Ήταν ένας τύπος που ένα βράδυ δεν είχε τίποτε καλύτερο να κάνει και αποφάσισε ν' αυτοκτονήσει, αλλά το μαχαίρι του ήταν σκουριασμένο και το τηλεμάρκετινγκ στην τηλεόραση τού είπε ότι αυτό πραγματικά είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό πρόβλημα και απορώ, πραγματικά, πώς μπορείς να ζεις έχοντας ένα τόσο σκουριασμένο μαχαίρι, αλλά μην ανησυχείς, τώρα, χάρη στα μαχαίρια νιτζέντζι, αντί να πεις αντίο ζωή, μπορείς να πεις αντίο παλιοσκουριά στο μαχαίρι, κι εφόσον έτσι εύκολα έλυσε το μεγαλύτερο πρόβλημα της ζωής του, που σύμφωνα με το τηλεμάρκετινγκ ήταν η σκουριά στο μαχαίρι, με το οποίο σκόπευε να αυτοκτονήσει, ο τύπος άλλαξε γνώμη και δεν ήθελε πια να ποθάνει, αλλά επιθυμούσε διακαώς και ολόψυχα να είναι το κοινό που χειροκροτά χαμογελαστό, ελαφρώς συγκινημένο και κουνώντας επιδοκιμαστικά το κεφάλι σε εκπομπές τηλεμάρκετινγκ, που -να το ξέρεις- οι εκπομπές αυτές μπορεί να σώζουν ζωές από την αυτοκτονία αλλά στην τελική δεν διαφέρουν σε τίποτε από αυτήν.
(απλώς μια ιστορία, λέμε)
ΥΓ. Από τις στάχτες των τεράστιων Ζίγκι Γουόζ, αυτή η γκρουπάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου