Μια ωραία ιστορία

Περπατώντας μια ώρα το πρωί να φτάσω ομόνοια είπα να ξαποστάσω στα γένια ενός κνίτη που πουλούσε ρίζο και πιάσαμε κουβέντα· όλα καλά τα βρήκαμε όμορφα κι αυτά που χάσαμε πάλι όμορφα τα χάσαμε μέχρι που δεν άντεξε και μου τον ξαναπλάσαρε· αφού σου λέει τώρα τα είπαμε τον έψησα· αρνήθηκα πάλι και του λέω είδες τελικά ποιο είναι το πρόβλημα; εγώ μιλάω για να καταλήξω στο τι θα κάνουμε όλοι μαζί κι εσύ μιλάς με απώτερο σκοπό την πώληση του ρίζου· θύμωσε κι έφυγε· ένιωσα ενοχές για τρία δεύτερα αλλά επειδή διαβάζω τελευταία τον λακάν μέσα απ΄ τον ζίζεκ το ξεπέρασα...

ΠΕΡΙ ΠΟΡΝΕΙΑΣ...

...Και είπε, αγανακτισμένη, η πουτάνα στον νταβατζή της:

"Αν είναι να έχω τέτοιον προστάτη, έναν ψυχάκια μαλάκα που επειδή μου δίνει ένα μικρό ποσοστό απ' τα γαμησιάτικα (τα δικά μου ρε τσόγλανε, ακούς;) που μου παρακρατά, έναν αλήτη που με γρονθοκοπάει και μπουκάρει σπίτι μου όποτε γουστάρει, προτιμώ να δουλεύω μόνη μου, να πηδιέμαι μονάχα, δίχως ξύλο και εκβιασμούς, να πουλάω το σώμα μου αλλά ποτέ την ψυχή μου.".

ΦΟΥΝΕΣ, Ο ΜΝΗΜΩΝ 2 (Η ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ)

Ο Νικολάκης Διάσελος, ιδιωτικός ερευνητής της blogόσφαιρας, κάτοχος μιας ανεξήγητης, εβδομαδιαίας θλίψης και μιας ανίατης βαρεμάρας, ονειρεύτηκε πριν λίγο καιρό τον Μπόρχες. Βασικά, ακόμα πιστεύει ότι αν είχε σηκωθεί για κατούρημα την ώρα που έπρεπε, και δεν περίμενε να σκάσει η φούσκα του στις 8 η ώρα το πρωί, δεν θα είχε μπλέξει σε μια τόσο περίεργη και μπερδεμένη υπόθεση. Τέλος πάντων. Στην συνάντησή του με τον Μπόρχες του ζητήθηκε να γράψει μια νέα εκδοχή του διηγήματος "Φούνες, ο Μνήμων":

-Θα ταξιδέψεις στην Ελλάδα.

-Μα ήδη ζω σ' αυτήν τη χώρα.

-Κάνεις λάθος. Άλλο Ελλάδα κι άλλο Έλλαδα (με τον Μπόρχες μίλαγε, λογικό).

-Τί πρέπει να κάνω;

-Να γράψεις την ιστορία ενός πρωθυπουργού. Του Κωνσταντίνου Καραμανλή, του Νεότερου.

Μαζί σου μπορείς να πάρεις τον Ειδικό Νίντζα, έτσι με πρόσταξε ο Δάντης. Για σύμβουλο και καθοδηγητή πρέπει να επινοήσεις μέσα απ' τα όνειρά σου έναν άνθρωπο με τις εξής ιδιότητες: Να είναι σοσιαλιστής, να έχει καπνίσει χασίς, να έχει δουλέψει εθελοντικά στην Σουηδία, να είναι απόγονος ενός ανθρώπου που προκαλεί ακόμα ρίγος σους Έλληνες πολίτες και να γνωρίζει από χαοτικούς και κυκλικούς λαβυρινθους ειρμού.

-Και τί θα διαβάζω όλο αυτό το διάστημα;

-Ορίστε. Το χαμένο μυθιστόρημα του ΠανουΚ, σε νέα βελτιωμένη έκδοση του 1759, με πρόλογο του Αρισταρχίδι και επίμετρο του ίδιου του συγγραφέα. Επίσης, έναν οδηγό για υγιεινή χρήση της οθωμανικής τουαλέτας, γραμμένο απ' τον Μέγα Μάγιστρο της Νισυρου, Σαλαδίνο Σου Λέω, των θαλασσών και των ηφαιστείων. Τέλος, τα απαγορευμένα απομνημονεύματα ενός GO-GO Girl, χαρτόδετη έκδοση του 1652, με σχολιασμό του φαντάσματος του Μπουνουέλ.

-Ενδιαφέροντα, πολύ ενδιαφέροντα...

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ένα βροχερό απόγευμα που διέκοψε απότομα την ηλιόλουστη νηνεμία των παραθεριστών. Ήταν μια συνέντευξη τύπου. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή:

-Ομόλογα!

-Δεν θυμάμαι!

-Κουμπάροι!

-Δεν θυμάμαι!

-Βατοπέδι!

-Δεν θυμάμαι!

-Δημόσιο χρέος!

-Δεν θυμάμαι!

Τίποτα δεν γνώριζε και τίποτα δεν θυμόταν. Είχα αγανακτήσει μ' αυτά που άκουγα, αλλά ο Ειδικός Νίντζα προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι ακριβώς γι' αυτόν τον λόγο με επισκέφθηκε ο Μπόρχες και μου εμπιστεύτηκε μια τόσο δύσκολη αποστολή. Μετά από καιρό, τις μέρες που πλησιάζαν οι εκλογές, πληροφορήθηκα απ' τον πασιχαρή σοσιαλιστή που είχα επινοήσει ότι ο πρωθυπουργός είχε ένα ατύχημα κατά τη διάρκεια ενός φιλικού ποδοσφαιρικού αγώνα. Από τότε, άρχισε -ως δια μαγείας- να θυμάται. Κι όχι απλώς θυμόταν τα πάντα, αλλά μπορούσε να επινοήσει νέες εμπειρίες, καινούργιες εικόνες, ακόμα και να χρησιμοποιήσει τις αναμνήσεις των άλλων, να τις καρπωθεί και να τις παρουσιάσει ως δικές του. Εκείνες τις ημέρες, θυμάμαι, κινούσα τα νήματα σε μια περιέργη υπόθεση προσλήψεων στο δημόσιο με stage, δουλεύοντας ουσιαστικά προς όφελος των σοσιαλιστών. Μόλις το πληροφορήθηκε ο Πρωθυπουργός με κάλεσε σε ακρόαση.

Πρώτη φορά τον έβλεπα από κοντά. Και δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος του, ύφος βλοσυρό και σκεπτικό. Ένα ύφος το οποίο σου ενέμπνεε εμπιστοσύνη και περισυλλογή.

