Πήγα σήμερα μια βόλτα με το Θωρ. Τον μεγάλο μου γιο όπως συνηθίζω να λέω πλέον. Μη φανταστείτε τίποτα σοβαρό. Πήραμε τα στενά, ίσα ίσα για να μείνουμε λίγο οι δυο μας. Όταν ήταν μωρό, κάθε μέρα έξω ήμασταν. Κάτι που πολλές φορές με κούραζε αλλά ήταν μέσα στην καθημερινή διαδικασία. Μόλις γύριζα από τη δουλειά, φαΐ καρότσι και παραλία. Μια βόλτα και πάλι πίσω. Ο Πάμπλο τα άλλαξε αυτά, που χρόνος πια. Τώρα κρύψαμε τον Πάμπλο στο μπάνιο και καλά να κάνει ντουζ και φύγαμε λίγο με τον μεγάλο να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί. Ο μικρός άλλωστε όταν λείπουμε δεν του αρέσει. Μας ψάχνει. Μια εμένα, μια τον αδερφό του.
Σε αυτή τη νεοσύστατη, ακόμα, οικογένεια μου φαίνεται σε κανένα δεν αρέσει να μένει μόνος του. Όχι για πολύ τουλάχιστο.
Συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στο πάρκο απέναντι στην Ετ3. Πεδίον του Άρεως για όσους ξέρουν. Πηγαίνουμε εκεί πολύ καιρό αλλά πλέον κάθε απόγευμα είναι γεμάτο κόσμο. Γεμάτο όταν λέμε.
Είπαμε να περπατήσουμε και ο μικρός συμφώνησε. Αλλά μου ζήτησε για κάποιο λόγο να μην πάμε από τον ίδιο δρόμο.
"Να δούμε κι άλλα" συμφωνήσαμε.
Να δούμε τι;
Εγκαταλελειμμένα σπίτια που πωλούνται σαν ευκαιρία. Μαγαζιά κλειστά που νοικιάζονται. Άνθρωποι που περνάς και αν τους πεις καλησπέρα θα σου την πέσουν. Ο μαγαζάτορας απέναντι από το στέκι του Αφρικανών (African joint λέει η ταμπέλα) να έχει πρώτη μούρη στο καβούρι την ελληνική σημαία. Φοροτεχνικός είναι. Μη φανταστείτε δηλαδή.
Με τη συνοδεία μιας τύπισσα που έσπρωχνε ένα καρότσι γεμάτο με άδεια δοχεία λαδιού και διάφορα άλλα μεταλλικά ή αλουμινένια αντικείμενα, περάσαμε από την πίσω πλευρά του γαλλικού ινστιτούτου και φτάσαμε στο πάρκο.
Κάναμε μια μικρή βόλτα και ο μικρός πρότεινε να κάτσουμε σε ένα παγκάκι.
Στη διαδρομή τον σταύρωσα να γυρίσουμε πίσω. Πήγαμε αργά και είδα πόσο κουρασμένος ήταν.
"Όχι, υποσχέθηκες να πάμε στο πάρκο σήμερα" έλεγε και δε μπορούσα να κάνω πίσω.
Για να φανταστείτε, κάτσαμε 1 λεπτά στο πάρκο και φύγαμε "χαλιαμπούσα" για να πάρουμε πλέον λεωφορείο να πάμε πίσω.
Καθώς κατέβαινε, μια κοπέλα μας έδωσε το εισιτήριο της. Και εμείς το δώσαμε σε μια άλλη κοπέλα όταν κατεβαίναμε.
Και έτσι έμαθα μια καινούργια λέξη στον γιο μου.
Την αλληλεγγύη.
Σε αυτή τη νεοσύστατη, ακόμα, οικογένεια μου φαίνεται σε κανένα δεν αρέσει να μένει μόνος του. Όχι για πολύ τουλάχιστο.
Συνηθίζουμε να πηγαίνουμε στο πάρκο απέναντι στην Ετ3. Πεδίον του Άρεως για όσους ξέρουν. Πηγαίνουμε εκεί πολύ καιρό αλλά πλέον κάθε απόγευμα είναι γεμάτο κόσμο. Γεμάτο όταν λέμε.
