Καποιοβιβλιοκριτική

Για ό,τι συνέβη, φταίω εγώ. Ας το ξεκαθαρίσουμε αυτό.

Δεν είναι ασύνηθες φαινόμενο στη λογοτεχνία. Οι βιβλιοκριτικές για βιβλία που δεν γράφτηκαν ποτέ. Ο Μπόρχες είναι η προεξάρχουσα μορφή στον τομέα αυτό.

(Κάτι δεν πάει καλά εδώ. Σίγουρα το 'χεις αντιληφθεί. Οι προτάσεις είναι μικρές. Και αναρωτιέσαι γιατί.

Οι μπλογκοκριτικές λένε ότι δεν βάζω τελείες. Ποτέ. Σήμερα θα βάλω. Πολλές. Εβαλα ήδη δηλαδή).

Ετούτο εδώ λοιπόν είναι μια βιβλιοκριτική, όχι όμως ενός βιβλίου που δεν γράφτηκε ποτέ. Αλλά ενός βιβλίου που γράφτηκε. Σε καμία περίπτωση φανταστικού. Ούτε της φαντασίας, ούτε και ποιοτικά μιλώντας, δυστυχώς.

Μόνο που δεν θα αποκαλύψω ποτέ ποιο είναι. Ούτε θα διαγωνιστείτε στα σχόλια για να το βρείτε κερδίζοντας πολλά μεγάλα δώρα. Ποια δώρα και ποια σχόλια δηλαδή; Αφού δεν διαβάζει μπλογκζ πια κανείς.

Το βιβλίο αυτό, καθ' όλα υπαρκτό, πιο υπαρκτό κι απ' το σοσιαλισμό, και γράφτηκε και εκδόθηκε και διαβάστηκε. Κι αναρωτιέμαι: γιατί;

Φταίω εγώ. Σάββατο μεσημέρι, καύσωνας. Ο αφρός του φραπέ ξεραίνεται γρήγορα στα ποτήρια. Ο ανεμιστήρας σκορπίζει τις στάχτες απ' το τασάκι. Ο φίλος με ρωτά τι να διαβάσει μετά. Του λέω, αυτό, εκείνο, το παράλλο.

Σήμερα τον ερωτώ: το διάβασες το παράλλο;

Πρόλαβε και τ' αγόρασε το θηρίο.

Καλό;

Διστάζει, γνέφει αρνητικά. Στο χαρίζω, μου λέει. Εσένα θα σ' αρέσει.

(Συγκαλυμμένη προσβολή. Σου χαρίζω κάτι που δεν θεωρώ καλό, αλλά εσένα θα σε αρέσει. Αρα το γούστο σου είναι σκατά.
Δεν του πετάω το γάντι. Καλοκαίρι άλλωστε. Το πολύ-πολύ να του πετάξω κάνα μαγιό).

Θα γράψεις τίποτε γι' αυτό; τον ρωτώ.

Αμα γράψω, θα το θάψω.

Θάψ' το, ρε φίλε.

Και μετά να 'ρθει κάνας κουλτουριάρης να μου λέει ότι δεν κατάλαβα το νόημα; Ασε που όλοι λένε πως είναι ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε φέτος από Ελλάδα. Και στην τελική, καλός εκδοτικός οίκος, δεν γίνεται να μην τον στηρίξω.
Επέμεινε να μου το χαρίσει. Το πήρα μαζί με κάτι εργαλεία: σφυριά, μέτρο, κάβουρα, τρυπάνι, βιδολόγο. Δεν χρειάστηκαν τελικά για την ανάγνωση. 
Μικρό στο μέγεθος, αν δεν με αρέσει, θα το κάνω σουβέρ, σκέφτηκα ο μεταπεπεκαρβαλικός. Κι άρχισα να το διαβάζω.

Μόλις τριάντα σελίδες μετά, σταματώ την ανάγνωση, επειδή η ζωή είναι σύντομη. Ορίστε κι η σύντομη, σαν τη ζωή, κι απ' τη ζωή βγαλμένη, κριτική: Θρίαμβος το βίβλιο. Θρίαμβος! Θρίαμβος της τεχνικής επί της ουσίας. Του ύφους επί της ψυχής.
Ένα μεγάλο «ε, και;» πλανάται πάνω από τη λογοτεχνία.

«Ε, και τι έγινε που ξέρεις να γράφεις καλά; Αμα δεν έχεις τίποτε να πεις, καμιά ιστορία, καλή ή κακή, μην παριστάνεις το συγγραφέα».