Ολα τα χάπια την ίδια μούρη έχουν

Πολλά σπόιλερ στη συνέχεια, κοινωνική προσφορά του ιστολογίου, για να μην μπείτε στον κόπο να διαβάσετε το νταγκλασκοπλαντικό πόνημα All families are psychotic.

Ο τίτλος είναι τέλειος, κατηγορηματικός, αφοριστικός: all famiilies are psychotic. Είναι πιασάρικος. Θελεις έστω να το ξεφυλλίσεις το βιβλίο. Και το κάνεις. Και κολλάς. Διότι το πρώτο του μισό, ω, είναι εξωφρενικό. Αλλά πολύ καλό. Κυρίως και κατεξοχή όμως εξωφρενικό. Πριν καν αρχίσει να εκτυλίσσεται η υπόθεση, στο πρώτο μισό του βιβλίου συμβαίνουν τόσα πολλά, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άσχημα. Πρόσεξε: η μάνα, χωρισμένη, κολλημένη με το ίντερνετ και τα χάπια της, είναι φορέας του ιού του έιτζ. Τον ιό τής τον μετέδωσε άθελά του ο γιός της, που μπήκε ανάμεσα στη μάνα του και τον πατέρα του όταν ο τελευταίος έβγαλε την μπιστόλα. Ο γιος, ρεμάλι περιωπής, άγνωστο πού και πώς είχε κολλήσει τον ιό. Δεν το ήξερε τότε ακόμη. Αρα δεν φταίει ο γιος. Φταίει ο πατήρ; Φταίει η σφαίρα που πέρασε μέσα από το γιο και σφηνώθηκε στη μάνα; Και προς τι το μπιστολίδι; Διότι ο γιος είχε κατά -λάθος και πάλι- πηδήξει τη νεαρή δεύτερη σύζυγο του πατέρα του. Στην οποία επίσης μετέδωσε τον υιό χωρίς φυσικά να το ξέρει. Μπερδεύτηκες; Όχι ακόμη; Ωραία. Ας πούμε κάτι ακόμη για τον υιό - φορέα: είναι παντρεμένος με μια τύπισσα που τη γνώρισε σε μια ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης φορεων του έιτζ, η οποία, πρώην πρεζάκι, έχει πλέον ανακαλύψει το Θεό. Πέρα από το Θεό, η τύπισσα ανακάλυψε κάποια στιγμή ότι τελικά δεν είναι φορεας του υιού και ότι το αρχικό της τεστ ήταν ψευδώς θετικό. Πίσω στον πατέρα τώρα: Ενα βίαιο χρεωκοπημένο καθίκι και μισό, πρώην κοκάκιας, πρώην εθισμένος στο πορνό, ξυδάκιας, γλιτώνει τη φυλακή μεν, αποκτά καρκίνο στο συκώτι δε. Υπάρχει ένας ακόμη γιος. Καταθλιπτικός. Με κάνα δυο τρεις απόπειρες αυτοκτονίας στο ενεργητικό του. Γνώρισε μια γκόμενα σε κάτι επεισόδια ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Σπάσανε μαζί μια τράπεζα. Η τύπισσα αυτή έχει ένα όνομα χωρίς φωνήεντα. Κόρη χίππηδων. Η ίδια διάλεξε το όνομά της στα 16 της, από τα αρχικά κάποιου αντάρτη του Φωτεινού Μονοπατιού. Είναι έγκυος. Αλλά θέλει να πουλήσει το παιδί της. Υπάρχει και μια κόρη, για χάρη της οποίας όλοι αυτοί μαζεύονται στη Φλόριντα. Είναι η πρώτη μονόχειρας (για την αναπηρία της ευθυνεται ένα φάρμακο που η μάνα της έπαιρνε κατά την εγκυμοσύνη) αστροναύτισσα και όπου να 'ναι θα εκτοξευθεί στο διάστημα. Φαίνεται να είναι η μόνη χωρίς προβλήματα. Ο άντρας της όμως την απατάει. Με τη γυναίκα του κυβερνήτη του διαστημοπλοίου που θα εκτοξευτεί. Με τον οποίο κυβερνητη τα 'χει και η κόρη - αστροναύτισσα. Και θέλουν, λέει, να πάνε μαζί στο φεγγάρι, να πηδηχτούν και άμα τούς κάτσει να κάνουν κι ενα παιδί κει πάνω. Βάλτε στο μείγμα ένα γράμμα του γιου της νεκρής πριγκίπισσας Νταϊάνας, έναν από μηχανής θεό γκαγκστερ λαθρέμπορα και πάμπλουτο φαρμακοβιομήχανο, μια πόρνη από την Ουγκάντα, έναν φόνο στην Ντίσνεηλαντ, το εμπόριο βρεφών, τις κλωνοποιήσεις και έχεις σούπερ υλικό για ένα γαμάτο βιβλίο.
Κι όμως. Το βιβλίο είναι μαλακία. Πολύ μεγάλη όμως. Ειδικά από το δεύτερο μισό και μετά. Από τη στιγμή που αποκτά μια ρέουσα "υπόθεση". Και, δεν αντέχω, θα στο πω, ειδικά εξαιτίας του μεταφυσικού χάπι εντ.