Διάβασα οργίλος την λίστα προτίμησης του panokatou, κι αφού σφούγγισα την υγρή και γριπιασμένη μου μύτη, αναρωτήθηκα: Τί γυρεύω εγώ, ένας άνθρωπος υψηλού κι εκλεπτυσμένου γούστου, σ' ένα blog που ο ιδρυτής του έχει να επιδείξει μονάχα έναν μονεταριστικό, μονομανή παλιμπαιδισμό, μια βορβορώδη κι ανούσια προτίμηση στις θορυβοποιούς και κουραστικές πανκοχαζομάρες, μια ολιστική, σολιψιστική, αυτάρεσκη κια πεισματική άρνηση του ρομαντισμού, της δαντέλας, και των from America coctail-bars της τροπικής κι εξωτικής ζούγκλας της Ζουαζηλάνδης; Μετά βέβαια σκέφτηκα ότι τέτοιου είδους υπαρξιακά κι εσωτερικά ερωτήματα, δεν πρόκειται να λυθούν ποτέ. Εξάλλου, ποτέ δεν μπορέσα να καταλάβω τις καλλιτεχνικές και αισθητικές μας διαφορές, την κόντρα μας για την λεξιθηρία και τον βερμπαλισμό, το γιατί μου χώνει τέσσερα γκολ με κωλο-ομάδες στο pro evolution, γιατί χαϊδεύει τα μούσια του πιο συχνά από μένα, γιατί τρώει τρία διπλά πιτόγυρα στην καθησιά του, γιατί, όταν ήταν μικρός, άρπαξε έναν συνομήλικό του και τού κοπάνησε το κεφάλι στο καλοριφέρ, γιατί είναι τόσο γλυκός όταν μου κάνει δώρο "Τα Παιδιά της Ζωής" του Παζολίνι.
Ιδού, εν συντομία, η αλήθεια:
1. Stuart A. Staples - The Leaving Songs
2. Matt Elliott - The Failing Songs
3. Γιάννης Αγγελάκας & Οι Επισκέπτες - Απο Δω και Πάνω
4. Beirut - Gulag Orkestar
5. Archive - Lights
6. Isobel Campbell, Mark Lanegan - Ballad of the Broken Seas
7. Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Διάφανος (μόλις κατέφτασε)
8. My Brightest Diamond - Bring Me the Workhorse
9. Muse - Black Holes and Revelations
10. Sons & Daughters - The Repulsion Box
2 σχόλια:
O Παζολίνης, αν και δανδής, θα μπορούσε να είναι πάνκης Νικολάκη, ο Εφενμπεργκ όμως, ακόμη και αν δεν ήταν ένας κακομούτσουνος βαυαρός, δεν θα μπορούσε ποτέ του να χορέψει ως το τέλος του κόσμου, ο φίλος σου ο Στίουαρτ αποθέωσε τον γλυκό ζεστό θόρυβο του φαζ σε ένα και μόνο τραγούδι (whiskey and water και τρεις διπλες από όλα), για την Ισομπέλ δεν ξέρω αλλά τη φαντάζομαι 16χρονη με μοϊκάνα να φτύνει ροχάλες στους δρόμους της Γλασκόβης, κι ο Λανεγάνος πριν τις μπαλάντες και τη δαντέλα συνεγραψε τραγουδια τόσο δυνατά που μόνο οι κουφοί τα αντέχανε (songs for the deaf).
Όντας κουφός πλέον, μετά από έπη θορυβοποιίας (αλήθεια πώς θα σου φαινόταν ένα αφιέρωμα στους Λαρντ, τους Μπλακ Φλαγκ, τους Σέλακ και στους Μπιγκ Μπλακ;) δικαιούμαι να ακούω όπως κι εσείς οι έχοντες ώτα και... γούστο ό,τι θέλω ανερυθριαστα και χωρις να αναζητώ αρτίστικα άλλοθι (χεχεχε).
Ελα, υπομονή, σε 15 χρόνια, το είπαμε, θα το γυρίσουμε ταυτόχρονα στην τζαζ...
για να το λες, κάτι θα ξέρεις μπουμπουκο. Ακόμα και τώρα όμως, μπορούμε ν' ακουμε bitches brew από miles davis.
Δημοσίευση σχολίου