Ξαναβλέποντας τον τελευταίο καιρό τους αριστουργηματικούς Σοπράνος συνειδητοποίησα ξαφνικά -εντάξει, όχι εγώ, κάποιος εξυπνότερος από μένα- ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής της σειράς: όχι ο Τόνι Σοπράνο (προφανής επιλογή) αλλά το ψυγείο του, συγκεκριμένα το ψυγείο της οικογενείας Σοπράνος. Ολα τα σημαντικά συμβαίνουν γύρω απ' αυτό, καβγάδες και σημαντικές αποφάσεις, λιποθυμίες, και κυρίως ο Τόνι σαν μαινόμενος ταύρος να ξεφυσά, να ασθμαίνει και να ξεθυμαίνει μπουκώνοντας διάφορα αλλαντικά, με το ψυγείο πότε ανοιχτό, πότε κλειστό, πότε μισάνοιχτο, ποτέ όμως αδειανό, πάντοτε γεμάτο και γελαστό, σαν το στερεονοβικό «απ' το σκοτάδι μού γελάει το ανοιχτό ψυγείο, το γάλα, τα αυγά, το ψωμί και το μέλι».
Το ψυγείο των Σοπράνος είναι σαν το water cooler ή το φωτοτυπικό μηχάνημα στους χώρους εργασίας: τόπος συγκέντρωσης και ανταλλαγής νέων, βρίσκεται στην πλειοψηφία των πλάνων, στιβαρό και σιωπηλό. Μανιέρα ίσως για κάποιους η ερμηνεία του, το ψυγείο είναι ένας καρατερίστας που ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που αξίζει, ίσως επειδή δεν ξέρει καρατέ αλλά μόνο να συντηρεί τα τρόφιμα.
Εκατσα, σκέφτηκα και γράφω ότι πέραν του σοπρανικού ψυγείου, άλλη κυρίαρχη οικιακή συσκευή στην ποπ κουλτούρα είναι το πλυντήριο, όχι μόνο κινηματογραφικά από τον Φρίαρς (ωραίο μου πλυντήριο) αλλά και υμνηθέν μουσικά από τους Μπιγκ Σλιπ και τους Σόνικ Γιουθ. Αυτοί όμως που έδωσαν άλλη διάσταση στο ρόλο του πλυντηρίου στην ποπ κουλτούρα είναι το συγκρότημα Μάτμος, ο τελευταίος δίσκος του οποίου δεν είναι τίποτε άλλο από μια επεξεργασμένη μουσικά συγκέντρωση ήχων πλυντηρίου (βλέπε βίντεο).
Αμέ.
Τώρα που το σκέφτομαι, τα επόμενα βήματα όσων έχουν αντίστοιχες μουσικές ευαισθησίες πρέπει να είναι δίσκος μουσικής βασισμένος στον ήχο του τροχού του οδοντιάτρου, του κομπρεσέρ και το πλέον ακραίο και εφιαλτικότερο όλων: μουσική βασισμένη στους ήχους του μαγνητικού τομογράφου.
Απ' την άλλη, για πιο ατμοσφαιρικές στιγμές προτείνονται δίσκοι μουσικής βασισμένοι στον ήχο της φαβορίτας όταν την ξύνεις πολύ κοντά στ' αυτί ή -ακόμη πιο χαλαρωτικά- μουσική βασισμένη στο θρόισμα που κάνουν, όταν τις χαϊδεύουμε, οι τρίχες που βγάζουμε στ' αυτιά. Και τέλος, παντελώς νταουνιάρικη, η μουσική βασισμένη στον ήχο των μαλλιών μας που πέφτουν.
Ή στον ήχο που κάνει ο χρόνος όταν περνά.
Στον ήχο της προϊούσης σήψης.
Το ψυγείο των Σοπράνος είναι σαν το water cooler ή το φωτοτυπικό μηχάνημα στους χώρους εργασίας: τόπος συγκέντρωσης και ανταλλαγής νέων, βρίσκεται στην πλειοψηφία των πλάνων, στιβαρό και σιωπηλό. Μανιέρα ίσως για κάποιους η ερμηνεία του, το ψυγείο είναι ένας καρατερίστας που ποτέ δεν έλαβε την αναγνώριση που αξίζει, ίσως επειδή δεν ξέρει καρατέ αλλά μόνο να συντηρεί τα τρόφιμα.
Εκατσα, σκέφτηκα και γράφω ότι πέραν του σοπρανικού ψυγείου, άλλη κυρίαρχη οικιακή συσκευή στην ποπ κουλτούρα είναι το πλυντήριο, όχι μόνο κινηματογραφικά από τον Φρίαρς (ωραίο μου πλυντήριο) αλλά και υμνηθέν μουσικά από τους Μπιγκ Σλιπ και τους Σόνικ Γιουθ. Αυτοί όμως που έδωσαν άλλη διάσταση στο ρόλο του πλυντηρίου στην ποπ κουλτούρα είναι το συγκρότημα Μάτμος, ο τελευταίος δίσκος του οποίου δεν είναι τίποτε άλλο από μια επεξεργασμένη μουσικά συγκέντρωση ήχων πλυντηρίου (βλέπε βίντεο).
Αμέ.
Τώρα που το σκέφτομαι, τα επόμενα βήματα όσων έχουν αντίστοιχες μουσικές ευαισθησίες πρέπει να είναι δίσκος μουσικής βασισμένος στον ήχο του τροχού του οδοντιάτρου, του κομπρεσέρ και το πλέον ακραίο και εφιαλτικότερο όλων: μουσική βασισμένη στους ήχους του μαγνητικού τομογράφου.
Απ' την άλλη, για πιο ατμοσφαιρικές στιγμές προτείνονται δίσκοι μουσικής βασισμένοι στον ήχο της φαβορίτας όταν την ξύνεις πολύ κοντά στ' αυτί ή -ακόμη πιο χαλαρωτικά- μουσική βασισμένη στο θρόισμα που κάνουν, όταν τις χαϊδεύουμε, οι τρίχες που βγάζουμε στ' αυτιά. Και τέλος, παντελώς νταουνιάρικη, η μουσική βασισμένη στον ήχο των μαλλιών μας που πέφτουν.
Ή στον ήχο που κάνει ο χρόνος όταν περνά.
Στον ήχο της προϊούσης σήψης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου