνο για το τελευταίο. 9/10

J.J. Yohanson the long term physical effects are not yet known

Για αυτό το παλικάρι τώρα τι να πω; Κάπου διάβασα ότι, αν ήταν λιγότερο κακομούτσουνος, με τέτοια φωνάρα, θα ήταν σούπερ σούπερσταρ. Και του αξίζει. Τους πρώτους του δίσκους, πριν το Antenna, οπότε και αποφάσισε να το γυρίσει σε πιο χορευτικούς κλαμπάτους ρυθμούς, τους λατρεύω. Φέτος γυρίζει ευτυχώς στα παλιά. Ηλεκτρονικές τζαζ μπαλάντες, λίγο τριπ χοπ, λίγο λάουντζ. Τόσο απλά αλλά και τόσο όμορφα. Αν ο Τιμπερλέηκ είχε τέτοια τραγούδια, η έννοια του ποπ ειδώλου θα ήταν παντελώς διαφορετική και λιγότερο απαξιωμένη. 9/10

Kristin Hersh Learn to sing like a star

Αστέρι είναι χρόνια τώρα. Αλλά αφού δεν ανακαλύφθηκε από το ευρύ κοινό ούτε με το προ ετών ντουέτο της με τον Μάικλ Στάιπ, θα μείνει για πάντα καλά κρυμμένο. Στο δίσκο αυτόν δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη που μας έχει συνηθίσει στις σόλο δουλειές της. Ελεγχόμενος ηλεκτρισμός σε αντιδιαστολή με τις ως επί το πλείστον ακουστικές συνθέσεις, καταπληκτικά φωνητικά, ισόποσες δόσεις παράνοιας και μελαγχολίας. Η Χερς έχει θέσει χρόνια τώρα κάποια [υψηλά] στάνταρ, από τα οποία αδυνατεί να απομακρυνθεί. 7/10

Bjork volta.

Εδώ τα πράγματα σοβαρεύουν και δυσκολεύουν ταυτόχρονα. Η Μπγιορκ έχει κερδίσει μια καλλιτεχνική αποδοχή εδώ και χρόνια που δύσκολα αμφισβητείται. Χώρια που η γοητεία των λαρυγγισμών της είναι αναμφισβήτητη. Προσωπικά όμως είδα με δυσπιστία και αδιαφορία τις φωνητικές ακροβασίες των δύο λιτών ενορχηστρικά προηγούμενων δίσκων της. Δεν με ενδιαφέρουν άλλωστε οι φωνές στη μουσική. Αν ήταν έτσι θα άκουγα όπερα ή ύμνους της μεγάλης εβδομάδας με τον Πέτρο Γαϊτάνο. Βέβαια, ευτυχώς αυτός ο δίσκος είναι μια επιστροφή στις πλούσιες ενορχηστρώσεις του παρελθόντος (ολόκληρη στρατιά ήχων, beats, κρουστών, φυσικών και αφύσικων ήχων). Αρωγοί της ένα κάρο περσόνες της μουσικής παραγωγής, μια στρατηγική που τείνει να καταστήσει την Μπγιορκ κάτι σαν την εναλλακτική Μαντόνα, η οποία πρώτη εδώ και χρόνια χρησιμοποιεί ως δεκανίκια κάθε trendy και hot όνομα της χορευτικής σκηνής. Τέλος πάντων, όσο και αν μου τη σπάνε τα πάντα γύρω από αυτό το δίσκο, πρέπει να παραδεχθώ ότι το σημαντικότερο, η μουσική, είναι καλή, πολύ καλή. 8/10



The minor canon No good deed goes unpunished

Χαμηλών τόνων δίσκος, λυρικός, στο συνθετικό ύφος που έχουν καθιερώσει οι Coldplay, οι Starsailor, ο Badly Drawn Boy και τόσοι άλλοι. Αυτό που τους διαχωρίζει από το σωρό είναι ότι τα τραγούδια τους σε ελκύουν με το πρώτο άκουσμα, καθώς και η έξυπνη χρήση των πνευστών, εκεί που άλλοι θα χρησιμοποιούσαν κιθαριστικά σόλο. Ιδανικό σάουντρακ για ταινίες μικρού βεληνεκούς όπως το Garden State. 7/10