-Έμαθα ότι ασχολείσαι με τις νέες θέσεις stage...

-Μάλιστα κύριε πρωθυπουργέ...

-Ξέρεις, μπορώ να σου πω με ακρίβεια τον αριθμό των ατόμων που δουλεύουν με stage. Επίσης, μπορώ να σου αναφέρω λεπτομερώς τους τομείς που καλύπτουν, τα ονόματα αυτών που θα προσληφθούν, καθώς και να φανταστώ τους επόμενους διαγωνισμούς!

-Με αφήνετε έκπληκτο...

-"Η μνήμη μου είναι ένα σωρός από σκουπίδια", Διάσελε. Αλλά χρησιμοποιώντας τα σωστά, μπορώ να αγγαλιάσω όλη την Ελλάδα, να σταθώ επάξια πλάι στα προβλήματα και τις ανάγκες των συμπολιτών μου, να επινοήσω καινούργια, ή, μονάχα με μια σκέψη μου, να τα απαλείψω. Θυμάμαι τα πάντα. Την μέρα ή τον αιώνα κατά τον οποίο εκλέχτηκα απ' τον ελληνικό λαό, τους αγαπημένους μου υπασπιστές που έπεσαν στην μάχη απ' τα δηλητηριασμένα βέλη των σοσιαλιστών, πόσα goal έχουν μπει συνολικά στο playstation απ' όλους τους χρήστες του κόσμου, τα ψάρια που έχω φάει, τον απειροελάχιστο κόκκο άμμου στην παραλία του εξοχικού μου. Άκου με προσεχτικά: 'Εχω την ικανότητα, αν συγκεντρωθώ, να ρίξω τα νούμερα της ανεργίας, να μειώσω τον πληθωρισμό, να ονομάσω την κρίση ανάπτυξη, να καλύψω με ζωγραφισμένα χαρτονομίσματα το δημόσιο χρέος. Το σύστημα που έχω επινοήσει, το να μετατρέπω την αντικειμενική αλήθεια σε επιβαλλόμενη μνήμη είναι ευφυέστατο, μέρος του ανεπανάληπτου θεϊκού σχεδιασμού.

-Τότε γιατί ζητάτε απ' τον πολίτη υπομονή;

-Γιατί, όπως έγραφε κι ο Χάξλευ, "κάθε αλήθεια αρχίζει ως αίρεση και τελειώνει ως δυσειδαιμονία".

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Νεότερος, ηττήθηκε κατά κράτος στις επερχόμενες εκλογές. Αποσύρθηκε στο εξοχικό του, όπου διήγε μια υπέροχη αιωνιότητα αμνησίας. Στην θέση του εκλέχτηκε ο επινοημένος Σοσιαλιστής. Εγώ επέστρεψα στην Ελλάδα με τον Ειδικό Νίντζα με ΚΤΕΛ. Δυστυχώς, είχα χάσει το εγχειρίδιο του Σαλαδίνου κι έτσι δεν μπόρεσα να χρησιμοποιήσω σωστά τις τουαλέτες του σταθμού. Ο Μπόρχες δεν με ξαναεπισκέφθηκε ποτέ. Ίσως, μερικές φορές, να με ονειρεύεται...

Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΓΡΙΠΗΣ

Ο Νικολάκης Διάσελος, και γαμώ τους ιδιωτικούς αστυνομικούς της μπλογκόσφαιρας, με αρχίδια και καρύδια, μύγδαλα και βερύκοκα, απο τότε που άρχισε να διαβάζει και πάλι εφημερίδες ενώ αφόδευε-σταματώντας έτσι την ανάγνωση Ισπανόφωνων μυθιστορημάτων γραμμένων από συγγραφείς με ψευδή (ή ψευδά;) επίθετα-, ένιωσε πάλι εκείνον τον υπέροχο και καθησυχαστικό τρόμο, που τόσο του είχε λείψει. Κι αυτή τη φορά, δεν είχε να κάνει ούτε με φαντάσματα του παρελθόντος, ούτε με νεκροζώντανους ποιητές, ούτε με τον Πιερ Μπουρντιέ, ούτε με την δυσκοιλιότητα, ούτε με σφαίρες, ανακρίσεις και πληρωμένους δολοφόνους. Αυτή τη φορά ο τρόμος ήταν εδώ, απτός και αληθινός, σε κάθε φτάρνισμα, σε κάθε δέκατο του πυρετού. Έπρεπε όμως να τον περιχαράκωσει αυτόν τον τρόμο. Να μην του ξεφύγει ούτε ίντσα απ' την συναχωμένη εξουσία του. Να τον ζήσει με όλες τις αισθήσεις του, να τον απολαύσει στην ολότητά του. Ακύρωσε τα εισητήρια των διακοπών, περιορίστηκε σε 2-3 τυπικές κουβέντες με τον Ειδικό Νίντζα (ακολουθεί χαρακτηριστικός διάλογος: Ε. Ν. Ωραίος αυτός ο Τεσιγκαχάρα. Ενσωματώνει την παραβολή και τον μύθο μέσα στις δομές μιας μετα-βιομηχανικής και αλλοτριωμένης χώρας για να περιγράψει την αποξένωση του ανθρώπου-ζόμπι σε μια εσωτερική και εξωτερική γεωγραφία καθαρτηρίου. Ν.Δ. Ναι, έχεις δίκιο. Ε.Ν. Θεωρώ ότι η κρατικοποίηση των πετρελαίων της Ζουαζιλάνδης θα συμβάλλει στην κατακόρυφη άνοδο της ανάπτυξης της χώρας Ν.Δ. Ναι, Ζουαζιλάνδη, κτλ), κράταγε την μύτη του για να μην αναπνέει μέσα στο μετρό, κοίταζε άγρια τους μετανάστες (εκεί που ζούνε σαν τα ποντίκια ακόμα και χολέρα θα μας κολλήσουν), σφαλιάρισε δυνατά με μεσήλικη κυρία στα Notos Galleries επειδή έβηξε μέσα στην μούρη του, κάπνιζε τσιγάρα με μια ρουφηξιά, έπαιρνε πέντε ειδών βιταμίνες πρωί, μεσημέρι, βράδυ, τελείωνε ένα μπουκάλι οινόπνευμα μέσα σε δύο μέρες, απέφευγε τα Εξάρχεια και περίμενε.

