Η μεγάλη ληστεία του τρένου

Αν κάποια στιγμή ανεβείτε στα Πιέρια για να βρείτε λίγο την ησυχία σας αλλά συνεχώς ακούτε ένα βζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ κάπου κοντά και δε ξέρετε περί τίνος πρόκειται μην εκπλαγείτε. Κάποιοι ψάχνουν για το θησαυρό της «Πόστας»
Κάπου στις αρχές του περασμένου αιώνα κάποιοι τσάκαλοι την πέσανε στην «Πόστα» λίγο έξω από το Αιγίνιο. Μια πρόχειρη καθαρά ετυμολογική προσέγγιση της λέξης «Πόστα» δίνει την εντύπωση ότι πρόκειται για ταχυδρομικό τρένο. Επίσης με μια καθαρά μπακαλίστικη προσέγγιση, το ταχυδρομικό τρένο εκείνη την εποχή μετέφερε και πολύ χρήμα. Χρήμα επίσης για τις αρχές του 20ου αιώνα στην Ελλάδα μάλλον ήταν οι λίρες και όχι τα χαρτονομίσματα. Όπως μεταφέρουν οι παλιοί, αυτοί που «πάτησαν την Πόστα» κατάφεραν έπειτα από σύντομη μάχη να εξουδετερώσουν την φρουρά που είχε το τρένο και να πάρουν πολλές χρυσές λίρες που μετέφερε. Οι λίρες ήταν μέσα σε μολύβι. Φόρτωσαν τα γαϊδούρια και έφυγαν.
Ακολούθησαν τα μονοπάτια και προσπάθησαν να απομακρυνθούν. Η ληστεία όμως είχε ήδη γίνει γνωστή στις αρχές της εποχής και ήδη είχε ξεκινήσει ανθρωποκυνηγητό για τον εντοπισμό και τον τουφεκισμό τους. Γι’ αυτό και σε καίρια σημεία χωροφυλάκοι και αστυνομικοί είχαν στήσει καρτέρι. Οι ληστές είχαν διανύσει αρκετά μεγάλη απόσταση, κάτι που σημαίνει ότι είχαν περάσει μέρες, όταν τους την έπεσε μια ενέδρα. Στη μάχη που ακολούθησε μπόρεσαν να ξεφύγουν αλλά όχι χωρίς απώλειες. Ένας από αυτούς τραυματίστηκε σοβαρά και αναγκαστικά έμεινε πίσω χωρίς λάφυρα. Ήταν μάλιστα τόσο σίγουροι οι συνάδελφοι του ότι δεν θα τη βγάλει καθαρή που τον άφησαν σε μια εκκλησία. Ο μύθος λέει ότι έγιανε. Τώρα τι να σας πω, εγώ σας μεταφέρω το μύθο.
Εν πάση περιπτώσει παραβλέπουμε το θείο θαύμα και ξαναγυρνάμε στην εξιστόρηση. Οι ληστές λοιπόν στη συνέχεια βλέποντας ότι ουσιαστικά έχουν αποκλειστεί από παντού αποφάσισαν να θάψουν στην περιοχή τα λάφυρα και να γυρίσουν και πάλι πίσω αφού έχει πέσει η σκόνη. Τότε φυσικά ούτε δορυφόροι υπήρχαν ούτε GPS για να σημαδέψουν οπότε έκαναν ένα πρόχειρο χάρτη στο χαρτί και έβαλαν, λέει, σημάδι για να ξέρουν πού ακριβώς είναι θαμμένος ο παράς το εργαλείο που χρησιμοποιούσαν για να χώνουν το βόλι μέσα στο όπλο τους. Θυμηθείτε ότι εκείνη την εποχή είχαν μπαρούτι και βόλια και όχι καλάσνικοφ με 835 σφαίρες το δευτερόλεπτο.
Η τύχη όμως τους επεφύλασσε άσχημο παιχνίδι για δυο λόγους. Πρώτα από όλα η περιοχή είναι δασώδης και οι ληστές βρίσκονταν σε κατάσταση πανικού. Ό,τι πρόχειρο χάρτη και να φτιάξεις δε μπορείς να θυμηθείς επ' ουδενί πού έχεις θάψει κάτι. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι τους τσάκωσαν όλους πλην ενός. Ο τελευταίος μάλιστα, λέει ο μύθος, κανείς δε ξέρει τι απέγινε στη συνέχεια.
Ύστερα από μερικά χρόνια εμφανίστηκε σε χωριό της περιοχής ένας ταγματάρχης της χωροφυλακής. Αναζητούσε κάποιον που να γνωρίζει καλά την περιοχή. Ζήτησε επισταμένως να τον οδηγήσουν σε μια τοποθεσία που ένας μικρός σε ηλικία Τούρκος έβοσκε τα πρόβατα ενός ντόπιου τσομπάνου. Ο λόγος ήταν ότι εκεί ο Τούρκος, ή το Τουρκάκι όπως συνεχώς μου τον έλεγε ο άνθρωπος που μου είπε την ιστορία, είχε βρει ένα από αυτά τα εργαλεία που έσπρωχναν μέσα στο όπλο το βόλι (ας μου πει ένας χριστιανός πως τα λεν). Το τουρκάκι δεν ήξερε την ιστορία και δεν έδωσε σημασία αλλά οι υπόλοιποι ήξεραν. Και όταν τους το παρουσίασε στον καφενέ του χωριού έκαναν πως δεν έδιναν σημασία αλλά ξεκίνησαν να ανεβαίνουν στο λόφο και να ψάχνουν χωρίς όμως αποτέλεσμα. Αυτό προκάλεσε κουτσομπολιό και τον ερχομό του ταγματάρχη. Αυτό που δεν είχαν οι προηγούμενοι αλλά είχε αυτός ήταν ένας χάρτης. Κανείς δεν έμαθε ποτέ πως έφτασε στα χέρια του ταγματάρχη ο χάρτης αλλά το σίγουρο είναι ότι τον είχε. Ο ταγματάρχης διαπίστωσε ότι δεν μπορούσε να βρει δυο πράγματα: Το Τουρκάκι που εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από το χωριό σε ένα βράδυ, και ότι το σημάδι που είχε στο δικό του χάρτη αντιστοιχούσε σε άλλο μέρος της περιοχής. Όταν βρέθηκε στο σημείο διαπίστωσε και άλλο πρόβλημα. Η ορεινή αυτή περιοχή υφίσταται πολλές καθιζήσεις. Στο χάρτη του επίσης γινόταν λόγος για ένα ρέμα αλλά μπροστά του είχε δυο. Ο μικρός που τον πήγε μέχρι εκεί, και ήταν ο άνθρωπος που τώρα είναι παππούς και μου είπε την ιστορία, του είπε ότι όντως πριν χρόνια εκεί είχε μόνο ένα ρέμα και ότι το ήξερε από τον δικό του παππού. Όμως με τις καθιζήσεις το ρέμα άνοιξε και άλλη δίοδο με αποτέλεσμα η περιοχή να έχει αλλάξει εντελώς φυσιολογία. Ο ταγματάρχης έμεινε κάποιες μέρες εκεί αλλά αποτέλεσμα δεν έβγαλε.