Είπαμε να περπατήσουμε και ο μικρός συμφώνησε. Αλλά μου ζήτησε για κάποιο λόγο να μην πάμε από τον ίδιο δρόμο.
"Να δούμε κι άλλα" συμφωνήσαμε.
Να δούμε τι;
Εγκαταλελειμμένα σπίτια που πωλούνται σαν ευκαιρία. Μαγαζιά κλειστά που νοικιάζονται. Άνθρωποι που περνάς και αν τους πεις καλησπέρα θα σου την πέσουν. Ο μαγαζάτορας απέναντι από το στέκι του Αφρικανών (African joint λέει η ταμπέλα) να έχει πρώτη μούρη στο καβούρι την ελληνική σημαία. Φοροτεχνικός είναι. Μη φανταστείτε δηλαδή.
Με τη συνοδεία μιας τύπισσα που έσπρωχνε ένα καρότσι γεμάτο με άδεια δοχεία λαδιού και διάφορα άλλα μεταλλικά ή αλουμινένια αντικείμενα, περάσαμε από την πίσω πλευρά του γαλλικού ινστιτούτου και φτάσαμε στο πάρκο.
Κάναμε μια μικρή βόλτα και ο μικρός πρότεινε να κάτσουμε σε ένα παγκάκι.
Στη διαδρομή τον σταύρωσα να γυρίσουμε πίσω. Πήγαμε αργά και είδα πόσο κουρασμένος ήταν.
"Όχι, υποσχέθηκες να πάμε στο πάρκο σήμερα" έλεγε και δε μπορούσα να κάνω πίσω.
Για να φανταστείτε, κάτσαμε 1 λεπτά στο πάρκο και φύγαμε "χαλιαμπούσα" για να πάρουμε πλέον λεωφορείο να πάμε πίσω.
Καθώς κατέβαινε, μια κοπέλα μας έδωσε το εισιτήριο της. Και εμείς το δώσαμε σε μια άλλη κοπέλα όταν κατεβαίναμε.
Και έτσι έμαθα μια καινούργια λέξη στον γιο μου.
Την αλληλεγγύη.
5 σχόλια:
Στην Αθήνα, επειδή, αν δώσεις το εισιτήριο σε κάποιον, σου την πέφτουν οι μπατσούληδες που βρίσκονται "διακριτικά" γύρω από το μετρό, έχουν κάνει σύστημα και το αφήνουν στο τοιχάκι δίπλα από τις σκάλες. Αν σε πιάσουν, λες "τι να το κάνω, μαζί μου να το πάρω; Το πέταξα" και το πολύ που μπορούν να σου πούνε είναι "μην πετάτε, κυρία μου, τα εισιτήριά σας δεξιά και αριστερά, λερώνετε την πεντακάθαρη πόλη μας".
Λες "σόρι" και φεύγεις.
Βόλτα, πάντως, τα παιδιά σου δεν τα πας. Παντού έχει "ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ", "ΚΛΕΙΝΟΥΜΕ" και ανθρώπους να κοιμούνται στους δρόμους. Καλύτερα να δώσεις 30 ευρώ πήγαινε - έλα και να πας Μπολόνια μια βόλτα το παιδάκι... Εκεί είναι ακόμη λιιιιιιιγο καλύτερα τα πράγματα..
Τι ΄ναι βρε η "χαλιαμπούσα" ? Αφού του ΄μαθες την αλληλεγγύη, χαλάλι η κούραση ;)
@μεστ-απ
Μπολόνια...μούρλια αυτήν την περίοδο!
@Σταυρούλα
Σε απάντησα ήδη αλλού
(καταραμένα σόσιαλμίδια)
@Σταυρούλα
επειδή έκανα μια βλακεία σε απαντώ απ εδώ.
Χαλιαμπούσα είναι στη Βόρειο Ελλάδα, ότι το "λάδια" στην Κρήτη
Κουβαλάς τον άλλον στην πλάτη σου.
Ενδιαφέρον! Ούτε το κρητικό ήξερα. Οι χαμουτζήδες το λέμε "καλικούτσα" ;)
Δημοσίευση σχολίου