Και μέχρι σήμερα, ακόμα περιμένει τον βάρβαρο ιό της γρίπης με την ελπίδα ότι δεν θα διαψεύσει τα όνειρά του για πλήρη υποδούλωση. Για άλλοθι της εσωτερικής του μιζέριας και της ανικανότητάς του να ζήσει έτσι όπως κάποτε ονειρεύτηκε, μέσα απ' τους άλλους και μέσα απ' τον αληθινό του εαυτό. Διότι το να ζεις, σήμερα, αποτελεί μια μορφή τρομοκρατίας. Κι αυτό το γνώριζε καλά ο Νικολάκης Διάσελος, μέγας σαλτιμπάγκος μιας ατέρμονης γελοιότητας...

Σημεία των Καιρών (15)

Ερωτήσεις που αναζητάνε απαντήσεις:

• Μπορεί κάποιος απ' το think tank του Γιωργάκη (γιατί δεν νομίζω να δύναται να μου απαντήσει ο ίδιος) να μου εξηγήσει τί σημαίνει "μηδενική ανοχή στους λαθρομετανάστες"; Είναι κάτι παρόμοιο με αυτό που παπαγαλίζει συνεχώς για τη διαφθορά; Ή μήπως προσπαθεί να εγείρει τα εξαρτημένα αντανακλαστικά των ψηφοφόρων του Καρατζαφέρη; Και αφού δεν θα δείξει ανοχή, τί προτίθεται να κάνει;
  
  
• Είναι τόσο άσχημο να αισθάνομαι ντροπή για ένα τρανσφόρμερ και λαϊκίστικο "κεντροαριστερό" κόμμα που έχει το θράσος να ζητάει την ψήφο μου για να να φύγει η "χολέρα" (αέρα, αέρα);
  
  
• Όταν θα καεί πάλι η Αθήνα, κι αυτή τη φορά απ' τους παρίες της, ποιός θα φταίει; Οι αναρχικοί; Το ΚΚΕ; Ο Αλαβάνος;
  
  
• Νέες Μακρονήσους σχεδιάζουν οι ευαισθητοποιημένοι πολιτικοί της Νέας Δημοκρατίας. Νέα, μεταμοντέρνα και αμφίσημα Νταχάου για να "φιλοξενούν" (να γιατί χρειάζεται ένας Βέλτσος, γιατί σφάζει με το...μετάξι) τους λαθρομετανάστες. ΄Γίνεται να μην νιώσεις εθνικά υπερήφανος;
  
  
• Άντε Χρυσαυγίτες...Νομίζω πως σας έφεξε πάλι. Θα βγούν θέσεις αορίστου χρόνου για την ασφάλεια των στρατοπέδων...
  
  
• Όταν ο Καρατζαφέρης προτείνει συγκυβέρνηση με τον Καραμανλή και υπερθεματίζει με το παράδειγμα Μπερλουσκόνι - Φίνι, γιατί δεν γίνεται πιο γλαφυρός;
  
  
• Γιατί δεν κάνει και τους ανάλογους παραλληλισμούς (έτσι, για να χαρούμε κι εμείς λίγο);



• Μπορεί κάποιος απ' το Έθνος να μου εξηγήσει αυτό το πρωτοσέλιδο (δικό του είναι, για να αναφέρουμε και την πηγή του);



• Αυτή η εισβολή πότε θα γίνει; Πρέπει να ξέρω. Να πάρω τα κατάλληλα μέτρα...

Α, ΚΑΛΑ...

Αν ο ΠανωςΚ μάζευε φανταστικά αυτοκόλλητα πανίνι με τη φιγούρα του Stuart Staples, κι ο Σαλαδίνος, αντί να κοιμάται και να ξυπνάει με το θρόισμα των στίχων του Μπωντλαίρ, συμμετείχε στις διαδικασίες εκλογής του νέου ηγέτη της ΟΝΝΕΔ, και η Gο-Gο ήταν διάσημη πανελίστρια αντί να ακούει βολτάροντας με ποδήλατο κάποιον Τορίνο Καρότο, και ο σκορδοτέτοιος αγόραζε στο μικρό του μπλούζα του Diogo, κι ο Π.Κ. δεν ήταν ΟΚ, και η Pipermaru σταμάταγε να με κάνει να ξεκαρδίζομαι με τις θανατηφόρες ατάκες της, και o GT ήταν κολλητός του Σιανίδη κι έκλεινε τραγουδιάρες για σκυλάδικα έκτης διαλογής, τότε δεν θα είχε νόημα να σκέφτομαι, σήμερα, γύρω στις 11:30, πόσο βαριέμαι στη δουλειά, πόσο θα ήθελα να ήμουν σε μια παραλία με τον ειδικό νίντζα κι όλα τα προαναφερθέντα μπουμπούκια, συν κάτι πεντηκοστές και πρώην παχουλά διαμάντια, να έπαιζα μουσική, και μετά το "The Rat" -μιας κι απ' αυτό ξεκίνησαν όλα-να έσπαγα τα ηχεία μ' αυτό:

ΜΙΚΡΟ ΤΑΞΙΔΙ...

Όταν σου λένε "μπορείς να τη χώσεις πιο μέσα;" δεν καταλαβαίνεις αρχικά ότι αναφέρονται στην ανάσα σου. Σου παίρνει χρόνο να απαλλαγείς απ' τα σεξιστικά στερέοτυπα της κοινωνίας στην οποία ζεις. Έτσι, γι' άλλη μια φορά, τα βάζεις με τον εαυτό σου. Ή με τις ρεκλάμες των ονείρων σου. Προχωράς μέσα στο μετρό, ο Σελίν ξεστομίζει τους αφορισμούς του απ' τα μεγάφωνα και μια ατμόσφαιρα περιθωριακής ποίησης λερώνει με στίχους και λάσπη τα σικ κι ανυποψίαστα φορέματα της άνοιξης. Οι άνθρωποι διαγράφουν τις πορείες των τυφλών πουλιών. Πάνω τους, τεράστια μηχανήματα, στιλβωμένα από λεξοτανίλ και καυσαέρια, τους σφραγίζουν νυχθημερόν με το ISO της θλίψης. Οι ελεγκτές τους ζητάνε φωτογραφίες παιδικών χρόνων. Τα αφεντικά τους μια ελεύθερη έκθεση ιδεών για τη μιζέρια. Που και που ένα βιτριόλι, μια σειρήνα ασθενοφόρου, ένας φόνος, μια χελιδονοφωλιά, η πολυλογία του σεληνόφωτος, διαταράσσουν το μικρό, ανομολόγητο μίσος που εκτρέφουμε. Το βλέμμα γυρνάει πίσω. Μπουμπουκιάζει ξανά στην Μονεμβάσια, ατενίζοντας το πέλαγος με το ολάνθιστο και καταματωμένο σφαγείο που ελευθέρωσε, κάποτε, η πένα του Ρίτσου. Ζητάς τον χρησμό του, αλλά ούτε αυτός δεν βλέπει καθαρά πλέον. Ένα τεράστιο σύννεφο μπροστά μας. Που με Βιά μετράει την Eurovision της Ρωμιοσύνης. Ξέρω όμως κι άλλον, πιο αργό θάνατο. Τον είδα χθες, Κυριακή, στα παραδομένα ματάκια ενός αδέσποτου σκύλου που το παγωμένο κρύσταλλο της λύπης τους το κράταγαν ακόμα στη ζωή . Στο χέρι των ζωντανών νεκρών που ξεπροβάλλει λερό και σαπισμένο μέσα απ' έναν κάδο απορριμάτων (αντέχετε άραγε τα αληθινά θρίλερ;). Στο πλαστά θέλγητρα μιας πόρνης που παζαρεύει το σώμα της έξω απ' έναν φούρνο κι ονειρεύεται τη ζεστασιά ενός φρεσκοψημένου άρτου. Στα σκυμμένα κεφάλια. Στον αστείρευτο πόνο. Στη ζωή που γλιστράει μέσα απ' τα χέρια μας.

