Αναζητώντας μια μικρή βοήθεια

Προυστ δεν έχω διαβάσει αλλά κάθε φορά που συνειρμικά στοχάζομαι για τους συνειρμούς συνειρμικά καταλήγω στον Προυστ και στο "Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο" (λινκ-έκπληξη!), η δομή του οποίου βασίζεται εν πολλοίς στους συνειρμούς, ή κάπως έτσι, αν θυμάμαι καλά κανά δυο μισόλογα ανθρώπων που την βρίσκανε να διαβάζουν το "Αναζητώντας το χαμένο χρόνο" και δεν το θεωρούσαν χαμένο χρόνο.
Εκεί λοιπόν που διάβαζα Καμιλέρι (στο λινκ, σχόλιο περί της αλαφρότητός του συγγραφέα, παρόμοιο σχόλιο έκανα κι εγώ προ ημερών, ότι πρόκειται περί ανάλφρου και ανέμελου αναγνώσματος, αλλά αντί να με δημοσιεύσουνε στα "Νέα", έλαβα την απάντηση "αυτός δεν είναι συγγραφέας, είναι σερβιέτα"), τον «Σκύλο από Τερακότα», γραπώθηκα από μιαν αναφορά στον συγγραφέα Ντίρενματ (τον οποίο, ουσιαστικά, μέχρι και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν γνωρίζω, αλλά σκοπεύω να μάθω) και σε μια εξαιρετική σκηνή ενός βιβλίου του (το οποίο γυρίστηκε και σε ταινία, αλλά δυστυχώς ούτε ο συγγραφεύς ούτε ο μεταφραστής μπαίνουν στον κόπο να μας ενημερώσουν περί ποίου βιβλίου ή ποίας ταινίας πρόκειται): ένας αστυνόμος επέμενε να περιμένει ένα δολοφόνο που θα περνούσε από ένα συγκεκριμένο μέρος, μόνο που ο δολοφόνος δεν πέρασε ποτέ, ο αστυνόμος λοιπόν απέμεινε να περιμένει καθώς περνούσαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια.
Γοητευμένος από τη σκηνή αυτή, γκουγκλίζω (το οποίο προτιμώ ως ευηχέστερον του χεβιμεταλικού "γκουγκλάρω") και βρίσκω πολλά ενδιαφέροντα πράγματα πλην αυτού που έψαχνα. Αρκετές ταινίες έχουν γυριστεί βασισμένες στα βιβλία του Ντίρενματ, με γνωστότερη όλων μάλλον το Pledge (2001) με πρωταγωνιστή τον Τζακ Νίκολσον, ριμέικ από τον Σον Πεν παλιότερης ταινίας. Κάθε φορά που κάποιος αναφέρει αυτήν την ταινία νιώθω άσχημα: πριν από χρόνια, είχαμε βάλει να τη δούμε στο βίντεο, κι έβγαλε μια φίλη από το τσεπάκι έναν μπάφο –για να απολαύσουμε καλύτερα την θέαση της ταινίας, υποτίθεται- και τολμώ να πω ότι η -κατά γενική ομολογία όλων πλην εμού- πολύ καλή ταινία μου φάνηκε κάκιστη, γελοία και πάνω απ’ όλα ακατανόητη.
Μετά μού εξήγησαν ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας έκανα ανόητα σχόλια και ότι γενικώς την είχα ακούσει άσχημα. 

Ηθικόν δίδαγμαν: εάν είσθε ενοχικός/ενοχικιά τύπος/τύπισσα, κάλλια εστί η αποφυγή πασών των καταχρήσεων.

ΥΓ Παρακαλώ, αν κανείς γνωρίζει σε ποιο βιβλίο του Ντίρενματ υπάρχει η σκηνή που αναφέρει ο Καμιλέρι στο βιβλίο του, αφήστε κάνα σχόλιο. Ειδάλλως, παρακαλώ, αποφύγετε τα περιττά σχόλια για την κατάντια της νοητικής μου κατάστασης. Ευχαριστώ.