Manic Street Preachers send away the tigers

Τα τελευταία επτά οκτώ χρόνια το κάποτε πολυαγαπημένο μου συγκρότημα αντιμετωπίζεται από το μουσικό Τύπο όπως αντιμετωπιζόταν ο Κ. Στεφανόπουλος, προτού γίνει πρόεδρος της Δημοκρατίας: όλοι του αναγνωρίζανε το τίμιο των προθέσεων αλλά στις εκλογές έπαιρνε τα τίμια αρχίδια του... Και οι Πρίτσερζ κάνουν ό,τι μπορούν να ενισχύσουν αυτήν την εντύπωση. Από όλα τα τραγούδια του κόσμου, αυτοί επιλέγουν να "κρύψουν" στο τέλος του δίσκου το Γουόρκιγκ κλας χίρο του Τζον Λένον, σε μια αξιοπρεπή, bluesy αλλά αχρείαστη διασκευή, λες και υπάρχει κανείς, μετά τόσα χρόνια, που θα αμφισβητήσει τις κοινωνικοπολιτικές τους ρίζες και τις ειλικρινείς προθέσεις τους. Το ζητούμενο βέβαια είναι αν είναι καθόλου καλός ο δίσκος. Ευτυχώς είναι πολύ καλύτερος από την εφεμ ροκ ανοησία του Λαηφμπλαντ. Σίγουρα δεν είναι Χόλι Μπάημπλ, τέτοια ποιοτικά ύψη δύσκολα ξαναεπιτυγχάνονται. Ωστόσο ο δίσκος είναι καλός. Λίγο ραδιοφωνικός, λίγο ποπ, λίγο παραπάνω εμπορικός, λίγο χαζούλικος, λίγο απλοϊκός, αλλά καλός και με κάποιες στιγμές φωτεινής έμπνευσης από το παρελθόν, στη μέση του δίσκου, εκεί δηλαδή που οι περισσότεροι δίσκοι κάνουν "κοιλιά". 7/10

Fridge the sun

Στο τελευταίο, πεντάλεπτο κομμάτι του δίσκου, το years and years and years, ακούς καθ’ όλη τη διάρκεια κατά βάση την ίδια εναλλαγή ακόρντων (δύο για την ακρίβεια: λα, λα, λα, σολ [όπα! Τρομερή αλλαγή ε; Λα-σολ, κανείς δεν το έχει ξανακάνει], λα, λα, λα, σολ) μιας ακουστικής κιθάρας, προφανώς για να εμπεδωθεί καλύτερα έτσι η αίσθηση της… αιωνιότητας του τίτλου. Χώρια που προφανώς λόγω καλλιτεχνικής ωριμότητας, δεν μπήκαν στον κόπο να σβήσουν και τα τριξίματα που κάνουν τα δάχτυλα του κιθαρίστα καθώς αλλάζει τις συγχορδίες. Ο υπόλοιπος δίσκος είναι εξίσου εξοργιστικός. Και είναι κρίμα γιατί πίσω από αυτή την κυκλοφορία κρύβεται το παλικάρι των Four Tet. Λυπάμαι, αλλά δεν έχω φτάσει ακόμη σε τέτοια επίπεδα μουσικού εστετισμού ώστε να ανέχομαι να ακούω σκόρπια τριξίματα, επαναλαμβανόμενες εισαγωγές μέχρι να μπει μετά από μια αιωνιότητα και μια μέρα το κυρίως θέμα. 2/10

BellX1 music in mouth

Λιγο radiohead, λίγο coldplay, λίγο Verve, ένας χαμηλότονος δίσκος, που κλιμακώνεται ράθυμα. Τις λίγες στιγμές που αποφασίζουν να ροκάρουν, προκαλούν ελαφρώς τη θυμηδία. Προορισμένος να μείνει στην αφάνεια, δεν παύει να είναι ένας δίσκος με αρκετά όμορφα τραγούδια. 7/10

Maximo park our earthly pleasures

Πριν από δέκα χρόνια τρελαινόμουν για κάτι τέτοια. Συμπαθητικοί αλλά συνάμα τόσο βαρετοί… Κιθαρίτσες, ρεφρέν, όλα μοιάζουν καλοβαλμένα. Αλλά τίποτε πραγματικά συνταρακτικό, ώστε, μετά την πρώτη ακρόαση, να επιστρέψεις στο συγκεκριμένο δίσκο. Στο ράφι με τα αζήτητα τώρα… 5/10