Κι έπειτα, με βουρκωμένα μάτια, ο Ειδικός Νίντζα, ο αδερφός μου, κι εγώ, στον πεζόδρομο της Αρεοπαγίτου, αφεθήκαμε να ζήσουμε, λίγο ακόμα, θαυμάζοντας με παιδική λαχτάρα το κουκλοθέατρο της μεγάλης κι ατέρμονης νύχτας. Κι έτσι αρχίσαν όλα...

ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ...

...Ελπίζω μόνο να μην χτύπησε πολύ η χειροβομβίς έπειτα απ' την σύγκρουση που είχε με τη δαιμονική ζαρντινιέρα έξω απ' το στέκι μεταναστών. Πώς θα κρυφτούν τα τραύματά της σ' ενδεχόμενη δίκη;

Πάντως, περιέργα πράγματα συμβαίνουν εκεί στην Τσαμαδού. Και δεν μ' αρέσουν καθόλου. Νεαρά άτομα, προφανώς παραπλανημένα και ξεστρατισμένα απ' τον δρόμο του Θεού και της πατρίδος, φυτεύουν λουλούδια. Άλλοι διοργανώνουν γλέντια με αμαρτωλά χασισοτράγουδα κι επαναφέρουν τις βάναυσες μνήμες της προσφυγιάς σε μια κοινωνία που γρασάρεται με λήθη. Ακάλυπτοι γίνονται παιδότοποι, όπου παίζουν παιδιά και ζώα (αντί να τα ταϊζουμε τηλεόραση και φόλες). Μεταναστάκια με Ελληνάκια κελαηδάνε παρέα (αλίμονο, πόσες επιμολύνσεις έχει υποστεί το προγονικό μας αίμα!). Τώρα τελευταία, φωνάζαν και για μια Κούνεβα που την πνίξανε στο βιτριόλι, λες και οι Βαλκάνιοι δεν πνίγουν καθημερινά την ένδοξη χώρα του Μ. Αλεξάνδρου.

Παπαροελληνάρες, φασίστες και παρακρατικοί, δεν έχετε καταλάβει κάτι: Ο κόσμος έχει αρχίσει να ξυπνάει. Γι΄ αυτό, όταν φουσκώσει και ξεχειλίσει το ποτάμι της οργής, καλό θα είναι να έχετε αποσυρθεί. Εσάς θα παρασύρει πρώτους, και μετά τα αφεντικά σας...

Ο ΕΠΙΜΟΝOΣ, ΚΑΚΟΣ BLOGGER

Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, όταν η εξουσία πιέζεται και ο ιστός της -ο παραγόμενος από βία, ευρώ, ψέμματα, σεξ και dvd- διαρρηγνύεται, να στρέφεται ενάντια στους αγαπημένους εχθρούς της. Αγαπημένη της τακτική; Να δαιμονοποιεί την παρουσία και τις ιδέες τους, να εκμαυλίζει τις ανυποψίαστες και κουρκουτιασμένες συνειδήσεις των σιωπηλών κι αμέτοχων υποστηρικτών της (άξιοι εκπρόσωποι τους οι τηλεορασόπληκτοι μικροαστοί), να σκυλεύει για πολλοστή φορά το κουφάρι της δημοκρατίας και να υποδύεται το θύμα σ' ένα σαπουνοπερικό δράμα μεταφυσικής υφής με δαίμονες, πράκτορες και εκβιαστές.

Μετά λοιπόν τους εαμοβούλγαρους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, τους μετανάστες (οι οποίοι ησυχάζουν after κατάποσης βιτριολικού χυμού), τους φοιτητές και τους μαθητές, νέοι εχθροί του συστήματος, της εξουσίας και των μεγάλων καναλιών είναι οι bloggers και το διαδίκτυο. Με αφορμή κάποια περιστατικά, σαφώς και καταδικαστέα, παρατηρούμε τον τελευταίο καιρό μια ενορχηστρωμένη επίθεση της έμμισθης και υπηρετικής δημοσιογραφίας ενάντια στην ελευθερία του λόγου και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Εκβιαστές οι μπλόγκερς, αλήτες οι μπλόγκερς, περιέργα παιχνίδια παίζουν οι μπλόγκερς, οι αυτιστικές μάντρες που ψελλίζουν πανικόβλητοι οι δημοσιογράφοι και οι κρυφοφασίστες του κοινοβουλίου. Γιατί όσο ενοχλεί τους καναλάρχες και μεγαλοεπιχειρηματίες η κοινωνιολογική μετατόπιση της δημοσιογραφίας απ' τον ασφυκτικό και λογοκριμένο χώρο εξουσίας του, άλλο τόσο ενοχλεί η εναλλακτική, κοινωνική και πολιτική, πληροφορία τους φαιδρούς ηθοποιούς του κοινοβουλίου, οι οποίοι, τώρα πλέον, δεν μπορούν να συνδιαλλεχθούν με συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά με την ανωνυμία, δηλαδή, μόνο με τις ιδέες.

Οι bloggers σήμερα έχουν εξελιχθεί. Και μια μεγάλη μερίδα δεν περιορίζεται πλέον στο να καταγράφει τις σκέψεις της. Ασκεί κριτική, αποκαλύπτει, κοινωνικοποιεί, ευαισθητοποιεί, προβληματίζει και προβληματίζεται. Όσο γι΄αυτούς που όντως αποτελούν ένα τραγελαφικό κακέκτυπο της σημερινής δημοσιογραφίας, υπάρχει ένα ρητό: Μ' όποιον δάσκαλο θα κάτσεις, τέτοια γράμματα θα μάθεις.

Εξάλλου, η εντεταλμένη δημοσιογραφία απεχθάνεται την αλλότρια ανηθικότητα: Δεν αντέχει τον ανταγωνισμό...

ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Αυτός κι αν ήταν ανασχηματισμός. Τώρα πλέον δέρνουμε αδιακρίτως. Δικηγόρους, γιατρούς, περαστικούς.
Η αστυνομία ανοίγει τον δρόμο της σκληρής δουλειάς.
Σεμνά και ταπεινά.
Λίγα λόγια, πολύ ξύλο...

Μάγκες, εγώ πάντως σας τα είπα εδώ και μέρες για σήμερα. Κι όποιος διαφωνούσε με το κείμενό μου, ελπίζω τώρα να κατάλαβε..
Δυστυχώς..

ΧΑΜΟΣ

Λοιπόν, οι μέρες και οι νύχτες των κρυστάλλων είναι εδώ. Το παρακράτος ζει, η κυβέρνηση πιστεύει ότι ευνοείται απ' την μεγαλύτερη προβοκάτσια των τελευταίων ετών, οι μπάτσοι κρώζουν σαν βατράχια και το παίζουν αδικημένοι, οι ρουφιάνοι των μμε, εκεί που τους τα έχωναν, τώρα αποτάσουν την μύγα και την στέλνουν αλλού, ενώ η καταστολή και η βία της εξουσίας θα θεριεύει. Πάντως, η φαιδρότητα δεν έχει όρια. Μετά την επίθεση στον άτυχο αστυνομικό και θύμα των πολιτικών σχεδίων της εξουσίας και του παρακράτους (για μένα είναι ξεκάθαρο αυτό) οι μπάτσοι αλώνιζαν στα Εξάρχεια και προχωρούσαν σε ομαδικά προγκρόμ: θαμώνες, νοικοκυρές, γάτες, συνήθεις ύποπτοι, ζαρντινιέρες, περίεργες μπύρες με πολλά σύμφωνα, βιβλιοπωλεία με εκπτωτικές δυνατότητες, φτηνά μαγεριά, χλιδάτες γκόμενες με μίνι φούστες, κεριά, σπασμένα γυαλιά, μισογραμμένα ποιήματα, ξεχασμένα φιλιά που λίμναζαν σε ετοιμόρροπα νεοκλασικά, βρισιές που πνίγονταν μες στη βροχή, όλοι κι όλα,εν δυνάμει τρομοκράτες. Λες κι αυτοί που επιτέθηκαν στο παιδί (αυτοί οι αχρείοι) κλείδωσαν το κουμπούρι στο οπλοστάσιο μιας καφετέριας κι άραξαν, όμορφα και ήσυχα, για ν' απολαύσουν τους ήχους του Ibrahim Ferrer και των Gotan Project πίνοντας ρούμι και κουβεντιάζοντας για τον Ντεμπορ. Δυστυχώς για κάποιους, διαθέτουμε ακόμα μυαλό. Και στην πορεία της Παρασκευής, καλό θα ήταν να το αποδείξουμε μαζικά. Δεν λέω ειρηνικά, γιατί ξέρω πως κάποιοι δεν θα το επιτρέψουν. Το άλλοθι εξάλλου είναι ισχυρό. Και οι μπάτσοι θα χτυπήσουν άσχημα. Κι όσο βλέπω αυτόν τον αυγωμένο ροφό να μιλάει για δημοκρατία κτλ, με πιάνουν τα γέλια...

ΕΓΚΛΗΜΑ

ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ ΠΙΑ ΡΕ ΑΛΗΤΕΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!!!!!ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΤΩΝ ΜΑΤ ΛΙΑΝΙΣΑΝΕ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΟΡΑΗ.
ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ, ΒΟΛΕΜΕΝΟΙ ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ, ΑΥΡΙΑΝΙΣΤΕΣ, ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ, ΣΤΕΡΕΨΑΝ ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΣΑΣ. ΤΩΡΑ ΤΣΑΚΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ....ΤΩΡΑ ΖΩΝΤΑΝΕΥΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΣΑΣ, ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΚΡΥΒΟΝΤΑΝ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΙΣ ΓΕΛΟΙΕΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΕΣ ΣΑΣ. ΕΣΕΙΣ ΖΗΤΟΥΣΑΤΕ ΝΑ ΒΓΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, ΝΑ ΔΙΑΔΗΛΩΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΑΦΟΥΓΚΡΑΣΤΕΙΤΕ. ΕΣΕΙΣ ΤΩΡΑ ΤΑ ΒΙΑΖΕΤΕ...

ΤΩΡΑ ΜΟΝΟ ΑΠ' ΤΟΝ ΘΕΟΥΛΗ ΣΑΣ ΝΑ ΕΥΧΕΣΤΕ ΝΑ ΠΑΡΕΤΕ ΑΦΕΣΗ.
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΣΥΓΧΩΡΕΣΟΥΝ ΠΟΤΕ...

ΑΛΗΤΕΙΑ

Βασικά, ήθελα να τα χώσω σ' έναν δικηγόρο, αλλά βαρέθηκα. Το έκανα στη χθεσινή πορεία και εκτονώθηκα. Αυτό που θέλω όμως να τονίσω, και θα παρακαλούσα πολύ να διαδοθεί, είναι ότι κάποια γουρούνια των ΜΑΤ, χθες, μετά το τέλος της πορείας, έριξαν χημικά μέσα στο μετρό του Πανεπιστημίου, με αποτέλεσμα να επικρατήσει πανικός. Ήμουν εκεί, αυτόπτης μάρτυρας, όταν ο κόσμος έτρεχε να σωθεί και οι υπάλληλοι είχαν φρικάρει. Σημειώνω ότι γύρω στα 20 άτομα προσπαθούσαν να μείνει το μετρό ανοιχτό για κάποιο διάστημα, μιας και η κατάσταση είχε οξυνθεί επικίνδυνα, ενώ διαδηλωτές και περαστικοί προσπαθούσαν να φύγουν. Κάποιοι ηλικιωμένοι προστατεύτηκαν απ' τον κόσμο και πρόλαβαν να φύγουν πριν πέσουν τα χημικά.

Αυτά είναι εγκληματικά πράγματα. Κι εγκληματική είναι και η σιωπή των ΜΜΕ που απέκρυψαν το γεγονός (διορθώστε με αν κάνω λάθος, αλλά μόνο στην σελίδα του Κούλογλου είδα κάτι), παρόλο που μιλήσαμε με πολλούς δημοσιογράφους μεγάλων καναλιών που ήταν εκεί (δεν αναφέρω κανάλια, γιατί οι απολύσεις είναι ante portas). Ενθαρρυντική η στήριξή τους, αλλά νομίζω ότι πρέπει να βοηθήσουν πιο δυναμικά.

ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ

Ο γιος μου πια δεν μου μιλάει
Γιατί μιλάει με σένα
Προτιμά, λέει, να συναναστρέφεται ίσκιους πεθαμένων
και όνειρα
Παρά βαθιά να μπήγει γενειάδες δηλητηριασμένες.
Ξέρει τον λυγμικό ήλιο
Και το γοργό σελάγισμα της θάλασσας
Πάνω σε νωθρό πινέλο.
Χτες υπέθεσε ότι αρχίζει ν’ ανθίζει.

Ο γιος μου πια δεν μου μιλάει
Γιατί μιλάει με σένα
Χτες τον σκότωσαν άνθρωποι με ξύλινα ντουφέκια
Αν και σαφώς θα προτιμούσε τα βαθιά γεράματα.
Δεν ήξερε ότι τα λιθόστρωτα είναι χαμού κελεύσματα
Κι ούτε ότι απαγορεύεται η κυκλοφορία των άστρων
Καθώς νυχτώνει σ’ έναν κόσμο προορισμένο να ξεχάσει.
Όταν τον άνοιξαν, υπέθεσα, ένα μαργαριτάρι έχασκε από τα σπλάχνα του.

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΗΜΕΙΩΝ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

• Να 'μαι πάλι εδώ. Πώς αλλιώς; Ο αδέσποτος (σκύλος) γνωρίζει πάντοτε πολύ καλά την στέγη που θα τον φιλοξενήσει.

• Εκλέχτηκε τελικά ο Ομπάμα. Αλλά ο αδέσποτος (νιχιλιστής;) δεν πλησιάζει τόσο εύκολα στο προτεταμένο χέρι.

• Αυτές τις ημέρες διαβάζω τον Πεσσόα. Μόνο μ' έναν Καρυωτάκη ή έναν Καβάφη μπορεί να συγκριθεί. Μου φαίνεται όμως ότι είναι πιο σπουδαίος, κι αυτό, διότι ψυχανεμίζεται ακόμα και την σκόνη που 'ναι κρυμμένη πίσω απ' το κομοδίνο. Κι απ' την ψυχή του.

• Έχω σιχαθεί την ιστορία με το Βατοπέδι. Ειδικά τώρα, που τσακώνονται οι δεκανείς για να καλυφθούν οι βρωμιές των στρατηγών.

• Ακόμα και το θρόισμα μιας σκιάς.

• Λευτεριά στους συντρόφους-αγωνιστές Νίκο Καρβέλα-Αννίτα Πάνια. Όλοι στα δικαστήρια.

• Δεν ήμουν στα Προπύλαια, στην εκδήλωση συμπαράστασης για τους απεργούς πείνας στις φυλακές. Προτίμησα να γυρίσω σπίτι. Πεινούσα πολύ. Δεν ξέρω αν θα με συγχωρέσω ποτέ γι' αυτό. Αλλά θα συγχωρέσω αυτούς που πεινάνε καθημερινά. Που δεν ήταν.

• Μετά την "Στιγμή της Αλήθειας" είμαι αισιόδοξος. Δεν έχουμε πιάσει πάτο. Ακόμα...

• Κάθε μέρα ξεφυλλίζω βιβλία τέχνης. Το προτιμώ, απ' το να ξεφυλλίζω διαφημίσεις, καταλόγους ομορφιάς, life style περιοδικά. Kαι τον εαυτό μου.

• Τις εκλογές θα τις κερδίσει το ΠΑΣΟΚ. Και η δρακουμελίτσα.

• Στο μετρό και στον ηλεκτρικό, κάθε μέρα, παρατηρώ τη ζωή. Άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους, γιαγιάδες ονειρεύονται τον θάνατο, πιτσιρίκια την αγάπη, γυναίκες το πρώτο τους εξώφυλλο, ηλικιωμένοι που διαβάζουν "Ριζοσπάστη" και "Αυγή" συγκρατούν με μορφασμούς τη νιότη που ξυπνάει από κώμα σ' ένα τσακισμένο σώμα, ελληνίδες μάνες και αλβανίδες μάνες κουβεντιάζουν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν με τα παιδιά τους, πακιστανοί σμίγουν ερωτικά με αθηναίες (αν και αυτό δεν οφείλεται στην πανσπερμική αντίληψη του Μ. Αλεξάνδρου), σεκιουριτάδες καψουρεύονται τα κορίτσια των laserline clinics, μαύροι μικροπωλητές στοιβάζουν σε μια μαύρη (λες και νιώθουν την ειρωνική αντιστοιχία) σακούλα σκουπιδιών την πραμάτειά τους και τη ζωή τους, άνθρωποι γυρνούν απ' τις δουλειές τους. Νιώθω πως το μίσος έχει καταλαγιάσει. Το ίδιο και η υστερία, ο ρατσισμός. Κουράστηκαν μάλλον. Ή τους ξεγελάει η αναζήτηση της χειμωνιάτικης θαλπωρής. Ή μεγάλωσα. Και δεν βλέπω καθαρά πλέον.

• Ακόμα κι αν δεν είμαι, κάποτε θα είμαι. Κι όπως λέει και η Δημουλά, φυσικά ονειρεύομαι. Δεν γίνεται να ζήσω μόνο μ΄έναν ξερό μισθό. Κι έναν εαυτό που κάθε μέρα παριστάνω.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, απ' τον ιστότοπό μας, σας παρουσιάζουμε τον πληρέστερο, συνοπτικό και εξαιρετικά χρήσιμο οδηγό επαγγελματικού προσανατολισμού. Μάθετε τώρα ποια είναι τα 10 επαγγέλματα του μέλλοντος, διότι εσύ, φίλε Έλληνα και φίλε μετανάστη, πρέπει να είσαι ενήμερος για όλα όσα συμβαίνουν (και θα συμβούν) στην ελληνική κοινωνία.

Επάγγελμα πρώτο: Αυνανιστής.

Ένα πρωτότυπο επάγγελμα, ιδιαίτερα τολμηρό και ρηξικέλευθο, μιας και συμβαδίζει τόσο με την σεξουαλική απελευθέρωση των στερημένων ατόμων όσο και με τους ηδονόπληκτους νεοέλληνες και μεγαλοαστούς . Ήσυχα, αθόρυβα και τηρώντας απαρέγκλιτα τους κανόνες ατομικής υγιεινής, μπορείτε να εργάζεστε όσες μέρες της εβδομάδας θέλετε, χρεώνοντας τους πελάτες σας με το ποσό των είκοσι ή τριάντα ευρώ (για κάθε αυνανισμό τη φορά).

Επάγγελμα δεύτερο: flexicuritas υπάλληλος.

