Θα μας δείχνει ο ΣΚΑΪ

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι ο Καραμανλής ήξερε πολύ καλά τι έκανε. Ήξερε ότι στις αρχές του 10 θα πρέπει να μας βάλει κωλοδάκτυλο χοντρό. Αλλά είχε πίσω του το Δεκέμβρη και δε μπορούσε να ρισκάρει. Ίσως να του είχαν ζητήσει μέτρα από πιο πριν οι Ευρωπαίοι και αυτός να τους τρόμαζε με σκιάχτρο τον Δεκέμβρη και το φόβο μήπως τα επεισόδια επεκταθούν και στο δικό τους χωριό. Επίσης οι μεγαλοΠΑΣΟΚΟΙ συνδικαλιστές θα είχαν αυτοπυρποληθεί στη μέση της πλατείας για τα μέτρα της βρώμικης δεξιάς. Τώρα είναι πιο λάου.
Ανεξάρτητα από το ποιος μας φταίει και έχουμε φτάσει μέχρι εδώ, (να πω ότι αυτό το κείμενο του Σαλαδίνου ήταν ότι καλύτερο έχω διαβάσει ΠΑΝΤΟΥ για όσα μας έφεραν σε αυτήν την κατάσταση) το βιοτικό μας επίπεδο θα πέσει 15 με 20% λένε. Μόνο μια ερώτηση με ταλανίζει εδώ και χρόνια. Μα καλά, σκεφτόμουνα όσο έβλεπα ρεμούλες και σπέκουλες με τα ευρωπαϊκά λεφτά από εδώ και από εκεί, τόσο πολύ μαλάκες τους έχουμε πιάσει αυτούς τους Ευρωπαίους; Τι διάολο; Μάλιστα θυμάμαι όταν συζητούσαμε με κάτι παιδιά για μια κομπίνα που σχεδίαζε να κάνει ένας από αυτούς με λεφτά επιχορηγήσεων. Ξέρετε τα γνωστά, κάνει εικονική επιχείρηση με 0 εργαζόμενους και τέτοια και παίρνει επιχορήγηση. Όταν του λέγαμε ότι τα λεφτά αυτά είναι της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ότι θα του πιάσουν το κώλο γελούσε τρανταχτά και μας έλεγε απερίφραστα ότι θα του κλάσουν μια μάντρα.
Και του την έκλασαν.
Τες πα για να γυρίσω σε αυτό που έλεγα. Οι σημερινοί τριαντάρηδες είναι για μένα μια καταραμένη γενιά. Χωρίς ιδιαίτερους αγώνες και με το εμβόλιο του να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι. Βλέπεις μεγαλώσαμε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα που οποιοσδήποτε μπορούσε με τα κατάλληλα κονέξια να πάρει μια θέση τεχνικού στον ΟΤΕ ή στη ΔΕΗ ή οπουδήποτε. «Να σε βάλει ο πατέρας στου σε κανά ΟΤΕ» έλεγε η γιαγιά μου τότε. Κάτσε. Ακόμα μου το λέει. Η γιαγιά μου φυσικά, βλέποντας ότι ο κάθε τυχάρπαστος γινόταν δημόσιος υπάλληλος πίστευε ότι ήταν κάτι εύκολο. Μόνο που ο δικός μου πατέρας είχε επιλέξει να είναι κουμουνιστής.
Η συνεχής έννοια των γονιών μας ήταν να μη περάσουμε ότι αυτοί. Για θυμηθείτε κάποιοι από εσάς γεννημένους στα τέλη του 70. Πόσες ιστορίες έχετε ακούσει από τους γονείς σας για το πόσο φτωχικά ήταν τα παιδικά τους χρόνια; Πόσες ιστορίες έχετε ακούσει από τους δικούς τους γονείς για το πόση πείνα υπήρχε στην δική τους εποχή; «Γι’ αυτό επιμένω και στα λέω, για να μη περάσεις ότι και εγώ» μας έλεγαν. Και να που φτάσαμε μέχρις εδώ. Αναρωτιέμαι τι έχουν να μας που όλοι αυτοί που έκαναν αγώνες τη δεκαετία του 70 και του 80 και τελικά κατάφεραν να κάνουν τα παιδιά τους να επιστρέφουν πίσω σε αυτές τις δεκαετίες. Είχε τελικά ο αγώνας του αντίκτυπο; Πέτυχαν;
Αμφιβάλλω. Πολύ.
Αυτό που θυμάμαι σε όλες τις ιστορίες που μου έλεγαν όταν ήμουν μικρός, ή μάλλον άκουγα όταν ήμουν μικρός, είναι ότι σε όλες υπήρχε ένας τουλάχιστο που ήταν η κορυφή του χωριού γιατί είχε γη. Που σημαίνει ότι είχε λεφτά εκείνη την εποχή. Επίσης σε όλες τις ιστορίες υπάρχουν θέματα από κάθε σπίτι ξεχωριστά. Δηλαδή κάθε ιστορία είχε να κάνει με ένα σπίτι, μια οικογένεια. Δεν ήταν ιστορίες του χωριού. Δε θυμάμαι γιορτές, μαζέματα και κοινές διαδρομές. Πράγμα που σημαίνει ότι ο κόσμος απομονώθηκε στη κακομοιριά του. Το πρόβλημα λοιπόν για μένα δεν είναι μόνο ότι θα γυρίσουμε σε μια τέτοια εποχή. Έτσι σκατά που τα κάνανε θα γυρίσουμε. Το πρόβλημα για εμένα είναι ότι θα γυρίσουμε στα δεδομένα αυτής της εποχής αλλά με ένα σωρό από πάνω. Με δάνειο για σπίτι, δάνειο για αμάξι, δυο ή τρεις τουλάχιστο πιστωτικές κάρτες και κάνα καταναλωτικό.
