Λίγα λόγια για το φαινόμενο της ακινησίας, προσωπικής και ιδεολογικής

Φοβάμαι πως αυτό το κείμενο θα είναι απόλαυση για κάθε αντιαριστερό. Ας είναι. Άλλωστε, κάποιοι απ' αυτούς, ξέρουν ποιοι είναι, σε πολλές τους εκτιμήσεις, αποδείχθηκαν ορθοί.

Η προσωπική (μου) ακινησία δεν αφορά κανέναν. Αν κάποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει σε αναρτήσεις του ιστολογίου προπέρσινες, αντιπροπέρσινες. Τα ίδια θα έγραφα και σήμερα. Με τη διαφορά ότι όλα αυτά πια τα θεωρώ ανάξια λόγου. Πρώτον, γιατί μπούχτισα με την πρωτοπρόσωπη αντίληψη του κόσμου στον ενικό αριθμό. Μπούχτισα από προσωπικές ιστορίες. Και, δεύτερον, γιατί συνήθισα. Την ακινησία.
Την κρίση όμως; Αλήθεια, έχουμε ακόμη κρίση; Γιατί δεν μιλάει κανείς γι' αυτήν; Την οικονομική – ανθρωπιστική κρίση; Την ξεχάσαμε; Ξεπεράστηκε; Συνηθίσαμε (χωρίς σημείο στίξης εδώ, ας βάλει ο καθένας αυτό που θέλει, ερωτηματικό, αποσιωπητικά, θαυμαστικό, τελεία)
Τις προάλλες είδα να συζητούν κάπου στο facebook για την πιθανή νομοθέτηση της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων. Αλλού βλέπω ακόμη να συζητούν για τους δημοσίους υπαλλήλους. Πόσο άκυρες συζητήσεις, όταν ο ιδιωτικός τομέας έχει ήδη καταστραφεί. Δεν χρειάζεται η νομοθέτηση της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων. Αυτές έχουν ήδη γίνει. Κανείς δεν συζητά όχι για το πώς θα απολυθείς από τον ιδιωτικό τομέα, αλλά για το πώς θα προσληφθείς, ποιες θα είναι οι συνθήκες εργασίας, τα ωράρια, οι αμοιβές. Η δημόσια συζήτηση γίνεται σε ιδεολογικά χαρακώματα με στολές παραλλαγής σταλεγάκια και ξερόλα. Εκατέρωθεν χρησιμοποιούνται τα ίδια όπλα, οι ίδιοι στόχοι, οι ίδιοι σύμμαχοι. Κι ο άμαχος πληθυσμός παραμένει ίδιος.

Κάπου μεταξύ ανεκδότου και πραγματικότητας, τέλη του '80, αρχές '90, θυμάμαι να λένε για τη μελαγχολία που έπιασε πολλούς αριστερούς όταν κατέρρευσαν τα καθεστώτα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ειδικά η διάλυση της ΕΣΣΔ ήταν σοκ και διάψευση ζωής για πάρα πολλούς. Φυσικά εκείνα τα (κοσμοϊστορικά) γεγονότα είναι πολύ σημαντικότερα από τα εγχώρια του τελευταίου έτους. Ωστόσο μιαν αντίστοιχη μελαγχολία τη βλέπω σε αρκετούς, τηρουμένων των αναλογιών, μετά τη διάψευση των προσδοκιών, της ελπίδας. Μια μελαγχολία που οδηγεί σε παραίτηση και απραξία. Μια μελαγχολία που ωστόσο δεν τη συμμερίζονται όλοι όσοι χόρευαν πέρσι μετεκλογικό συρτάκι – αυτοί, ίσως σε φάση αυτοάμυνας, για να γλιτώσουν από την ιδεολογική μελαγχολία, έχουν επιλέξει την εθελοτυφλία και τον κυβερνητισμό. Αλλοι πήραν άλλο δρόμο κι έχουν γίνει ιδεολογικές καρικατούρες με γκρέξιτ μπλουζάκια. Φετιχιστές της δραχμής.

Ομως η ρεάλ πολιτίκ είναι αδυσώπητη: δεν υπάρχει, δεν μπορεί να υπάρξει, αριστερή κυβερνητική πολιτική σήμερα. Τώρα, αυτή τη στιγμή, επίσης, είναι αστείο να μιλαμε για γκρέξιτ, για διάλυση της ΕΕ, για αλλαγή της εκ των έσω, για τις αριστερή Ευρώπη του Νότου που θα αλλάξει τους συσχετισμούς. Οσο κι αν το θέλουμε κάποιοι. Οσο κι αν δεν μετακινούμαστε ρούπι από (κάποια) απ' αυτά.
Ξάφνου καταλήγεις να σκέφτεσαι ότι πρέπει πρώτα να ωριμάσουν οι συνθήκες.
Κι αυτή η αναμονή είναι τρομακτική όταν βλέπεις τη ζωή σου, τις ζωές των άλλων, να περνάνε στον βρόντο. Κι όταν βλέπεις πισωγυρισμάτα, πολιτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά.

Είναι τρομακτικό σε προσωπικό επίπεδο να νιώθεις ότι διαψεύδεσαι πολιτικά, ότι έχεις ακυρωθεί ιδεολογικά. Να νιώθεις ως ένα σημείο φταίχτης για την τερατογένεση της συριζανελικής κυβέρνησης, ακόμη κι αν δεν τους ψήφισες. Αλλά στο όνομα αυτής της πρώτης φορά Αριστεράς, αυτής της έστω κατ' όνομα Αριστεράς, κρίνεται, δικαίως ή αδίκως, όλη η Αριστερά.

Ενδεχομένως, κάποιοι, πιο αισιόδοξοι, πιο δυναμικοί, να λένε ότι τώρα είναι η ώρα της δικής μας Αριστεράς, της πραγματικά ριζοσπαστικής Αριστεράς. Στην τελική το λάθος της ανάθεσης στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ευθύνη να το διορθώσουν οι ίδιοι που το διέπραξαν. Το θέμα είναι πώς το διορθώνεις; Και πώς θα αποκαταστήσεις τη φήμη της Αριστεράς, που τα έκανε μαντάρα;

Kαι κυρίως πώς θα ξανακινηθούν, πώς θα αρχίσουν να ξαναζούν, άνθρωποι που βρίσκονται σε καθεστώς ακινησίας χρόνια τώρα;

(ήδη, προτού καν δημοσιευθεί, το κείμενο έτυχε σκληρής κριτικής από την Κ.)