21 Οκτ 2013

Στίξεις σημείων

Σκέφτομαι με τραγούδια με αυτά αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα και το κουνούπι που παριστάνει τον λουγκάνις πάνω από τον καφε μου το thank you των λεντ ζεπελιν με είχε συγκινήσει το πρωί κι έλεγα να της το χαρίσω εγκαιρα θυμήθηκα οτι δεν της αρέσουν οι εν λόγω και σα να απεξαρτήθηκα από τα σόσιαλ μίντια αυτήν την εβδομάδα κι είναι κάτι εργάτες που παθαίνουνε το σύνδρομο της στοκχόλμης και ερωτεύονται και νοιάζονται και χολοσκάνε για τα αφεντικά τους πλέον όπως κατάλαβες γράφω όπως μου ρθει καθόλου δεν με νοιάζει πια να αρέσω να πω κάτι σημαντικό στον δημόσιο βίο να παρέμβω

2 σχόλια:

Εγώ είπε...

Το ζόρι αρχίζει όταν ο δημόσιος βιος παρεμβαίνει σε εσένα αυτά τίποτε άλλο καλημέρα!

ΠανωςΚ είπε...

sad but true :(