18 Ιουν 2011

Να δεις που τελικά λέω μαλακίες

Στη θαλπωρή του βεσέ ξεφυλλίζω το συλλογικό έργο "Είσοδος Κινδύνου", εκδ. Μεταίχμιο (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, στηρίζεται σε καταπληκτική ιδέα), στις τελευταίες σελίδες τα βιογραφικά των συγγραφέων, από διάθεση κιτρινισμού ίσως τα διαβάζω ενδελεχώς, εντύπωση μου προκαλούν τα επαγγέλματά τους: στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δημοσιογράφοι, ειδικά αυτό το τελευταίο αρχικώς φαντάζει οξύμωρον κρίνοντας απ' την κακογραφία που επικρατεί στη σημερινή δημοσιογραφία, απ' την άλλη όμως εντέλει φαντάζει απολύτως φυσικό, δεδομένης της κυρίαρχης τάσης της σημερινής δημοσιογραφίας προς τα παραμύθια, ρωτήστε τριγύρω στην πιάτσα να μάθετε ποιους φωνάζουν χαϊδευτικά οι ίδιοι τους οι συνάδελφοι Αίσωπο, Χανς, Κρίστιαν, αδερφη, Γκριμ και Αντερσεν. Τραβώ
το καζανάκι και αναρωτιέμαι αν ξέρω κάναν συγγραφέα υδραυλικό, κάναν συγγραφέα αγρότη, κάναν συγγραφέα βιοτέχνη, μεγαλέμπορο, βιομήχανο, εφοπλιστή. Τις απαντήσεις μου τις παίρνει ο Νιαγάρας και καθώς παρατηρώ με ανησυχία στον καθρέφτη τα Ιμια που σχηματίζει το τριχωτό της κεφαλής μου, σκέφτομαι τους αγαπημένους μου συγγραφείς και τα επαγγέλματά τους: Μονταλμπάν, δημοσιογράφος, Ιζό, δημοσιογράφος και βιβλιοπώλης(;), Στίβεν Κίνγκ, εκπαιδευτικός (κατόπιν ευπωλητίας - εισοδηματίας, αλλά χαλάλι του), Αλμπέρ Καμί, τερματοφύλακας, όχι άκυρο, κάτι άλλο ήταν, δεν θυμάμαι, Τζέιμς Ελρόι, ματάκιας, ρεμάλι και δεξιός. Βάζω μπλουτζίν, λέω να πάω αγανακτισμένους στην πλατεία Λευκού Πύργου, αλλά πριν απ' αυτό να γράψω μάνι μάνι ένα κείμενο, χτυπάω φραπεδάκι, βάζω σουβεράκι να παίζει κι ακουμπώ την φράπα πάνω στο καινούργιο σιντί των Mr. Gil, και σκέφτομαι άλλους συγγραφείς που τυχαίνει να ξέρω προσωπικά: ένας δημοσιογράφος, ένας καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Ποιοι άλλοι μού 'ρχονται στο μυαλό; Ο Καρυωτάκης δημοσιος υπάλληλος, ο Ιωάννου εκπαιδευτικός, ο Βασίλης Βασιλικός έχει εκπομπή στην τηλεόραση, η Οπρα Γουίνφρεϊ τηλεπαρουσιάστρια, η Ναόμι Κάμπελ μοντέλο και bitch, ο Μπόρχες δικηγόρος που τα εγκατέλειψε νωρίς λόγω σταδιακής τύφλωσης (λεει η γουκιπίντια). Κι ο Εμπειρίκος εργάστηκε λίγο στα ναυπηγεία του εφοπλιστή μπαμπά του, αλλά του 'πεσε βαριά η ναυπηγική και τα παράτησε για να καταγράψει τις σχετικές εμπειρίες του στον Μεγάλο Ανατολικό.
Εντέλει τι θέλω να πω;
Τίποτε μωρέ, να δύσει ο ήλιος περιμένω, γιατί είναι πολύ κουραστικό να αγανακτείς με ντάλα ήλιο.
Απλώς αν ξέρεις (γιατί σίγουρα θα υπάρχουν) περιπτώσεις συγγραφέων που δεν ήταν εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, ή ευκατάστατοι, ή μπεστσελερίστες που ζούσαν από τη συγγραφή, ή από που να βιοπορίζονταν από άλλα συναφή με τη συγγραφή επαγγέλματα (βλέπε το σκληρό και κακοπληρωμένο επάγγελμα του μεταφραστή), μπες στον κόπο να μου αφήσεις ένα σχόλιο. Γιατί εντέλει πιστεύω ότι το πρώτο και κυριότερο πράγμα που χρειάζεται ένας συγγραφέας στις μέρες μας είναι όχι ταλέντο, αλλά χρόνος.