Idlewind Make another world

Εντάξει, αφού στους δύο προηγούμενους δίσκους τους καταλάβαν ότι REM δεν μπορούν να γίνουν, ανεβάσανε και πάλι το volume της κιθάρας, και αρχίσαν ξανά το γνωστό υφάκι: συγκρατημένο κουπλέ, ξεσηκωτικό ρεφρέν όπου τα χώνουνε όλοι. Διάχυτη ηρωική ατμόσφαιρα, λες και είναι όόόλα μα όόλα τόόόσο σημαντικά, μόνο που εντέλει δεν είναι. Εχει πάντως και καλά τραγούδια, γιατί ας μην ξεχνάμε ότι κάποτε οι Idlewind ήταν περίπου συγκρότημα κλάσης, που σώζουνε το δίσκο από τον κάλαθο των αχρήστων. Ασε δε που άμα δεν πολυσκεφτείς τι ακριβώς ακούς (ύφος κτλ.) μπορεί και να γουστάρεις. 6/10


Kaiser chiefs yours truly angry mob

“Ruby Ruby Ruby” και στα μούτρα σας κωλόπαιδα. Το ντεμπούτο τους ήταν γαμάτο, αν και ο χαζοχαρουμενισμός τους με έκανε να είμαι λίγο συγκρατημένος. Και δεν είναι ότι δεν με αρέσουν τα χαζοχαρούμενα, το αντίθετο μάλιστα. Απλώς, ως φαν των Blur, είχα δει πόσο εύκολα απαξιωνόταν η χαρωπή διάθεση στη μουσική από τους σοβαροφανείς μουσικόφιλους. Και τώρα ξάφνου μια μπάντα που, αν και καλή, δεν διαθέτει ούτε στο ελάχιστο τη μουσικότητα των Blur, σκάει μύτη και όλοι γουστάρουν. Προτιμώ να ακούω τα bsides των Blur, παρά αυτό το ξεπατίκωμα, και όταν οι Κάιζερζ βγάλουν ένα "13" ή έστω ένα Death of a party, ενα Universal, ένα This is a low, ένα End of a century, ένα Resigned, ας ξαναπεράσουν απεδώ. Μεγάλη μπάντα! (στους Blur αναφέρομαι…) 5/10 ΥΓ. Τουλάχιστον έχουν το γνώθι σεαυτόν. Ενας τους τραγούδι τιτλοφορείται everything is average nowdays…

Klaxons myths of the near future

Ηλεκτρονικό dance rock, ό,τι κάνανε πριν από λίγα χρόνια και οι kasabian με τον πρώτο τους δίσκο. Ενταση και ρυθμός, ωραία τραγούδια, φτιαγμένα και για το ροκ κλαμπ αλλά και για οικιακό ξεσάλωμα. Ελπίζω μόνο να μην έχουν τη συνέχεια που είχαν και οι Kasabian. 7/10


LCD soundsystem Sound of silver

To τελευταίο τραγούδι του δίσκου, New York I love you, άγνωστο γιατί μου θυμίζει κάτι ξενερουά ροκ μπαλάντες των 70’ς με πιανιστική εισαγωγή και πολύ ροκ ξέσπασμα στο φινάλε, κάτι σαν Κουήν. Πέρα από αυτήν την παρασπονδία, πρόκειται για έναν πολύ μοντέρνο δίσκο παλιομοδίτικης ηλεκτρονικής μουσικής. Σε αυτό το χαρμάνι χωράνε όλα: οι νιου όρντερ, οι πετ σοπ μπόηζ, το κράουτ ροκ, φανκ, old school… Συναρπαστικά και ενδιαφέροντα μοιάζουν όλα αυτά, μόνο που εντέλει η ακρόαση του δίσκου κουράζει και προκαλεί χασμουρητά. 5/10

Little Man Tate about what you know

Αυτό είναι το σύγχρονο βρετανικό indie. Ενα αναμάσημα του παρελθόντος, οποιουδήποτε κιθαριστικού ριφ παίχτηκε στη Μεγάλη Βρετανία από το 1977 και μετά. Οι Little Man Tate είναι συμπαθέστατοι αλλά δεν ξέρω αν αυτό είναι αρκετό. 6/10

Modest Mouse We were dead before the ship even shank

Αυτή η εμμονή των μόντεστ μάους στους τίτλους σιδηρόδρομους ίσως και να εξηγεί τη συμμετοχή του Τζόνι Μαρ (καθώς και οι Σμιθς διακρίνονταν για παρόμοιους τίτλους). Από κει και ύστερα όμως, πέρα δηλαδή από κάποια ενδιαφέροντα κιθαριστικά σημεία, η φωνή του τραγουδιστή ακούγεται σαν νυχιές στον μαυροπίνακα, οι συνθέσεις είναι αφελείς, μονοδιάστατες και προκαλούν τον ακροατή σε αλλεπάλληλα "skip". Με το ζόρι μέτρησα δύο συμπαθητικά τραγούδια (dashboard και invisible). Είναι απορίας άξιον γιατί τα μουσικά μπλογκ επιλέγουν να προωθήσουν τέτοιου είδους ανοησίες. 3/10

