Βιβλίο τσέπης για χοντρούς

"Τα σώματα ερωτεύονται, και δεν μπορύμε να μιλήσουμε για έρωτα χωρίς τα σώματα να γίνουν αμέσως παρόντα με όλη την ακατανόητη κι ενοχλητική παρουσία τους"

Σήμερα, χαζεύοντας ως συνήθως, συνειδητοποίησα ότι τα βιβλία που με αρέσουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία μιλάνε για διάφορους χοντρούς και χοντροκομμένους τύπους, περιθωριακούς, αστυνομικούς, ντεντέκτιβς, αλκοολικούς, ταξιδιώτες, μπαρόβιους, πανξ, ροκάδες, τέρατα, φαντάσματα, πικραμένους μεσήλικες αριστερούς, θεούς, εβραίους, παπάδες, στοχαστές.

Αντίθετα έχω ελάχιστα βιβλία με κεντρικό θέμα τον έρωτα. Δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την προσωπικότητά μου και για τη διανοητική και ψυχική μου κατάσταση.

Το εικονιζόμενο δεξιά βιβλίο είναι ένα από αυτά τα ελάχιστα βιβλία και είναι ξεκάθαρα για τον έρωτα (εντούτοις, χαρακτηριστικό του ότι αδυνατώ να ξεφύγω από την πεπατημένη, αφορά τον έρωτα ενός παπά).

Το στόρι: Στη Βαρκελώνη ο πατήρ Γκιμερά, ιερέας και μουσικός, συναντά την υπηρέτρια Ρίνα Ζονκ και την ερωτεύεται περισσότερο και από τον Θεό, στον οποίο μέχρι τότε είχε αφιερώσει τη ζωή του.

"Ποιος μπορεί να ξεφύγει από αυτό που σημαίνει η λέξη επιθυμία; Ούτε τα ρούχα ούτε η σιωπή ούτε η νύχτα ούτε τα φτιασίδια ούτε οι αποφασιστικές σκέψεις, τίποτα δεν καλύπτει εντελώς την ντροπή των φαντασιώσεων που μας συνταράζουν. Η γυναίκα ή ο άνδρας που θα εκλιπαρούσε τον οίκτο για την επιθυμία του μάταια θα εκλιπαρούσε".

"Η γλώσσα όπλιζε, κάλυπτε, επιτηρούσε. Η συνείδηση ήταν μοχθηρή, απομόνωνε. Δεν μπορούμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο, ούτε με τις λέξεις ούτε με τα σώματα ούτε με το φως ούτε με τα έργα. Δεν μπορούμε να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο και να δοθούμε ο ένας στον άλλον, να γυμνωθούμε, να αγγιχτούμε, να αγαπηθούμε, παρά μονάχα βυθίζοντας τη γλώσσα στα βάθη της ψυχής, βυθίζοντας την ψυχή στα βάθη του σώματος, βυθίζοντας το σώμα στον ωκεανό της απαρχής, από όπου το είδος προέρχεται, δηλαδή εκεί όπου νιώθει να επαφίεται πάλι στην τυφλή και παράλογη μάζα του ζώντος κόσμου. Μέσα στο σκοτάδι της νύχτας, μέσα στην ηδονή, μέσα στο όνειρο, το σώμα αφυπνιζόταν αργά, όπως ορθωνόταν το φύλο των ανδρών. Έπρεπε να βάλουμε τη νύχτα μέσα στη μέρα, τον πόθο στο εσωτερικό της γλώσσας, τον έρωτα στην καρδιά της περίπτυξης και όχι το μίσος δύο συνειδήσεων που επιθυμούν να εξουσιάσουν, που βασανίζουν, ζηλεύονται, διακρίνονται, απομονώνονται και αλληλοκατασκοπεύονται".