Spoiler Alert!Την προηγούμενη φορά είχα γράψει τη "Ζωή μετά (τα γιουβαρλάκια)". Αυτή τη φορά θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί "Η ζωή εν λαχανόρυζω".
Κάθε φορά που λείπει, η ίδια ιστορία: αποσυντονίζομαι. Διαβάζω βιβλία, δεν βρίσκω ησυχία, με πνίγει η ανία.
Εχω ξαναπεί ότι με αρέσουν οι συμπτώσεις τόσο που να τις εφευρίσκω εκεί που δεν υπάρχουν. Βαυκαλίζομαι βρίσκοντας αναλογίες της ζωής μου με μυθιστορηματικούς ήρωες, φτηνές αφορμές για να γράφονται αναρτήσεις.
Λίγο πριν φύγει, μού το είχε πει: "Καλός ο Κόου αλλά δεν ξέρει να τελειώνει τα μυθιστόρηματά του. Φριχτά φινάλε κατά κανόνα". Δες την σύμπτωση, δες και την αναλογία: Οπως ο Μαξουελ Σιμ, περνάω ένα διάστημα μόνος, έχοντας ελάχιστη έως καθόλου επαφή με ανθρώπους, συντροφιά με τον "Ιδιωτικό βίο του Μάξουελ Σιμ". Συγκλονισμένος απ' ό,τι διαβάζω, χάνω επαφή με τον κόσμο, ξεχνώ να πάρω τηλέφωνο φίλους που γιορτάζουν, φίλους που την κάνανε στα εξωτερικά, φίλους που 'χω καιρό να τους ακούσω ή να τους δω, και αδημονώ για το φινάλε. Και εδώ έγκειται η σύμπτωση - ο Τζόναθαν Κόου δεν επιβεβαίωσε απλώς τα λόγια της κλείνοντας χάλια το βιβλίο, αλλά, σαν να είχε ακούσει την κριτική της, βάζει τον ήρωα να συνομιλεί με το συγγραφέα για τη γραφή, τις ιδέες και πώς τελειώνει ένα βιβλίο.
Θα σου πω ρε Τζόναθαν πώς τελειώνει ένα βιβλίο.
Ετσι.
Οπως τελειώνει κι ένα χαζοπόστ λίγο πριν αρχίσει το ψάρι που το λέγανε Γουάντα.
Λίγο πριν φύγει, μού το είχε πει: "Καλός ο Κόου αλλά δεν ξέρει να τελειώνει τα μυθιστόρηματά του. Φριχτά φινάλε κατά κανόνα". Δες την σύμπτωση, δες και την αναλογία: Οπως ο Μαξουελ Σιμ, περνάω ένα διάστημα μόνος, έχοντας ελάχιστη έως καθόλου επαφή με ανθρώπους, συντροφιά με τον "Ιδιωτικό βίο του Μάξουελ Σιμ". Συγκλονισμένος απ' ό,τι διαβάζω, χάνω επαφή με τον κόσμο, ξεχνώ να πάρω τηλέφωνο φίλους που γιορτάζουν, φίλους που την κάνανε στα εξωτερικά, φίλους που 'χω καιρό να τους ακούσω ή να τους δω, και αδημονώ για το φινάλε. Και εδώ έγκειται η σύμπτωση - ο Τζόναθαν Κόου δεν επιβεβαίωσε απλώς τα λόγια της κλείνοντας χάλια το βιβλίο, αλλά, σαν να είχε ακούσει την κριτική της, βάζει τον ήρωα να συνομιλεί με το συγγραφέα για τη γραφή, τις ιδέες και πώς τελειώνει ένα βιβλίο.
Θα σου πω ρε Τζόναθαν πώς τελειώνει ένα βιβλίο.
Ετσι.
Οπως τελειώνει κι ένα χαζοπόστ λίγο πριν αρχίσει το ψάρι που το λέγανε Γουάντα.
5 σχόλια:
ΤΕΛΕΙΩΣ σκατά τέλος. Τελείως όμως. Γάμησε ό,τι προηγήθηκε.
Και δεν είχε λόγο να το κάνει ρε γαμώτο. Μια χαρά μπορούσε να τον αφήσει τον ήρωα χαμένο εκεί στα χάιλαντς με νεκρή την μπαταρία του αυτοκινήτου. Και το τέλος της ιστορίας, άδοξο και πικρό, να είναι το αρχικό δημοσίευμα από την εφημερίδα (πω πω τρελά σπόιλερ για όποιον δεν το 'χει διαβάσει). Τις υπόλοιπες πενηντα τόσες σελίδες -στα όρια της χολιγουντανής λογικής του καλού κλεισίματος των λογαριασμών- τι τις ήθελε;
Eμένα πάλι με απογοήτευσε όλο το βιβλίο. Στα 2-3 τελευταία πονήματα του Κόου διακρίνω μια ευκολία και μια προχειρότητα που δεν είχε στα προηγούμενα αριστουργήματα. Μέχρι κι οι χαρακτήρες έχουν πια χάσει το βάθος τους. Κρίμα, γιατί έχει δώσει εξαιρετικά δείγματα γραφής.
Νταξ, πλιάτσικο δεν ξαναγράφει...
Κ1, χμ, ισως και να ΄χεις δίκιο. Απ΄την αλλη, νομίζω πως ο Κόου στα τελευταία του βιβλία έχει γίνει λιγότερο "συλλογικός" συγγραφέας και περισσότερο "ατομικός". Εχει αφήσει στην άκρη τα μεγαλεπήβολα σχέδια και γράφει πιο χαμηλών τόνων μυθιστορήματα, ενδεχομένως με λιγότερο ικανοποιητικά αποτελέσματα.
Raggedy Man, ούτε πλιάτσικο, ούτε Rotter's club!
Δημοσίευση σχολίου