Το μισό 2006 το έφαγα φορώντας μια χακί παραλλαγή και έναν κόκκινο μπερέ… To μίσος και η οργή μπορούσαν να εκφραστούν μόνο με οτιδήποτε hardcore… Περιέργως, από τις παλιές μου αγάπες (Dead Kennedys και σία) προτίμησα τους νεοσσούς του nu-metal και ειδικά τους System of Down. Κάπου ανάμεσα στην οργή και το μίσος, έβρισκα χρόνο να χορεύω στους κοιτώνες με το Alone Again Or σε διασκευή Calexico, ενώ κουβαλώντας -για ποιο λόγο άραγε;- το Μαγκ 7,62 χιλιοστών χιλιόμετρα ατελείωτα τραγουδούσα το Love will tear us apart σε διασκευή Swans.
Λίγο πριν απολυθώ, θυμάμαι τις indie καταβολές μου μένοντας βλάκας στο πρώτο άκουσμα αποσπασμάτων του Mr. Beast των Μogwai σε ίντερνετ καφέ, ενώ γύρω μου οι λοιποί φάνταροι είτε σκότωναν ο ένας τον άλλον online είτε ψάχνανε τα μεγαλύτερα βυζιά του διαδικτύου…
Tο Μάιο πετάω τα χακί, κι έτσι γυμνό και απροετοίμαστο με βρίσκουν οι Dirty Pretty Things και με γραπώνουν απ΄ τα αρχίδια. Τους ακούω και συνειδητοποιώ ότι αυτός θα είναι ο δίσκος που θα ακούω ξανά και ξανά όλη την υπόλοιπη χρονιά και όχι η πολυαναμενόμενη δισκάρα των Tool. Ένας ήχος σαν ποδοβολητό στο πλακόστρωτο, αστικός, απλός και άρα σοφός. Ξανά και ξανά το Last of the small town playboys, to Blood Thirsty Bastards…
Κάπου εκεί ανακαλύπτω ότι το hype της χρονιάς είναι οι Arctic Monkeys. Σε ένα ακόμη απαίσιο καλοκαίρι, ζεστό, σκονισμένο, ιδρωμένο, αφέθηκα στη νεανικότητά τους… Ναι, τους προωθούν όλοι. Ναι είναι κλισέ. Με αρέσουν όμως… Πειράζει;
Αρχές του καλοκαιριού οι φίλοι στην Αθήνα κοροϊδεύουν τους στίχους των We are Scientists ως εφάμιλλους με αυτούς του My number one της Παπαρίζου, αλλά τους συγχωρώ, πρώτον γιατί είναι φίλοι μου, δεύτερον γιατί έχουν το ακαταλόγιστο, τρίτον γιατί με αρέσει το My number one και τέταρτον γιατί οι We are Scientists γαμάνε…
Και καθώς το καλοκαίρι προχωρά θυμάμαι τα αγαπημένα μου καλοκαιρινά (με έναν διεστραμμένο τρόπο) τραγούδια: Τα Last day of the Summer των Cure και το Die in the summertime των Manic Street Preachers… Αποκτώ πλέον επαφή με την πραγματικότητα και θυμάμαι ακούγοντας το Love Travels at Illegal Speads πόσο σπουδαίο συγκρότημα ήταν (είναι) οι Blur και ότι ο Graham Coxon είναι ο σπουδαιότερος κιθαρίστας αυτή τη στιγμή στη Μ.Βρετανία.
Αρχές Σεπτέμβρη χαζεύω το μπλε του Αιγαίου από τον Κούλε του Ηρακλείου και αδημονώ να περάσει η ώρα να δω στο κηποθέατρο “Καζαντζάκης” τους Calexico, όταν σκάει το μήνυμα: Ποιοι είναι αυτοί/ές οι Organ με τον θηλυκό Μουντρίτσκι στα φωνητικά; Οι Organ ήταν αυτό ακριβώς, πράγμα που σημαίνει υπέροχοι/ες.