My teenage stride ears like golden bats

Το ύστατο κομμάτι του δίσκου είναι ίσως η πιο αστεία απόπειρα αντιγραφής του ήχου των Σμιθς, ever! Στο πρώτο κομμάτι νομίζεις πως ακούς είτε τους Blur είτε τους Dears, το δεύτερο κομμάτι παρότι ξεκινάει ακριβώς με το εναρκτήριο ακόρντο του here comes your man των Pixies, μετατρέπεται και πάλι σε κόπια των Blur, το επόμενο σαν House of Love ή σαν όλα τα προ Oasis συγκροτήματα της Creation, παρακάτω υπάρχουν κόπιες του ήχου της Sarah rec… Τα παλικάρια έχουν πράγματι καταπληκτικό μουσικό γούστο και μας προσφέρουν τον πιο απολαυστικό ανέμπνευστο δίσκο της χρονιάς. Ακούγεται ξανά και ξανά ως τζουκ μποξ της βρετανικής ποπ. 8/10

Richmond Fontaine 13 cities

Τα τελευταία χρόνια τυγχάνουν τρομερής προώθησης από το βρετανικό μουσικό περιοδικό uncut, το οποίο αν και βρετανικό έχει μια αδυναμία στη λεγόμενη americana. Αμερικάνα, όνομα και πράγμα. Ο ηγέτης τους συγκροτήματος που σιγά μη θυμάμαι πώς τον λένε είναι, λέει, καραμποέμ τύπος, της πιάτσας, που την πέφτει στα μοτέλ και στα καζίνα. Τη μια τον ακούς να σου λεει για τα highways, την άλλη για την Αλμπουκέρκη, το Φοίνιξ και ούτως καθεξής. Όσο αδιάφοροι και αν μοιάζουν θεματολογικά για κάθε μη Αμερικανό, άλλο τόσο ενδιαφέροντες είναι μουσικά. Σαν Καλέξικο, με λιγότερους μαριάτσι. Όχι ότι απουσιάζουν οι τρομπέτες ή το pedal steel, η νουάρ ατμόσφαιρα, η ταξιδιάρικη διάθεση. Μοναδικά μελανά σημεία του δίσκου, αν και αυτό είναι προσωπικό κόλλημα, κάποιες υπερβολικά λιτά τραγούδια, με τη συνοδεία μόνο πιάνου ή κιθάρας. 8/10

National The boxer

Παρόμοια περίπτωση με αυτή των Richmond Fontaine (προώθηση από το uncut, αμερικανοί, με κάποιους αριστουργηματικούς δίσκους ήδη στο ενεργητικό τους). Ηχητικά διαφέρουν αρκετά. Καταρχήν ο βαρύτονος τραγουδιστής τους παραπέμπει ευθέως στον Στιουαρτ Στέηπλς και τους Tindersticks. Οι κριτικοί βέβαια κάνανε το θαύμα τους και ανακαλύψανε ένα κάρο ακόμη επιρροές της μπάντας: Κοέν, Κέηβ, Μαντρουγάδα, οτιδήποτε σκοτεινό τέλος πάντων, μέχρι και Τζόι Ντιβίζιον. Το μοναδικό που τους συνδέει με αυτούς τους τελευταίους είναι ότι διαθέτουν κι αυτοί έναν καταπληκτικό ντράμερ, ο οποίος καταφέρνει να χρωματίζει εξαιρετικά κάθε τραγούδι χωρίς ωστόσο να κυριαρχεί το παίξιμο και η τεχνική επί της ουσίας. Φανταστική μπάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη (παρόλο που πάντα μοιάζουν σαν να θέλουν να παίξουν πιο δυνατά, αλλά άγνωστο γιατί δεν το κάνουν, και είναι κρίμα), αν και η συγκεκριμένη τους δουλειά ίσως και να είναι ελαφρώς κατώτερη από τις προηγούμενες. Αν όμως αυτή παίρνει ένα 9/10, φανταστείτε τι δισκάρες ήταν οι προηγούμενοι.