Όπως όλοι θα γνωρίζετε, οι καιροί έχουν αλλάξει. Πάνε οι εποχές του κοινωνικού κράτους, πάνε οι καιροί του 48ωρου. Η μεγαλύτερη ευελιξία των επιχειρήσεων και η προσαρμοστικότητα στις ανάγκες της αγοράς, είναι οι δύο κορυφαίες ντιρεκτίβες της Ε.Ε. Και για του λόγου το αληθές, ιδού μερικές απόψεις της Κομισιόν: "η μονιμοποίηση της απόκλισης αναμένεται να προσδώσει στις επιχειρήσεις μεγαλύτερη ευελιξία και προσαρμοστικότητα στις απαιτήσεις της αγοράς», και, "η απόφαση θα βελτιώσει την κατάσταση για τους εργαζόμενους. Αλλωστε, ένας εργαζόμενος δεν είναι υποχρεωμένος να εργαστεί πέραν των 48 ωρών. Αν υπάρξει πρόβλημα, μπορεί να καταφύγει στα δικαστήρια". Όσο πιο γρήγορα προσαρμοστείτε λοιπόν στο νέο εργασιακό μοντέλο, τόσο πιο εύκολα θα βρείτε δουλειά.

Επάγγελμα τρίτο: Διανομέας μείζας.

Ακολουθώντας πιστά το τρίπτυχο "Ασφάλεια, Εχεμύθια, Διακριτικότητα", μπορείτε να αναλάβετε ευσυνείδητα τον άχαρο μα επικερδή ρόλο του διακομιστή. Παραλαμβάνετε την μείζα απ' αυτόν που την προσφέρει και την δίνετε σ' αυτόν που τη ζητάει. Προσοχή: Ισχύει και για συναλλαγές dvd.

Επάγγελμα τέταρτο: Ιδιοκτήτης γραφείου συνοικεσίων για ομοφυλόφιλους.

Μετά τη θριαμβευτική τέλεση του υπέρτατου μυστηρίου στην Τήλο, άνοιξαν διάπλατα οι δρόμοι για τις νέες ειδικότητες στον τομέα του ομόφυλου έρωτα. Έργο σας, όχι η επίσημη ένωση του ζευγαριού, αλλά η σύζευξη των μοναχικών ατόμων που αναζητούν τον ιδανικό σύντροφο. Προτεινόμενα μέρη για ν' ανοίξετε το γραφείο σας: Τήλος, Μύκονος, Λέσβος, Κρήτη, Μάνη.

Επάγγελμα πέμπτο: Συνοδός μεσήλικων ζευγαριών.

Αισθανθήκατε ποτέ μόνοι; Νιώθετε ότι τα παιδιά σας δεν σας καταλαβαίνουν; Δεν σας αρέσει πια το sex και δεν έχετε πως να περάσετε τον χρόνο σας; Θέλετε να πάτε διακοπές αλλά κανείς δεν σας συνοδεύει; Κανένα πρόβλημα. Για σας, αγαπητά μου ζευγάρια των -ήντα, βρέθηκε η λύση: Ένα γραφείο συνοδών, απ' το οποίο θα μπορείτε να διαλέγετε το κατάλληλο άτομο που θα σας συντροφεύει τόσο στην καθημερινότητα, όσο και στις διακοπές. Ένα άτομο ευγενικό, ευπροσήγορο, καλλιεργημένο, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, που θα είναι ιδανικός συζητητής και συμβουλάτορας, κατορθώνοντας να σας κάνει να ξεχάσετε τα άσπλαχνα παιδιά σας.

Επάγγελμα έκτο: Ρουφιάνος.

Πρόκειται για ένα σπουδαίο επάγγελμα, απ' τα αρχαιότερα του κόσμου. Ένα επάγγελμα με κανόνες, κώδικες τιμής κι απαράβατους νόμους, που συνοδεύεται ακόμα κι από παροιμιώδεις εκφράσεις (π.χ., στον ρουφιάνο ρουφιανιά δεν πιάνει). Σίγουρος μισθός, ελάχιστα προσωπικά έξοδα, bonus κι άλλα πολλά πλεονεκτήματα. Αρνητικά: Δεν έχει ένσημα. Επίσης, αν σε καταλάβουν, την έχεις βάψει. Και οι δικοί σου, αυτοί για τους οποίους δουλεύεις, θα κάνουν ότι δεν σε ξέρουν.

Επάγγελμα έβδομο: Υπάλληλος σε εθνικιστικό βιβλιοπωλείο.

Ο καιρός γαρ εγγύς, τα ποσοστά του κόμματος αυξάνονται, οι κακοί λαθρομετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές, ο Καραμανλής ξεπουλάει την Μακεδονία μας στους Σκοπιανούς, τα παιδιά μας δεν γίνονται λοκατζήδες επειδή είναι φλώροι. Ένα επάγγελμα που ο πρόεδρος θέλει να το εντάξει στα βαρέα και ανθυγιεινά, μιας και οι επιθέσεις των κουκουλοφόρων θέτουν καθημερινά τη ζωή των υπαλλήλων σε κίνδυνο. Αρνητικό σημείο: Επειδή ο πολυάσχολος μεγάλος αδερφός δεν βρίσκει χρόνο, όλη η δουλειά έχει πέσει στον μικρό. Ως εκ τούτου, έχει νεύρα. Και τα νεύρα συνεπάγονται γαμοσταυρίδια. Καλή υπομονή!!!

Επάγγελμα όγδοο: Κλακαδόρος πολιτικών.

Δεν σας λέμε κάτι νέο, κάτι που δεν γνωρίζετε. Η Ελλάδα, αγαπητοί μου φίλοι, ποτέ δεν πεθαίνει. Ούτε και οι Μαυρογιαλούροι. Ελλάδα - Γαλλία - Συμμαχία, Ζήτω η Νέα Δημοκρατία. Ίσως ο μοναδικός τομέας που δεν έχει ακόμα κορεστεί. Όσοι πιστοί προσέλθετε...

Επάγγελμα ένατο: Πανελίστας.

Στις μέρες μας, η ιδιότητα του πανελίστα αναδείχτηκε ως μια απ' τις πιο επιτυχημένες. Με καλές δημόσιες σχέσεις, αρκετή ξετσιπωσιά και γλείψιμο, μπορείτε να συμμετέχετε κι εσείς σ' ένα πάνελ, καταθέτοντας τις απόψεις σας επί παντός επιστητού. Εάν μάλιστα διαθέτετε και λίγο θράσος, μπορείτε ν' αναρριχηθείτε εύκολα και γρήγορα στα υψηλότερα σημεία της μεσημεριανής ιεραρχίας. Στα συν, ότι δεν απαιτεί μυαλό, ούτε και ιδιαίτερες γνώσεις.

Επάγγελμα δέκατο: Αστυνομικός καπνίσματος.

