Να δεις που τελικά λέω μαλακίες

Στη θαλπωρή του βεσέ ξεφυλλίζω το συλλογικό έργο "Είσοδος Κινδύνου", εκδ. Μεταίχμιο (το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, στηρίζεται σε καταπληκτική ιδέα), στις τελευταίες σελίδες τα βιογραφικά των συγγραφέων, από διάθεση κιτρινισμού ίσως τα διαβάζω ενδελεχώς, εντύπωση μου προκαλούν τα επαγγέλματά τους: στη συντριπτική τους πλειοψηφία, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, εκπαιδευτικοί, δημόσιοι υπάλληλοι και δημοσιογράφοι, ειδικά αυτό το τελευταίο αρχικώς φαντάζει οξύμωρον κρίνοντας απ' την κακογραφία που επικρατεί στη σημερινή δημοσιογραφία, απ' την άλλη όμως εντέλει φαντάζει απολύτως φυσικό, δεδομένης της κυρίαρχης τάσης της σημερινής δημοσιογραφίας προς τα παραμύθια, ρωτήστε τριγύρω στην πιάτσα να μάθετε ποιους φωνάζουν χαϊδευτικά οι ίδιοι τους οι συνάδελφοι Αίσωπο, Χανς, Κρίστιαν, αδερφη, Γκριμ και Αντερσεν. Τραβώ
το καζανάκι και αναρωτιέμαι αν ξέρω κάναν συγγραφέα υδραυλικό, κάναν συγγραφέα αγρότη, κάναν συγγραφέα βιοτέχνη, μεγαλέμπορο, βιομήχανο, εφοπλιστή. Τις απαντήσεις μου τις παίρνει ο Νιαγάρας και καθώς παρατηρώ με ανησυχία στον καθρέφτη τα Ιμια που σχηματίζει το τριχωτό της κεφαλής μου, σκέφτομαι τους αγαπημένους μου συγγραφείς και τα επαγγέλματά τους: Μονταλμπάν, δημοσιογράφος, Ιζό, δημοσιογράφος και βιβλιοπώλης(;), Στίβεν Κίνγκ, εκπαιδευτικός (κατόπιν ευπωλητίας - εισοδηματίας, αλλά χαλάλι του), Αλμπέρ Καμί, τερματοφύλακας, όχι άκυρο, κάτι άλλο ήταν, δεν θυμάμαι, Τζέιμς Ελρόι, ματάκιας, ρεμάλι και δεξιός. Βάζω μπλουτζίν, λέω να πάω αγανακτισμένους στην πλατεία Λευκού Πύργου, αλλά πριν απ' αυτό να γράψω μάνι μάνι ένα κείμενο, χτυπάω φραπεδάκι, βάζω σουβεράκι να παίζει κι ακουμπώ την φράπα πάνω στο καινούργιο σιντί των Mr. Gil, και σκέφτομαι άλλους συγγραφείς που τυχαίνει να ξέρω προσωπικά: ένας δημοσιογράφος, ένας καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Ποιοι άλλοι μού 'ρχονται στο μυαλό; Ο Καρυωτάκης δημοσιος υπάλληλος, ο Ιωάννου εκπαιδευτικός, ο Βασίλης Βασιλικός έχει εκπομπή στην τηλεόραση, η Οπρα Γουίνφρεϊ τηλεπαρουσιάστρια, η Ναόμι Κάμπελ μοντέλο και bitch, ο Μπόρχες δικηγόρος που τα εγκατέλειψε νωρίς λόγω σταδιακής τύφλωσης (λεει η γουκιπίντια). Κι ο Εμπειρίκος εργάστηκε λίγο στα ναυπηγεία του εφοπλιστή μπαμπά του, αλλά του 'πεσε βαριά η ναυπηγική και τα παράτησε για να καταγράψει τις σχετικές εμπειρίες του στον Μεγάλο Ανατολικό.

Εντέλει τι θέλω να πω;

Τίποτε μωρέ, να δύσει ο ήλιος περιμένω, γιατί είναι πολύ κουραστικό να αγανακτείς με ντάλα ήλιο.

Απλώς αν ξέρεις (γιατί σίγουρα θα υπάρχουν) περιπτώσεις συγγραφέων που δεν ήταν εκπαιδευτικοί, δημοσιογράφοι, ή ευκατάστατοι, ή μπεστσελερίστες που ζούσαν από τη συγγραφή, ή από που να βιοπορίζονταν από άλλα συναφή με τη συγγραφή επαγγέλματα (βλέπε το σκληρό και κακοπληρωμένο επάγγελμα του μεταφραστή), μπες στον κόπο να μου αφήσεις ένα σχόλιο. Γιατί εντέλει πιστεύω ότι το πρώτο και κυριότερο πράγμα που χρειάζεται ένας συγγραφέας στις μέρες μας είναι όχι ταλέντο, αλλά χρόνος.