Cinematic Orchestra ma fleur

Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε πολλά αλλά δεν θα το κάνουμε γιατί ο δίσκος μιλάει από μόνος του. Τους Cinematic που ξέρατε πάντως των προηγούμενων δίσκων ξεχάστε τους. Ο τυπάς που κρύβεται πίσω από το σχήμα μάλλον είναι ερωτευμένος και έγραψε αυτή τη δισκάρα. Ξεχάστε λοιπόν τα περί τζαζ του 21ου αιώνα και απολαύστε συνθέσεις ανάλογες της κλασικής μουσικής και υπέροχα πιανιστικά μέρη που συνοδεύουν δύο υπέροχες φωνές, οι οποίες επιστρατεύτηκαν για να τραγουδήσουν. Α, και κάπου στη μέση του δίσκου, ανοίξτε τέρμα το volume γιατί εκεί υπάρχει μία εκπληκτική σπέης ροκ παρέκβαση, που στην προ μηνών συναυλία τους στη Θεσσαλονίκη μας είχε στείλει σε άλλους πλανήτες. 9/10

The stooges the weirdness

Α, ναι, βγάλανε καινούργιο δίσκο και οι στούτζιζ. Γιατί το κάνανε αυτό; Μάλλον για να μπορέσει να ξαναμαναματαπεί ο "βγαίνω κάθε έξι μήνες και δηλώνω ότι επιτέλους μπόρεσα και ξεμπέρδεψα με τα ναρκωτικά" Ιγκι Ποπ για το πόσο περήφανος είναι για το πουλί του, αυτό που μας δείχνει σε κάθε συναυλία. Ενα τραγούδι του δίσκου τιτλοφορείται I 'm fried. Όντως είστε καμένοι, καλύτερα να είχε βγάλει δίσκο το Τρίο Στούζιζ. 0/10

Πρόωρη οντισιόν για την επόμενη Eurovision;

Αν κρίνουμε από το βλέμμα τη Μαρίτσας, μάλλον καλά τα πηγαίνει ο φέρελπις τραγουδιστής και wannabe εκπρόσωπός μας στη Σερβία για τη Γιουροβίζιον 2008, ο οποίος -για να μην ξεχνιόμαστε- πριν από κανα-δυο μέρες αυτοανακηρύχθηκε ως "ο καλύτερος φίλος των αλβανών μεταναστών" (thanx A. for the info!).

Και μια αγκαλιά από τη Μαρίτσα, ανταμοιβή για τη φιλότιμη προσπάθειά του...

Φωτογραφίες: ΑΠΕ/MEGAPRESS/ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ

Κώστας-mania

Εντέλει ταυτίστηκαν η ΝΔ και η ΟΝΝΕΔ με τα Καμμένα Βούρλα, αλλιώς δεν εξηγείται γιατί την έχουν μετατρέψει σε Μέκκα τους τους τελευταίους μήνες... Σφάζονταν λοιπόν οι οννεδίτες χτες για το ποιος θα αγγίξει τον Κωστάκη-Σάκη-Μέγα Θεραπευτη (touch me I wanna feel your body, που έλεγε και η Σαμάνθα). Ελληνικές σημαίες ανέμιζαν χαρωπα, ο Ζαγορίτης χαμογελούσε, ο Κωστας χαμογελουσε, όλα κυλούσαν αναμενόμενα και βαρετά... μέχρι που ένα σύνθημα δόνησε την ατμόσφαιρα: Εμπρός Λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι... Καραμανλής και πάλι.

Περιττό να σας πώ ότι ένιωσα σαν να δέχθηκα την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, γιατί μέχρι τώρα ήξερα μόνον είτε το αρτηριοσκληρωτικό "αντίσταση και πάλι" είτε το πιο εκτονωτικό και αναρχοχαρούμενο "βενζίνα και μπουκάλι".

(την κακομοίρα την Αριστερά πάντως... Μια φορά της έκλεψε τα συνθήματα ο Αντρέας, και τώρα το ίδιο κάνει και η Δεξιά! Αντε να ορθοποδήσεις μετά!)

(Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής με τον Πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ Γιώργο Παπανικολάου (Δ) και τον γραμματέα της ΚΕ της ΝΔ Λευτέρη Ζαγορίτη (2Δ) κατά την άφιξή του στο 7ο τακτικό συνέδριο της ΟΝΝΕΔ που πραγματοποιείται στα Καμμένα Βούρλα, την Παρασκευή 8 Ιουνίου 2007. ΑΠΕ - ΜΠΕ/ΑΠΕ - ΜΠΕ/ΝΙΚΟΣ ΑΞΕΛΗΣ)

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΛΑ.Ο....

