για τη χαμένη ορθοπεδικότητα

μια φορά ήταν ένας τύπος που καθότανε και λέγοντας «καθότανε» το εννοώ κυριολεκτικά, απλώς καθότανε, χωρίς να κάνει τίποτε άλλο, ούτως ειπείν δεν έκανε σχέδια, επιχειρηματικά, ζωής ή και θανάτου, δεν κυνηγούσε πόκεμον ούτε και ανέμους, δεν τουίταρε, δεν γκούγκλιζε, δεν πόσταρε, δεν μπλόγκαρε, δεν έγραφε στάτους στο φουμπού, δεν εξέφραζε άποψη, δεν τσάταρε, δεν μοίραζε κείμενα, δεν έκανε λάικ, φαβ και ριτουίτ, δεν καρφίτσωνε τίποτε σε εικονικούς τοίχους, δεν φωτογράφιζε τις πατούσες του, ούτε και και κάνενός άλλου (μια φορά φωτογραφισε τις πατούσες μιας όμορφης, τον είπανε θαφωνάξωτηναστυνομίαανώμαλεεανώμαλε) μήτε την αποβλακωμένη του φάτσα την ώρα που καθόταν, αλλά ούτε και των άλλων που ήταν σκυμμένοι στις οθόνες τους, ο τύπος απλώς καθότανε, σε μια στάση όχι ορθοπεδικώς ορθή, ούτε και καθιστοπεδικώς καθιστή βεβαίως, θα έλεγε κανείς μάλιστα ότι ήταν κάπως καμπουριαστός μολονότι αραχτός, με τα ποδάρια ανοιχτά, λες κι η ζωή του 'χε κάνει τούμπανο τα αρχίδια, και τα χέρια απλωμένα στο παγκάκι, λες και είχε συγκαεί στις αμασχάλες, και με την κοιλάρα του προτεταμένη να ρίχει βαριά και παχιά τη σκιά της στα ζωύφια που μαζεύονταν γύρω του, καθώς αυτός, απλώς καθιστός, έμοιαζε να αποσυντίθεται σιγά σιγά, και το τελευταίο πράγμα που πρόλαβα να δω, λίγο πριν δημοσιεύσω αυτό το κείμενο, ήταν που ήρθε η αστυνομία και τον συνέλαβε ως δημόσιο κίνδυνο, με την κατηγορία της ανάρμοστης συμπεριφοράς, ότι απλώς καθόταν τη στιγμή που όλοι γύρω του τρέχαν και κάτι παρήγαγαν ή κατανάλωναν, θερμίδες, προϊόντα, πλούτο ή περιεχόμενο, έστω και πατουσάκια στο ίνσταγκραμ ή χόαξ στα μπλογκζ.

Και μετά έπαψε να υπάρχει καθιστός στο παγκάκι. Ούτως ή άλλως, για τον υπόλοιπο κόσμο, όσο ήταν καθιστός στο παγκάκι, δεν υπήρξε ποτέ.