Το έχω ξανακάνει, αλλά λέω να το ξαναδοκιμάσω, έτσι για πλάκα, διότι όπως πλειστάκις έχουμε ξαναμαναχιλιοπεί, επαναληψη μήτηρ πάσης παθήσεως και λαθήσεως, και από πάθη και λάθη, ου - ου!
Εχουμε και λέμε, που λέει και η Λαίδη.
Ηταν οι μέρες βουρκωμένες, πυρπολημένη η μνήμη, αγέλαστη η άνοιξη. Κάτω από τα Κάστρα της Ελπίδας οι κερασιές ανθίζαν και φέτος, στην οδό αβύσσου αριθμός μηδέν. Τότε ήταν που κυνηγούσα στους ανέμους τα θυμωμένα στάχυα και τα πλοία δεν άραζαν. Οι αρχιτέκτονες του τρόμου, δήμιοι με άσπρα γάντια, εκστασιασμένοι, λυσασμένοι, πίνοντας από το κρασί των δειλών, θα κλαίνε αύριο. Συννεφιάζει και το παιδί περιμένοντας το ουράνιο τόξο δεν μπορεί να μετράει πια τα άστρα. Το ρολόι του κόσμου χτυπά μεσάνυχτα, καληνύχτα ζωή, οι ήρωες κοινούνται ανήσυχα.
Είμαι τελείως χαζός, που λέει κι ο Μοράλες.
4 σχόλια:
Μ' αρέσει ο Λουντέμης... Ω ναι...
Είχε τους ωραιότερους τίτλους μυθιστορημάτων, κάθε τίτλος και μια ιστορία από μόνος του.
Σήμερα κάναμε το πρόγραμμα φιλαναγνωσία. Η Μ. από την Αλβανία πάει στη Β' γυμνασίου και μας παρουσίασε το ένα παιδί μετράει τα άστρα. Η Κ. από την Ελλάδα που πάει στην Α' γυμνασίου δεν είχε πάρει βιβλίο για παρουσίαση γιατί δεν της αρέσουν τα βιβλία.
Άρα ορθώς έπραξε η κα Διαμαντοπούλου και αντί για βιβλία έστειλε σιντίζ και ντιβιντίζ.
Δημοσίευση σχολίου