Κλικ στην τέχνη

To κλικ, πριν το μαγαρίσουν ως λέξη κάτι ντεμέκ εναλλακτικοί λαϊφστάιλ γραφιάδες επί ΠΑΣΟΚ και προτού γίνει τόσο μονότονο και αδιάφορο, στα χρόνια μας, εξαιτίας των ποντικιών μας και προτού μετατραπεί (στον πληθυντικό) σε αντικείμενο του πόθου για τόσα και τόσα ανυπόληπτα ενημερωτικά σάιτ, ήταν και καλλιτεχνική υπόθεση, ας πούμε στο ποτισμένο με αλκοόλ μυθιστόρημα του Πατρικ Χάμιλτον Χανγκόβερ Σκουέρ, όπου ο ήπιος, σχεδόν χαζούλης, που τον εκμεταλλεύονται όλοι, πότης Τζορτζ, ακούει κάτι κλικ στο κεφάλι του και γίνεται άλλος άνθρωπος, εν δυνάμει δολοφόνος, μυθιστόρημα που ενέπνευσε τους πότες ποστπάνκηδες Πρωτομάρτυρ στο τραγούδι τους Μέηντενχεντ, και σε ό,τι αφορά τα κλικ, διότι αυτό είναι το θέμα μας, ας μην ξεχνάμε τον Τένεσι Γουίλιαμς, ένας χαρακτήρας του οποίου σε κάποιο του έργο (ξέρω ποιος ήταν ο χαρακτήρας και σε ποιο θεατρικό έργο αλλά βαριέμαι α) να αλλάζω τη γλώσσα από τα ελληνικα στα αγγλικά και β) να αλλάζω καρτέλα στον μπράουζερ και να βρω αυτήν από την οποία αντλησα την πληροφορία), μεγάλος πότης, έπινε και έπινε και έπινε περιμένοντας κάτι να κάνει (πολύ επικίνδυνη λέξη αυτό το "κάνει" όχι μόνο γιατί υποδήλωνει πράξη αλλά και γιατί αν πληκτρολογήσεις λάθος τον τόνο μπορεί να παρεισφρύσει σαν μπαχαλάκιας σε πορεία κάνα λάμδα και κάποιος να κλανει αντί να κάνει), περιμένοντας λοιπόν κάτι να κάνει κλικ στο κεφάλι του, και μόνο άμα γινότανε αυτό το κλικ θα μπορούσε να ηρεμήσει, αλλά φευ, έπινε-έπινε-έπινε περιμένοντας το κλικ έτσι όπως εγώ περιμένω το λεωφορείο, όπως περιμένω κάτι να αλλάξει ή την πτώση του καπιταλισμού σαν ώριμο φρούτο: εις μάτην. 

Είν' αυτό που λένε οι Νάσιοναλ στο Σίτυ Μιντλ:
I think I'm like Tennesse Williams
I wait for the click
I wait, but it doesn't kick in