Στους Αγανακτισμένους Λευκού Πύργου συνάντησα, μετά από χρόνια, έναν παδικό φίλο (όχι, αυτός δεν είναι μπάτσος, ακριβώς τ' αντίθετο είναι, τεσπά). Μου 'λεγε χτες ότι ψάχνει να βρει το τάδε πράγμα που διαβάστηκε στη δείνα συνέλευση. Και του λέω εγώ με τη φυσικότητα και ίσως και την αφέλεια που με διακρίνει: "Σίγουρα θα το βρεις στα πρακτικά που δημοσιοποιούνται στο ιστολόγιο της συνέλευσης στο ίντερνετ". Με την ίδια φυσικότητα με βραχυκύκλωσε: "Μα δεν έχω ίντερνετ".
Hold that thought, που λέγαμε μικροί στο Upper Suncity.
Τις προάλλες έγινε ο ανασχηματισμός. Και χαρήκαν όλοι οι ιστολόγοι, οι τιτιβιστές, τα παπαγαλάκια και διάφορα άλλα προστατευόμενα είδη λόγω της υπουργοποίησης του κου Λαμπρινίδη. Διότι, λέει, αυτός ο άνθρωπος έχει επιδείξει το ποιόν του, από το 2008, όταν κάλεσε μια ομάδα ιστολόγων στις Βρυξέλλες και μίλησε μαζί τους για θέματα διαδικτύου. Εκτοτε ο κος Λαμπρινίδης χαίρει της εκτίμησης των ελλήνων ιστολόγων, οι οποίοι συχνά, σε προηγούμενους ανασχηματισμούς, υποδείκνυαν την ανάγκη υπουργοποίησής του και τώρα, με την υπουργοποίησή του, πανηγυρίζουν και συγχαίρουν τον ΓΑΠ για τη σοφή επιλογή του.
Ο κος Λαμπρινίδης ίσως και να είναι ένας εξαιρετικός πολιτικός. Ομως δεν είναι το θέμα μου ο Λαμπρινίδης. Το θέμα μου είναι η εγωκεντρικότητα και η αφέλεια των ιστολόγων: λίγα ψίχουλα αγάπης αρκούν ώστε να λατρεύουν κάποιον ως την άλλη τη ζωή. Θεωρούν ότι επειδή κάποιος δείχνει ευαισθησία σε ζητήματα διαδικτύου, θα επιδείξει ανάλογη πολιτική δράση συνολικά. Διότι, για να λέμε την αλήθεια, ποια κοινωνική ευαισθησία μπορεί να επιδειξει ένας μνημονιακός υπουργός; Οι δε ιστολόγοι ας κοιτάξουν και λίγο παραέξω στην κοινωνία και ας συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι όλη η κοινωνία μπλόγκερ, τιτιβιστές και χρήστες του ίντερνετ. Ο παιδικός φίλος μου, στον οποίο αναφέρθηκα στην αρχή, χέστηκε αν ο Λαμπρινίδης έδωσε βήμα ή όχι στους μπλόγκερ.
Και φυσικά ας μην υπεισέλθουμε στο πόσο θλιβερό είναι να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως μπλόγκερ - ή πόσο θλιβερό είναι να μιλάμε για την κοινότητα των μπλόγκερ.
Hold that thought, που λέγαμε μικροί στο Upper Suncity.
Τις προάλλες έγινε ο ανασχηματισμός. Και χαρήκαν όλοι οι ιστολόγοι, οι τιτιβιστές, τα παπαγαλάκια και διάφορα άλλα προστατευόμενα είδη λόγω της υπουργοποίησης του κου Λαμπρινίδη. Διότι, λέει, αυτός ο άνθρωπος έχει επιδείξει το ποιόν του, από το 2008, όταν κάλεσε μια ομάδα ιστολόγων στις Βρυξέλλες και μίλησε μαζί τους για θέματα διαδικτύου. Εκτοτε ο κος Λαμπρινίδης χαίρει της εκτίμησης των ελλήνων ιστολόγων, οι οποίοι συχνά, σε προηγούμενους ανασχηματισμούς, υποδείκνυαν την ανάγκη υπουργοποίησής του και τώρα, με την υπουργοποίησή του, πανηγυρίζουν και συγχαίρουν τον ΓΑΠ για τη σοφή επιλογή του.
Ο κος Λαμπρινίδης ίσως και να είναι ένας εξαιρετικός πολιτικός. Ομως δεν είναι το θέμα μου ο Λαμπρινίδης. Το θέμα μου είναι η εγωκεντρικότητα και η αφέλεια των ιστολόγων: λίγα ψίχουλα αγάπης αρκούν ώστε να λατρεύουν κάποιον ως την άλλη τη ζωή. Θεωρούν ότι επειδή κάποιος δείχνει ευαισθησία σε ζητήματα διαδικτύου, θα επιδείξει ανάλογη πολιτική δράση συνολικά. Διότι, για να λέμε την αλήθεια, ποια κοινωνική ευαισθησία μπορεί να επιδειξει ένας μνημονιακός υπουργός; Οι δε ιστολόγοι ας κοιτάξουν και λίγο παραέξω στην κοινωνία και ας συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι όλη η κοινωνία μπλόγκερ, τιτιβιστές και χρήστες του ίντερνετ. Ο παιδικός φίλος μου, στον οποίο αναφέρθηκα στην αρχή, χέστηκε αν ο Λαμπρινίδης έδωσε βήμα ή όχι στους μπλόγκερ.
Και φυσικά ας μην υπεισέλθουμε στο πόσο θλιβερό είναι να αυτοπροσδιορίζεται κάποιος ως μπλόγκερ - ή πόσο θλιβερό είναι να μιλάμε για την κοινότητα των μπλόγκερ.
2 σχόλια:
Σωστόός!!
Εξωτικό φρούτο πάντως ο φίλος, δε μπορείς να πεις...
Δημοσίευση σχολίου