11 σχόλια:

Μουρλόπαιδο είπε...

Ενδιαφέρον.

Ανώνυμος είπε...

Αντώνης Σουρούνης. Πότε ναυτικός, πότε χοτέλ μπόι, καζινοπαίκτης... Πλέον, μόνο συγγραφέας, με άπλετο χρόνο.
(Και πατριωτάκι)

ΠανωςΚ είπε...

Μουρλόπαδο, thanx.

Ανώνυμε, ναι ρε ο Σουρούνης, πώς μου ξέφυγε; και να σκεφτείς ότι με αρέσουν πάρα πολύ τα βιβλία του.

ΠανωςΚ είπε...

Κι ένα άσχετο σχόλιο: σκεφτόμουν αφότου έφυγα για το σπίτι προς τη ΓΣ αγανακτισμένων Λευκού Πύργου, ότι η αγανάκτηση είναι σαν τη λογοτεχνία, θέλει κι αυτή ελεύθερο χρόνο ή θυσίες σε ό,τι αφορά το χρόνο.

Ανώνυμος είπε...

Φυσικά θέλει κι η αγανάκτηση!

Μιλώντας πάντως για λογοτεχνία, μου φαίνεται ότι όσο πιο ευπώλητο και μεγάλο το βιβλίο (τύπου Μαντά, ΔΗμουλίδου κλπ) τόσο λιγότερο χρόνο θέλει για να γραφτεί. Όσο μικρότερο και δυσκίνητο, τόσο περισσότερο χρόνο απαιτεί.
Ο προηγούμενος ανώνυμος. Μπορείτε να με πείτε κυρία Μαντά. Γυναίκα είμαι έτσι κι αλλιώς.
Κυρία Μαντά

Ανώνυμος είπε...

Βιρτζίνια Γούλφ: 'Ενα δικό σου δωμάτιο, εκδόσεις Οδυσσέας

MenieK είπε...

Ο Προυστ αγαπητέ μου έψαχνε τον χαμένο χρόνο εκατοτόσα χρόνια πριν για πέντεκαιβάλε τόμους...Πέθανε ανακαλύπτοντας ότι απλά τον είχε εξαντλήσει...

πακιμποη είπε...

μπουκοφσκι? ρεμπω?

http://www.sporcle.com/games/anchors_away/give-up-the-day-job

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα. Ελπίζω να αγανακτείτε με περισσότερη δροσιά σήμερα.
Ο Ρομπερτ Φροστ είχε μία δεκαετή (και αποτυχημένη) καριέρα ως αγρότης προτού επιστρέψει στην (ιδιαίτερα επιτυχημένη) καριέρα του ως εκπαιδευτικός. Μηδέν εις το πηλίκο.
Ο Ρομπερτ Γκρειβς για αρκετά χρόνια εβγαζε τα προς το ζην απο τη μετάφραση προτού γίνει κι αυτός εκπαιδευτικός. Μηδέν και πάλι.
Ο John Maddox Roberts ήταν για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στρατιωτικός προτού γίνει απλά εισοδηματίας. Αυτός όμως δεν έγινε εκπαιδευτικός ή δημοσιογράφος.
Ο Ντοστογιέφσκι επίσης δεν ήταν στρατιωτικός μηχανικός ή μηχανολόγος ή κάτι τετοιο προτου τον φυλακίσουν;
Αγρότη (εν μέρει) βρήκα. Υδραυλικό δεν τα καταφερα.

ΠανωςΚ είπε...

Ευχαριστώ ρε 'σεις για τα σχόλια, αυτά ομορφαίνουν αυτήν την κατά τ' αλλά κακή ανάρτηση.
Κρατώ και κάποια απ' τα ονόματα που δεν ήξερα, για μελλοντική εξερεύνηση.
Τελικά, μάλλον έλεγα μαλακίες ε;

arnitiko είπε...

Το να ψάχνεις συγγραφέα που δεν βιοπορίζονταν (ή δεν βιοπορίζεται) από επάγγελμα σχετικό με τη συγγραφή είναι σαν να ψάχνεις κάποιον που έχει κοτέτσι στο σπίτι του αλλά δεν είναι αγρότης. Δηλαδή όχι αδύνατο, αλλά σίγουρα σπάνιο.
Όσο για το ζητήματα ταλέντου και χρόνου. Θα μπορούσα να σου πω ότι τόσο για τη συγγραφή όσο και για το κοτέτσι απαιτούνται και τα δύο. Ίσως τελικά είναι θέμα κλίσης.