Όπως γνωρίζετε όλοι σας, το κάπνισμα, σε λίγο καιρό, θ' απαγορευτεί. Επειδή όμως δεν είμαστε και οι πλέον νομοταγείς πολίτες της Ε.Ε., στα συρτάρια του Υπουργείου Εσωτερικών βρίσκεται ένα φιλόδοξο σχέδιο για την σύσταση Τμήματος Αντικαπνίσματος. Η δουλειά του Αστυνομικού καπνίσματος έγγειται στην αδιάκοπη κι ατελεύτητη επιτήρηση των πολιτών και στην αυστηρή εφαρμογή του νομικού πλαισίου. Επίσης, ένα σώμα "Αδιάφθορων" και φανατικών αντικαπνιστών θα ελέγχει τους αστυνομικούς ώστε να παταχθεί το εσωτερικό έγκλημα, εξαλείφοντας τις περιπτώσεις παράνομων δοσοληψιών και το λαθρεμπόριο καπνού.

Υπάρχουν κι άλλα επαγγέλματα για τα οποία, δυστυχώς, δεν έχουμε συγκεντρώσει τις απαραίτητες πληροφορίες, μιας και βρίσκονται ακόμα σ' ένα πρώιμο στάδιο. Μερικά απ' αυτά, όπως του Αναδασωτή, ή του Λάθροbuster (κυνηγού λαθρομεταναστών), ή του Ψυχολόγου ερπετών, ίσως μας απασχολήσουν σοβαρά στο μέλλον.

Σας ευχαριστούμε

O καθεδρικός του Χουάν Πέδρο Ρούλφο Πάραμο

Να δεις πώς το είπε... Ηταν πολύ καλό αυτό που είπε χτες ο χαμένος συμπλογκερίτης Νικολάκης Διάσελος, απ' τα καλύτερα που έχει πει, να φανταστείς το θυμάμαι ακόμη, εγώ που συνήθως δεν δίνω σημασία σε αυτά που λέει... Για το βιβλίο του Χουάν Ρούλφο, το "Πέδρο Πάραμο", κάπως έτσι: "Αντί να φυτεύει τον τρόμο στην ψυχή του ήρωά του, κάνει τον ήρωα ατρόμητο, και τον αναγνώστη να χέζεται απ' το φόβο".

Η σκιά της ανέβαινε μέχρι το ταβάνι, τεράστια, ξεδιπλωμένη. Και τα δοκάρια στο ταβάνι την κάναν κομμάτια, τη διάλυαν.
- Νιώθω λυπημένος, είπε.
Τότε αυτή έφυγε. Εσβησε τη φλόγα του κεριού. Εκλεισε την πόρτα και τότε ήρθαν οι λυγμοί που ακούγονταν ανάκατοι με τον ήχο της βροχής.
Το ρολόι της εκκλησίας χτυπούσε τις ώρες, τη μια μετά την άλλη, λες και μαραινόταν ο χρόνος.

ΣΤΙΣ ΦΡΑΠΕΛΙΕΣ ΞΕΧΝΙΕΜΑΙ...

Δεν με απασχολεί ιδιαίτερα για τον καπνό που φουμάρει ο Κούλογλου. Τις εκπομπές του δεν τις έβλεπα ποτέ γιατί βαριόμουνα. Οπότε δεν μπορώ και να εκφέρω άποψη για το ποιόν τους. Επίσης δεν μπορώ να ξέρω τί ακριβώς παίχτηκε ανάμεσα στον δημοσιογράφο και τον Παναγόπουλο, αν και υποψιάζομαι (μαθημένα τα βουνά απ' τα δεξιά χιόνια του νεοελληνικού κράτους). Αυτό που πραγματικά μ' εξόργισε είναι οι δηλώσεις του Ναπολέοντα-Μουσολίνι (δεν λέω Κόκκαλη, διότι αυτός διοικεί μια ιδιωτική εταιρεία)-Παναγόπουλου. Τα "Σε κόβω επειδή δεν μ' αρέσεις, δεν σε γουστάρω, δεν τη βρίσκω με τις εκπομπές σου" προσιδιάζουν σε μανατζεριλίκια - νταβατζηλίκια σκληρού, ιδιωτικού τομέα, κι όχι σε δημόσια, κρατική τηλεόραση που συντηρείται από τους Έλληνες φορολογούμενους. Έλεος πια! Πότε επιτέλους θα διαχωριστεί το "κρατικό" απ' το "κομματικό"; Ως πότε ο εκάστοτε κυβερνητικός μηχανισμός θα χρησιμοποιεί τον κρατικό τομέα ως πεδίο βολής κομματικής προπαγάνδας; Πόσα λεφτά θα συνεχίσουν να σπαταλούνται για τους εθνικούς θριάμβους των γιουροβιζιονάδων; Πότε θα σιχαθούμε αυτές τις αιωνόβιες καρικατούρες δημοσιογράφων- κυβερνητικών εντολοδόχων που παπαγαλίζουν την νομιμοφροσύνη τους σε κάθε περιπατητικό πλάνο με τον εκάστοτε γαμάτο και τζαμάτο υπουργό;

Έσκασα ο άνθρωπος, θα πιω μια φραπελιά μπας και συνέλθω...

SWEET SURRENDER

Σήμερα το πρωί δεν είχα κάτι να με συνοδεύσω στα ηλιόφωτα μονοπάτια μιας ασήμαντης Τρίτης. Ούτε κάπου να φυσήξω τον καπνό απ' ένα τσιγάρο που λιγόστευε δίχως νόημα, δίχως να 'χει αφιερωθεί σ' ένα πρόσωπο, έναν στίχο, έναν ήχο, μια εικόνα. Προσπάθησα να με διασώσω απ' το κενό μιας ματαιόδοξης και αποστειρωμένης πλήξης. Ζήτησα βοήθεια απ' τα τραγούδια της ζώης μου. Στάθηκα σε μια γλυκειά παράδοση. Ποτέ άλλοτε ένας λευκός δεν τραγούδησε την soul με τέτοια ένταση. Ποτέ άλλοτε ένας λευκός δεν μεταμορφώθηκε μέσα σε 7 λεπτά σ' έναν βασανισμένο και φλογερό Otis Redding. Ποτέ άλλοτε δεν γέλασα θρηνώντας. Βρήκα και πρόσωπο, βρήκα και στίχο, βρήκα και ήχο, βρήκα και εικόνα.

Σώθηκα.

ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

Άγιες μέρες που είναι, είπα κι εγώ να συνεισφέρω μ' έναν ταλαντούχο καλλιτέχνη. Το πρώτο, ελληνόφωνο μέρος το αφιερώνω στον Πάνωκ. για να θυμηθεί τα παιδικά του χρόνια, και το δεύτερο στον Σαλαδίνο για να πάψει να λοιδορεί τις διαχρονικές μουσικές αξίες.