Μη βιαστείτε οι περισσότεροι να πείτε καλά να πάθουν όσοι είναι σε αυτήν την κατάσταση και ας πρόσεχαν. Φανταστείτε μια οικογένεια με 2 παιδιά στα φροντιστήρια και ένα δάνειο που πήραν για το σπίτι πριν δεκαπέντε χρόνια. Ένα δάνειο για το αυτοκίνητο που χρειάστηκε να αλλάξουν πριν από πέντε χρόνια και ίσα ίσα τώρα το ξεπληρώνουν για να τους πουν ότι θα πρέπει να πάρουν άλλο τώρα γιατί θα χρεωθούν με τα καινούργια τέλη κυκλοφορίας ένα σκασμό λεφτά. (άλλη μια μαλακία της σημερινής κυβέρνησης που μέσα στα πολλά ξεχάσαμε). Νομίζω ότι καταλάβατε τι θέλω να πω.
Θα φτάσουμε σε σημείο να κοιτάμε πόσες σακούλες κρατάει γυρνώντας από το Σούπερ Μάρκετ η γειτόνισσα. Να μιλάμε με εκείνο το ζηλόφθονο ύφος για όποιον κλέβει λεφτά και δεν τον πιάνουν. Γιατί δε θα ζηλεύουμε τα λεφτά του αλλά το ότι κλέβει και εμείς δε μπορούμε. Προσθέστε ένα μείγμα από μετανάστες και ανεργία και έχετε ένα εκρηκτικό κοκτέηλ.
Θα γίνουμε πιο κακοί από ότι σήμερα. Θα γίνουμε ζώα.
Αυτό που με εκνευρίζει πολύ περισσότερο από όλα είναι ΚΑΙ ΠΑΛΙ οι νέοι άνθρωποι έχουν αφεθεί απ’ έξω. Φωνάζουν όλοι για τα επιδόματα που κόπηκαν και λένε για τα λεφτά τους. Κουβέντα για τους νέους που είναι τα παιδιά τους τα ίδια. Με τι συνθήκες μπαίνουν αυτά σε αυτή την κωλοαγορά εργασίας; Δείχνουν και ξαναδείχνουν ρεπορτάζ για τις συντάξεις. Βεβαίως και δε το συζητάμε ότι το να δουλεύεις μια ζωή και μετά να σου λένε πάρ’ τα τρια μου είναι απαράδεκτο. Ποιος όμως ρώτησε τους νέους ανθρώπους αν θα καταφέρουν ποτέ να πάρουν σύνταξη. Δουλεύουν οι νέοι άνθρωποι με ένσημα;
Ποιο από τα κανάλια ασχολήθηκε με τους νέους; Κανένα. Απολύτως. Έδειξε μόνο ένα ρεπορτάζ ο Αντ1 που είχε νέους που έλεγαν χαμογελαστοί στην κάμερα ότι καλά έκανε η κυβέρνηση και πήρε τα μέτρα.
Θα τρελαθούμε δηλαδή.
Διαβάζω στις εφημερίδες αφιερώματα σχετικά με το πόσο από το εισόδημα τους χάνουν τα νοικοκυριά μετά τα νέα μέτρα. Και διαβάζω τα παραδείγματα: Εργαζόμενος μισθωτός με μισθό 8.500€ (!) και οικία που πιάνει 500.000. Δημόσιοι υπάλληλοι γονείς με 2 παιδιά με μισθό ο καθένας τους 2.000. Τα ίδια κάνει και η τηλεόραση. Η μόνη αναφορά που κάνουν στους νέους είναι στην κατηγορία των 700 ευρώ που ζουν με τους γονείς τους!
Τους ειδοποιώ λοιπόν ότι υπάρχουν και οικογένειες τεσσάρων ή τριών ατόμων που πρόσφατα ξεκίνησαν την πορεία τους. Όπως η δική μου και αυτή του Μετεωρίτη (καιρό έχουμε να τα πούμε βρε!). Με γονείς που οι μισθοί τους δε ξεπερνούν τις 2.000-2.500 € ΜΑΖΙ. Τι θα κάνουν αυτοί αν σπάσει κανένας διάολος το ποδάρι και ο ένας χάσει τη δουλειά του; Με τα νέα δεδομένα δεν είναι απίθανό κάτι τέτοιο να γίνει. Γιατί δεν αναφέρεστε καθόλου σε αυτούς;
Σας ξαναλέω. Θα γίνουμε ζώα. Και θα φάμε ο ένας τον άλλο.
Και επειδή δε το έχω κάνει ακόμα σας παραθέτω και μια φωτογραφία του μικρού Πάμπλο (από τον Γκαρσία)

Είναι τη στιγμή που ο μικρός Θεός Θώρ επεξεργάζεται το "προϊόν"
ΥΓ Ρε Σαλαδίνε....ρε λες να γίνει ρε;ΡΕ ΛΕΣ;;;;;Πφφφφφ ας περιμένουμε να δουμε τι θα γίνει με τον Παπαναστασιακό ε;Ε ρε θα σκάσουμε...