Παρακολουθώντας όλες αυτές τις ημέρες το χοντρό παιχνίδι που παίζεται γύρω απ' το ΛΑ.Ο.Σ., θα ήθελα να υποσημειώσω λίγα σύντομα σχόλια:

• Οι μύδροι που εκτοξεύει το ΚΚΕ ενάντια στην παράταξη του Γιωργάκη μπορεί να έχουν έναν υπερβολικό, δημαγωγικό και "μακρυγιαννεϊκο" χαρακτήρα αλλά σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν αποκυήματα νοσηρής, κομμουνιστικής και κονστρουκτιβιστικής φαντασίας. Διότι δεν είναι μόνο ο "πράσινος ήλιος" που τρίβει τα χέρια του με την αποδυνάμωση της ΝΔ, αλλά κι ένα μεγάλο πλήθος καναλαρχών, νταβατζήδων και κουμπάρων. Εξ΄ου κι όλη αυτή η προβολή, που μόνο στον "γκεβαρικό" βολονταριστή Καρατζαφέρη κάνει καλό.

• Έχει πολύ πλάκα να βλέπεις τον Άδωνι και τον Προκόπη να τσακώνονται, ο πρώτος ως γνήσια, κυράτσα φραγκόκοτα για να προσελκύσει ζώα της ίδιας συνομοταξίας, κι ο δεύτερος ως ρεκλάμα αριστεροδεξιού που αναζητάει με προυστική μελαγχολία, αναδεύοντας το λυχνάρι του Διογένη, τα χαμένα κουκιά.

• Χθες μάλιστα πληροφορηθήκαμε και την ευαισθησία που επιδεικνύουν οι εν λόγω Άρειοι κατσαπλιάδες στο θέμα της μετανάστευσης. Ευχαριστημένοι προφανώς απ' την πολιτική της Ευρώπης τα τελευταία χρόνια (βλέπε υστερόγραφο), του στυλ ό,τι κινείται βυθίζεται, συνηγορούν σε πρακτικές που παραπέμπουν στα κρεματόρια και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η λύση άλλωστε που προτείνουν είναι η "στρατοπεδοποίηση" των λαθρομεταναστών ωσότου έρθουμε σ' επαφή με επουράνιους διεθνείς οργανισμούς και προσδώσουμε κίνητρα στις χώρες που αυτοί εγκαταλείπουν για να τους υποδεχτούν πίσω! Πάλι δηλαδή του στυλ, έλα κύριε Μουσάραφ, τί έγινε; Άκου να δεις, έχω πέντε πακιστανούς δίπλα μου και θα σους στείλω πίσω μόνο αν μου υποσχεθείς ότι θα τους βρεις δουλειά στο δημόσιο. Εντάξει; Να' σαι καλά ρε παλιόφιλε...

• Όσο ο Άδωνις θ' ανησυχεί για το γεγονός ότι, με μαθηματική ακρίβεια, σε είκοσι χρόνια ο πρωθυπουργός μας θα είναι Αλβανός, τόσο θα του θυμίζω ότι πολλοί απ' τους οπλαρχηγούς της ελληνικής επανάστασης, τους οποίους όταν ήταν μικρός τους είχε αφίσα στο δωμάτιο του, ήταν δίγλωσσοι, και πολλά απ' τ' αντριωμένα παλικάρια τους ήταν Κίτσοι Αρβανίτες, κι όχι Κίτσοι Έλληνες. Επίσης, θ' αποκόμιζε μεγάλη ωφέλεια αν ρώταγε και μάθαινε για τις κινήσεις του Κολοκοτρώνη και του επιστήθιου φίλου του, μουσουλμάνου και Αλβανού Αλή Φαρμάκη, το 1812, που οραματίζονταν υπό την αιγίδα της Γαλλίας ένα υπέρλαμπρο ελληνο-αλβανικό κράτος.

• Όπως ήταν για τη Δεξιά το περιβόητο παρακράτος του '50 και του '60 (και βάλε μέχρι σήμερα) ο ετεροθαλής αδερφός , έτσι και το ΛΑ.Ο.Σ είναι σήμερα το απεχθές κι ευγονικό της πείραμα, το εκτρωματικό σπλάχνο του δόκτωρα Φρανκεσταϊν.

