Παλιοχαρακτήρας

Έχω κακό χαρακτήρα, το ομολογώ. Γραφικό, εννοώ. Οχι, δεν είμαι γραφικός εγώ ο ίδιος, ούτε ο χαρακτήρας μου, νομίζω. Κι ούτε είμαι κάνας κακός άνθρωπος, αν και καμιά φορά με αρέσει να περιαυτολογώ. Τα γράμματά μου όμως είναι άσχημα. Οχι αυτά των ΕΛΤΑ, αλλά αυτά που κάνω όταν γράφω με μολύβι ή στυλό σε χαρτί.

Γι' αυτό δεν με αρέσει να γράφω. Ναι, εδώ είναι το σημείο που με διακόπτεις και μου λες «μα τι μαλακίες λες, γράφεις καταπληκτικά». Σ' ευχαριστώ, είσαι πολύ ευγενικός, πολύ ευγενική. Προτιμώ, που λες, ν' ακούω από το να γράφω. Οχι μόνο να ακούω μουσική, που νομίζω πως σε αυτό είμαι καταπληκτικός, αλλά γενικά ν' ακούω. Παρότι έχω τρίχες στ' αυτιά -για τις οποίες ντρέπομαι πάρα πολύ από κείνη την ημέρα που τις ανακάλυψα σε μια συνέλευση αναρχικών στο πανεπιστήμιο, πριν από πολλά χρόνια δηλαδή, γιατί πάει πολύς καιρός από το σύντομο όσο και αποτυχημένο μου φλερτ με τον αναρχικό χώρο- ακούω καταπληκτικά, εκτός απ' τις φορές που έχω ένα σφύριγμα στ' αυτιά, ή τις φάσεις που ξύνω τις φαβορίτες μου (κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο) ή που ο άνεμος θροΐζει τις προαναφερθείσες τρίχες στα ώτα μου ή σε φάσεις που κορνάρει κάποιος μαλάκας οδηγός ή μαρσάρει κάνα τσογλάνι με το μηχανάκι του ή βαράει κάνα κομπρεσέρ και θέλω να το χώσω στον κώλο κάποιου, γούστα είναι αυτά. Είμαι πάντως καλός λίστενερ, που λένε και οι άγγλοι, και μου μιλάνε. Οχι μόνο οι Αγγλοι, αλλά όλοι. Δηλαδή όχι και τόσο πολλοί Άγγλοι, γιατί δεν ξέρω και πολλούς. Κυρίως οι Έλληνες μου μιλάνε, ξέρω πολλούς απ' αυτούς. Οχι ότι διακατέχομαι από καμιά ενσυναίσθηση, συμπόνοια και έγνοια για τα προβλήματα των άλλων, απλώς βαριέμαι να μιλάω.

Λόγω λοιπόν του κακού γραφικού μου χαρακτήρα προτιμώ ν' ακούω από το να γράφω και για το λόγο αυτό ποτέ δεν κρατούσα σημειώσεις κι είναι ένας από τους λόγους που αποφεύγω σαν το διάολο κάθε λογής γραπτό διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, τραγουδιού, ομορφιάς και σκύλων. Καμιά φορά όμως, με στέλνουν, ή πηγαίνω αυτοβούλως, σε κάτι πράγματα που πρέπει να δω ή ν' ακούσω και να κρατήσω σημειώσεις, να γράψω δηλαδή με στιλό και χαρτί. Οχι, δεν είμαι χαφιές, ρουφιάνος, ασφαλίτης, αν και με έχουν περάσει πολλές φορές για τέτοιον. Εσχάτως ανακάλυψα ότι χάρη στα κινητά τηλέφωνα, κι αφού με αρέσει να ακούω περισσότερο από το να γράφω, μπορώ να πηγαίνω, αυτοβούλως ή μη, και να ηχογραφώ αυτό που χρειάζομαι κι έτσι νόμισα πως έχω λύσει το πρόβλημά μου. Μόνο που καμιά φορά συμβαίνει εκεί ας πούμε που είμαι σε μιαν ομιλία κάτι αριστερών κι έχω το κινητό να ηχογραφεί να κάθεται δίπλα μου μια νευρική κοπελίτσα που πίνει το δέκατο τρίτο διπλό εσπρέσο φρέντο σκέτο τίγκα στο παγάκι και το κουνάει καθώς νευρικά ρουφάει τον καφέ της και κάνουν χράκαχράκα τα παγάκια και καλύπτει αυτό που πραγματικά θέλω να ηχογραφήσω, και σκέφτομαι πως μπορεί να είναι προβοκάτσια, ή να με περνάει για ρουφιάνο ή να έχει καταλάβει ότι εγώ είμαι με το αντίπαλο τ' αριστερό γκρουπούσκουλο και με κάνει σαμποτάζ στην ηχογράφηση – και σήμερα, ας πούμε, εκεί που ήμουν σε μιαν εκδήλωση κάποιων πολύ εντάξει τύπων και ηχογραφούσα με το κινητό, ήρθε δίπλα ξάφνου ένα γέρος και, ενώ μιλούσε ο επιστήμονας, ο γέρος πήρε να ξετυλίγει χράτσουχρούτσα ένα σάντουιτς που το είχε χιλιοτυλιγμένο και να μασουλάει πάνω από το κινητό μου και να πλατσουρίζει τα χείλια του εκτοξεύοντας ψίχουλα και σάλια και καλύπτοντας τον ποθητό ήχο του επιστήμονα, και είχε και χυμουλάκι να πιει και τον ρουφούσε μανιωδώς και σκέφτηκα πως κι εδώ πρόκειται περί προβοκάτσιας εναντίον μου, μάλλον με κατάλαβε ότι εγώ, αντίθετα με αυτούς, δεν είμαι και πολύ εντάξει, δεν είμαι στα καλά μου γενικώς, είμαι χαρακτήρας πολύ κακός και γραφικός.