Γρανάγνωση

Ακολουθεί κείμενο ογκηρόν, με πολύ λαπαλισμό μέσα του, μαριναρισμένο με μαρινισμό και με μπόλικες αντιφάσεις που προδίδουν έναν κάποιον ασυνείδητο μεταμοντερνισμό διπλης ανάγνωσης, ασυνείδητος δηλαδή ηθικά αλλά και αποκαλυπτικός της διαρκούς αποτυχίας του γράφοντος -εμού, όχι του Τουσέτ- να κατανοήσει την επακριβή έννοια του όρου μεταμοντερνισμός, που είναι κάπως σαν τον Μαρξ, πολλοί τον επικαλούνται, λίγο τον έχουν διαβάσει και ακόμη λιγότεροι κατανοήσει.

Το παρόν κείμενο γράφεται παράλληλα με την ανάγνωση της «Οξφόρδης 7», τέταρτου μυθιστορήματος του ισπανού Πάμπλο Τουσέτ και πρώτου μέτριου βιβλίου του μετά το πολυ καλο «Το καλύτερο που μπορεί να συμβεί σε ένα κρουασάν», τον παρα πολύ καλό «Αρχοντα των χοιρινων» και το καλό «Πεθαμένοι από τα γέλια».

Ή μπορεί και να μην είναι μέτριο. Ισως η αρχική μου εκτίμηση να είναι λανθασμένη. Μπορεί να είναι καλό τελικά το βιβλίο. Ή μπορεί να είναι κατώτερου του μετρίου (spoiler: τελικά, δυστυχώς, ισχύει αυτό το τελευταίο ενδεχόμενο).

Εξαιτίας της παράλληλης αυτής ανάγνωσης του βιβλίου - γραφής του κειμένου (γρανάγνωση), υπάρχουν αρκετές αντιφάσεις αλλά ελάχιστες καλές φάσεις στα καρέ των δύο ομάδων. Κυρίως παιχνίδι κέντρου με τα λάθη να διαδέχονται το ένα το άλλο. 

Και το αυτογκόλ να προέρχεται εντέλει, μπορώ να το πω σχεδόν με σιγουριά πια, μετά τη λήξη της ανάγνωσης, από τον ίδιο τον συγγραφέα και μάλιστα από στημένη φάση. Θεαματικό αυτογκόλ, σίγουρα, που επέφερε οδυνηρή ήττα και αποκλεισμό, φυσική απόρροια μιας όχι απλώς μέτριας αλλά σχεδόν κακής εμφάνισης.

Για να μη με παρεξηγείτε, ο Πάμπλο Τουσέτ θα μπορούσε να ειναι φίλος μου. Τα βιβλία του με αρέσουν πολύ παρότι δεν ειναι αυτα που λογίζονται ως σπουδαία λογοτεχνία. Ισως γιατι κατά βάση σπάει πλάκα. Εχει ενα ύφος συγγενες με τον δικό μας Λένο Χρηστίδη (που ως επι το πλείστον δεν με αρέσει) και με τον Κώστα Κοντοδήμο (το έργο του οποίου, άνισο, αγαπώ αφάνταστα).
Ισως δεν τη γούσταρα τοσο πολυ την «Οξφόρδη 7» επειδή τρόπον τινά πρόκειται για ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας (επιστημονική φαντασία, το απεχθέστερο οξύμωρο σχήμα που κατέβασε ανθρώπινος νους, ενας τροπος να κάνεις λιγότερο γοητευτική την έννοια της φαντασίας βαζοντας δίπλα της τη φριχτη λέξη «επιστήμη» -εντάξει, παιδιά, δεν τις πολυπιστεύω αυτές τις ογκηρές μεταμοντερνιστικές μαλακίες που λέω - μάλλον). 

Σε αυτό του το μυθιστόρημα λοιπόν, που προβάλλεται ως «μια κοινωνική σάτιρα με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας και ανίερο χιούμορ, εμπνεόμενη από τις αυθόρμητες αντισυστημικές εξεγέρσεις» και που αντλεί έμπνευση εμφανώς και από την οικονομική κρίση στον ευρωπαϊκό Νότο των τελευταίων ετών, ο Τουσέτ στο δίπολα αντισυστημικός - συστημικός, ιδεαλιστής - τεχνοκράτης επιλέγει... να μην επιλέξει! Επιλέγει τη φυγομαχία. Επιλέγει τις ίσες αποστάσεις! Επιλέγει να αντιμετωπίζει όσους συγκρουόνται λυσσαλέα, καταπιεστές και καταπιεζόμενους, ως κομμάτια του ίδιου συστήματος και καταλήγει σε παιδιάστικά συμπεράσματα του τύπου «ζήσε τη ζωή σου, κυνήγα την προσωπική σου ευτυχία» και «όλοι έχουν τα δίκια και τ' άδικά τους». 

Συγχαρητήρια στον συμπαθή Πάμπλο, πιονιέρο ενός νέου ιδεολογικού ρεύματος που θα μπορούσε να αποκαλείται καλοκάγαθος συντηρητισμός, μποέμικη μετριοπάθεια και παιδιάστικος ωχαδερφισμός. 

Κρίμα, γιατί το βιβλίο διαθέτει εξαιρετικά ευρήματα όπως η φουτουριστική εικόνα μπάτσων που σημαδεύουν τους διαδηλωτές με εκτοξευτήρες προστίμων αλλά και σκόρπιες αφοριστικές ατάκες όπως «τέχνη, η υποβαθμισμενη μορφή ανθρώπινης εργασίας» και «ο Γκαουντί ήταν ένας διάσημος ζαχαροπλάστης»...