Και πριν, ταυτόχρονα και μετά από όλα αυτά οι Forward Russia, με τον δίσκο Give me a wall και ήχο χορευτικό και επιθετικό, με κόλλησαν στον τοίχο και μου έριξαν ηχητικά disco-punk κλωτσομπουνίδια. Ό,τι δηλαδή κάνανε και οι Gogol Bordello (εδώ κλέβω γιατί ο δίσκος είναι του 2005, αλλά δεν βαριέσαι…). Χρόνια τώρα τους είχα ακουστά, αλλά καθότι δύσπιστος απέναντι σε καθετί που εμπεριέχει έθνικ στοιχεία τους απέφευγα, «ακούς εκεί gypsy punk!». Τέτοιος μαλάκας είμαι μια ζωή… Think Locally Fuck Globally…
Μέσα στo 2006, τώρα το συνειδητοποιώ, ουκ ολίγα μέλη (Thom Yorke, Jarvis Cocker, Nicky Wire κ.ά.) επιτυχημένων συγκροτημάτων κυκλοφόρησαν σόλο δίσκους… Ο καλύτερος όλων ήταν το μεσόρρυθμο, ψευτοραδιοφωνικό πόνημα του James Dean Bradfield, τραγουδιστή των αγαπημένων μου (αν και Holy Bible δεν ξαναβγάζουνε) Manic Street Preachers…
Ο δίσκος του Τζάρβις είναι μια μαλακία και μισή…
Ο δε Τhom Yorke να πάει να κοιταχτεί…
Και να μην ξεχάσω… Ο πιο όμορφος, μοναχικός, χαμηλόφωνος δίσκος της χρονιάς ήταν το “1968” του πρώην Slint, Pajo.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς πάντως ήταν ο Dj Shadow. Και φυσικά ο μαλάκας της χρονιάς σε ό,τι αφορά τη μουσική ήταν ο Bono.
Ιδού η λίστα για όσους βαριούνται τα σεντόνια (δικαίως) και δεν ενδιαφέρονται (επίσης δικαίως) για τις βαρετές μου αναμνήσεις από το 2006…
1. Dirty Pretty Things - Waterloo To Anywhere
2.Organ - Grab That Gun
3. Mogwai - Mr Beast
4. James Dean Bradfield - The great western
5. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am
6. Graham Coxon - Love Travels at Illegal Speads
7. Forward Russia - Give me a Wall
8. Gogol Bordello - Gypsy Punks (το είπαμε και παραπάνω, ο δίσκος είναι περσινός αλλά τον ανακαλύψαμε φέτος και μας άρεσε πολύ)
9. Pajo - 1968
10. Tool - 10.000 days
Λίγο πριν απολυθώ, θυμάμαι τις indie καταβολές μου μένοντας βλάκας στο πρώτο άκουσμα αποσπασμάτων του Mr. Beast των Μogwai σε ίντερνετ καφέ, ενώ γύρω μου οι λοιποί φάνταροι είτε σκότωναν ο ένας τον άλλον online είτε ψάχνανε τα μεγαλύτερα βυζιά του διαδικτύου…
Tο Μάιο πετάω τα χακί, κι έτσι γυμνό και απροετοίμαστο με βρίσκουν οι Dirty Pretty Things και με γραπώνουν απ΄ τα αρχίδια. Τους ακούω και συνειδητοποιώ ότι αυτός θα είναι ο δίσκος που θα ακούω ξανά και ξανά όλη την υπόλοιπη χρονιά και όχι η πολυαναμενόμενη δισκάρα των Tool. Ένας ήχος σαν ποδοβολητό στο πλακόστρωτο, αστικός, απλός και άρα σοφός. Ξανά και ξανά το Last of the small town playboys, to Blood Thirsty Bastards…
Κάπου εκεί ανακαλύπτω ότι το hype της χρονιάς είναι οι Arctic Monkeys. Σε ένα ακόμη απαίσιο καλοκαίρι, ζεστό, σκονισμένο, ιδρωμένο, αφέθηκα στη νεανικότητά τους… Ναι, τους προωθούν όλοι. Ναι είναι κλισέ. Με αρέσουν όμως… Πειράζει;
Αρχές του καλοκαιριού οι φίλοι στην Αθήνα κοροϊδεύουν τους στίχους των We are Scientists ως εφάμιλλους με αυτούς του My number one της Παπαρίζου, αλλά τους συγχωρώ, πρώτον γιατί είναι φίλοι μου, δεύτερον γιατί έχουν το ακαταλόγιστο, τρίτον γιατί με αρέσει το My number one και τέταρτον γιατί οι We are Scientists γαμάνε…
Και καθώς το καλοκαίρι προχωρά θυμάμαι τα αγαπημένα μου καλοκαιρινά (με έναν διεστραμμένο τρόπο) τραγούδια: Τα Last day of the Summer των Cure και το Die in the summertime των Manic Street Preachers… Αποκτώ πλέον επαφή με την πραγματικότητα και θυμάμαι ακούγοντας το Love Travels at Illegal Speads πόσο σπουδαίο συγκρότημα ήταν (είναι) οι Blur και ότι ο Graham Coxon είναι ο σπουδαιότερος κιθαρίστας αυτή τη στιγμή στη Μ.Βρετανία.
Αρχές Σεπτέμβρη χαζεύω το μπλε του Αιγαίου από τον Κούλε του Ηρακλείου και αδημονώ να περάσει η ώρα να δω στο κηποθέατρο “Καζαντζάκης” τους Calexico, όταν σκάει το μήνυμα: Ποιοι είναι αυτοί/ές οι Organ με τον θηλυκό Μουντρίτσκι στα φωνητικά; Οι Organ ήταν αυτό ακριβώς, πράγμα που σημαίνει υπέροχοι/ες.
Και πριν, ταυτόχρονα και μετά από όλα αυτά οι Forward Russia, με τον δίσκο Give me a wall και ήχο χορευτικό και επιθετικό, με κόλλησαν στον τοίχο και μου έριξαν ηχητικά disco-punk κλωτσομπουνίδια. Ό,τι δηλαδή κάνανε και οι Gogol Bordello (εδώ κλέβω γιατί ο δίσκος είναι του 2005, αλλά δεν βαριέσαι…). Χρόνια τώρα τους είχα ακουστά, αλλά καθότι δύσπιστος απέναντι σε καθετί που εμπεριέχει έθνικ στοιχεία τους απέφευγα, «ακούς εκεί gypsy punk!». Τέτοιος μαλάκας είμαι μια ζωή… Think Locally Fuck Globally…
Μέσα στo 2006, τώρα το συνειδητοποιώ, ουκ ολίγα μέλη (Thom Yorke, Jarvis Cocker, Nicky Wire κ.ά.) επιτυχημένων συγκροτημάτων κυκλοφόρησαν σόλο δίσκους… Ο καλύτερος όλων ήταν το μεσόρρυθμο, ψευτοραδιοφωνικό πόνημα του James Dean Bradfield, τραγουδιστή των αγαπημένων μου (αν και Holy Bible δεν ξαναβγάζουνε) Manic Street Preachers…
Ο δίσκος του Τζάρβις είναι μια μαλακία και μισή…
Ο δε Τhom Yorke να πάει να κοιταχτεί…
Και να μην ξεχάσω… Ο πιο όμορφος, μοναχικός, χαμηλόφωνος δίσκος της χρονιάς ήταν το “1968” του πρώην Slint, Pajo.
Η μεγαλύτερη απογοήτευση της χρονιάς πάντως ήταν ο Dj Shadow. Και φυσικά ο μαλάκας της χρονιάς σε ό,τι αφορά τη μουσική ήταν ο Bono.
Ιδού η λίστα για όσους βαριούνται τα σεντόνια (δικαίως) και δεν ενδιαφέρονται (επίσης δικαίως) για τις βαρετές μου αναμνήσεις από το 2006…
1. Dirty Pretty Things - Waterloo To Anywhere
2.Organ - Grab That Gun
3. Mogwai - Mr Beast
4. James Dean Bradfield - The great western
5. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am
6. Graham Coxon - Love Travels at Illegal Speads
7. Forward Russia - Give me a Wall
8. Gogol Bordello - Gypsy Punks (το είπαμε και παραπάνω, ο δίσκος είναι περσινός αλλά τον ανακαλύψαμε φέτος και μας άρεσε πολύ)
9. Pajo - 1968
10. Tool - 10.000 days
1 σχόλιο:
Η πιο όμορφη μουσική είναι αυτή που γουστάρει ο καθείς, πέρα απο ταμπού και ταμπέλες, χωρίς ενοχές! Μου πήρε κάποια χρόνια να το συνειδητοποιήσω αλλά τώρα το φχαριστιέμαι!
(μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος -ο παλιός)
Δημοσίευση σχολίου