Υ.Γ. Η Ενωμένη Ευρώπη έχει σκληρύνει την πολιτική της γραμμή όσον αφορά την μετανάστευση. Όταν με το νέο, θεσπισμένο κι εφαρμοσμένο εργασιακό καθεστώς (ελαστικότητα, ευελιξία, απελευθέρωση ωραρίου, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, κατάργηση μονιμότητας, ομαδικές απολύσεις κλπ.) δεν έχει πλεόν ανάγκη από φτηνά και εισαγόμενα εργατικά χέρια, είναι λογικό να κατακρημνίζει στα Τάρταρα τους λαθρομετανάστες και ν' αρχίσει να εκμεταλλεύεται το εγχώριο δυναμικό, που στην τελική είναι και της ίδιας...ράτσας.

Μπίρες, δικτάτορες και βαρυποινίτες

Πριν από κάποια χρόνια, ένα ζεστό μεσημεράκι, κάτι χασομέρηδες έπιναν παγωμένες μπίρες στον Κοχλία, στο Λιστόν της Κέρκυρας, και συναγωνίζονταν στο ποιος θα ρίξει τη χειρότερη κατάρα στον πρώην δικτάτορα της Χιλής, Αουγκούστο Πινοτσέτ, του οποίου η έκδοση από τη Μ. Βρετανία στη Χιλή, απασχολούσε τότε την επικαιρότητα. Η γενικότερη πεποίθηση ήταν πως του άξιζε δημόσιο λιντσάρισμα και κατακρεούργηση του γέρικου σώματός του. Μόνο ένας βρέθηκε, μέσα σε γιουχαΐσματα και βαρύτατες κατηγορίες περί πολιτικαλικορεκτισμού, να δηλώσει πως απλώς θα έπρεπε, μετά από μία δίκαιη δίκη, να τον χώσουν για την υπόλοιπή του ζωή σε "ένα ωραίο και άνετο σωφρονιστικό ίδρυμα", με την υποσημείωση πως τέτοια σωφρονιστικά ιδρύματα θα έπρεπε να υπάρχουν για όλους τους κρατούμενους.
Τις προάλλες, (μη) βλέποντας τη συνέντευξη του Πάσσαρη στην Αννίτα Πάνια (μεγαλοδημοσιογράφοι, φάτε τη σκόνη της) θυμήθηκα τη συζήτηση αυτή (και το πόσο υπέροχα παγωμένες ήταν οι μπίρες εκείνες) καθώς και το βιβλίο του Ζακ Μεσρίν “Ένστικτο Θανάτου”, Εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος (αντιγράφω από το οπισθόφυλλο: “δεν είναι απλώς η αυτοβιογραφία του γάλλου εγκληματία Ζακ Μεσρίν. Είναι η αποκάλυψη ενός άλλου κόσμου που δεν είναι ο δικός μας. Ενός κόσμου όπου ο μοναδικός νόμος είναι η δύναμη. Όπου κυριαρχεί το ένστικτο του θανάτου ή αλλιώς της ζωής. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο έδρασε και ο Ζακ Μεσρίν, αιώνια κυνηγημένος από τη γαλλική και την καναδική αστυνομία. Και για αυτό έγινε σύμβολο ελευθερίας για τους γάλλους που έζησαν με αγωνία κάθε στιγμή από αυτό το άγριο ανθρωποκυνηγητό”).

Με αυτό το βιβλίο καταδίκασα ο ίδιος τον εαυτό μου. Είναι το χειρότερο κατηγορητήριό μου. Το έγραψα γιατί αρνήθηκα να πω ψέματα. Όσο σκληρή και αν είναι η αλήθεια, δεν φοβάμαι να την κοιτάξω κατάματα. Σε ποια στιγμή της ζωής μου έγινα αυτό που είμαι σήμερα; Δεν ξέρω. Τι πέθανε μέσα μου και με έκανε να μη σέβομαι πια τη ζωή; Ίσως ορισμένοι να μπορέσουν να μου βρουν κάποια δικαιολογία, εγώ δεν βρίσκω καμία. Δεν προσπαθώ να δικάσω την κοινωνία, μου φτάνει που δικάζω τον εαυτό μου.
[...]
Από όταν ήμουν ακόμα παιδί, τα μάτια μου έβλεπαν το θάνατο και τη βία. Έζησα τον πόλεμο που έκαναν οι μεγάλοι στο όνομα της ελευθερίας.
Όταν έγινα άντρας, πολέμησα ο ίδιος. Έναν άλλο πόλεμο, μια άλλη βία. Η μαζική δολοφονία αποτελεί τίτλο τιμής όταν γίνεται κάτω από τους ήχους του εθνικού ύμνου. Οι πόλεμοι που έζησα, οι πόλεμοι που μου διηγήθηκαν, οι πόλεμοι που μ’ άγγιξαν, δεν μ’ έμαθαν να σέβομαι τη ζωή. Το μόνο που πιστεύω πως κατάφεραν ήταν να νομιμοποιήσουν το φόνο. Μου έβαλαν ένα όπλο στο χέρι ενώ ακουγόταν η Μασσαλιώτιδα και το χέρι μου αγάπησε το όπλο. Μου δίδαξαν τη βία και εγώ την αγάπησα.

Απ’ τη μέρα που γεννήθηκα οι άνθρωποι σφάζονται σε όλο τον κόσμο, δολοφονούνται, προδίνονται, βρίζονται στο όνομα ενός ιδανικού που επινοούν για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. […] Εγώ δεν διεξήγαγα πάρά έναν προσωπικό πόλεμο σε έναν κόσμο που δεν είναι ο κόσμος των πολλών ανθρώπων. Αυτός ο κόσμος έχει τους δικούς του νόμους. Μέχρι τώρα δεν είδα ποτέ έναν πολίτη να κλαίει για το θάνατο ενός αλήτη. Για αυτό και δεν του αναγνωρίζω κανένα δικαίωμα να κρίνει το πώς κανονίζουμε τους λογαριασμούς μεταξύ μας.

Μπορεί να έκλεψα αλλά ποτέ δεν έγδυσα τους φτωχούς. Τις περισσότερες φορές λήστεψα τράπεζες ή επιχειρήσεις. Ποτέ δεν άσκησα βία σε ταμία ή σε συνοδό χρηματαποστολής και νομίζω πως πάντα έκανα καθαρές δουλειές. Δεν βίασα, δεν χτύπησα γέρους, δεν εκμεταλλεύτηκα γυναίκες. Αν παντρεύτηκα την περιπέτεια, είναι γιατί με άρεσε πάντα ο κίνδυνος. Αν μερικοί άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τις σφαίρες μου, είναι γιατί έπρεπε να διαλέξω ανάμεσα στη ζωή τους και στη ζωή μου. Δεχόμενοι μια μονομαχία διακινδύνευαν τη ζωή τους, όπως εγώ τη δική μου.
[…]
Δύο φορές προσπάθησα να αλλάξω ζωή και να ξαναμπώ στην κοινωνία και να αποδεχτώ τους νόμους της, πριν φτάσω στο δρόμο χωρίς επιστροφή. Απέτυχα, γιατί όποιος περάσει την πόρτα της φυλακής μένει σημαδεμένος σε όλη του τη ζωή, ό,τι και αν κάνει για να μπορέσει να ξαναπάρει τη θέση του στην κοινωνία. Η κοινωνία είναι εκδικητική… Ένας πρώην κατάδικος δεν μπορεί ποτέ να ξοφλήσει το χρέος του, έστω κι αν τόχει πληρώσει. […] Του αναγνωρίζουν το δικαίωμα να πληρώνει και να πεθαίνει για την πατρίδα του, όχι όμως και να διαλέγει την κοινωνία στην οποία θέλει να ζήσει.
[…]
Μετά από δύο αποτυχίες διάλεξα την εξέγερση κι από κείνη την ημέρα οι απαγορεύσεις της κοινωνίας μου είναι αδιάφορες. Παραβίασα με τη θέλησή μου τους νόμους της κι έζησα έξω από αυτούς. Κέρδισα μόνος μου το δικαίωμα να παίρνω αυτό που θέλω. Ξεπέρασα κάθε όριο γιατί δεν είχα κανένα, όπως έχω ήδη πει.

Εκτός νόμου… Η κοινωνία έχασε κάθε της επιρροή πάνω μου και με έκανε ατρόμητο μπροστά στις ποινικές κυρώσεις της. Μπορεί να της αναγνωρίζω το δικαίωμα να με καταδικάζει, όχι όμως και το δικαίωμα να με κρίνει. Στην πραγματικότητα καταδίκασα ο ίδιος τον εαυτό μου τη μέρα που πήρα ένα όπλο στο χέρι μου και το χρησιμοποίησα. Δεν έχω τύψεις, ούτε μετανιώνω για τίποτε. Εύχομαι όμως να φροντίσει αυτή η κοινωνία για τη μοίρα των νεαρών εγκληματιών που σαπίζουν ανώφελα στη φυλακή. Το έγκλημα δεν δικαιολογεί πάντοτε την τιμωρία. Η φυλακή είναι το σχολείο του εγκλήματος. […]