Από τότε και μέχρι και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι από την περιοχή της Κατερίνης αλλά και της Βέροιας που πάνε στα βουνά με ειδικούς ανιχνευτές μετάλλων και αναζητούν το θησαυρό. Μέχρι τώρα κανείς δεν έχει βρει κάτι σχετικό με αυτό, ή τουλάχιστο δεν το έχει πει δημόσια. Υπάρχουν μάλιστα μαρτυρίες που κάνουν λόγο για λίρες που κάποιοι έχουν βρει αλλά επρόκειτο για ενίσχυση των Άγγλων προς την εθνική αντίσταση και όχι κάτι σχετικό με την «πόστα».

Μύθος ή πραγματικότητα;

Μια γρήγορη, πολύ γρήγορη, όμως, αναζήτηση στα αρχεία των εφημερίδων μέσα από το σάιτ της εθνικής βιβλιοθήκης (ευχαριστώ Argos) δεν μου έδωσε κάτι σχετικό με τη ληστεία. Όμως έβαζα τη λέξη Αιγίνιο και σχεδόν πάντα είχα αποτελέσματα για την Αίγινα. Επίσης είχα αποτελέσματα για ληστές αλλά ήταν για κάποιον στα Ιωάννινα που τους είχε ξεκάνει εκείνη την εποχή. Θα ψάξω κι άλλες πληροφορίες και θα ερευνήσω λίγο καλύτερα το αρχείο όταν θα έχω χρόνο. Όχι γιατί έχω ελπίδες να βρω το θησαυρό. Αυτόν τον έχω βρει. Είναι 23 μηνών και ξανθός. Αλλά γιατί έχει φάση.

Οι δυο εναλλακτικές διαδρομές (αν τις θυμάμαι καλά) που λέγεται ότι ακολούθησαν οι παίκτες είναι αυτές:

Για αυτήν εδώ τη διαδρομή με πορεία το google maps βγάζει ότι είναι περίπου 47 χλμ και χρειάζεται (χωρίς γαϊδούρια και χρυσές λίρες και μπάτσους) κάπου 10 ώρες για να γίνει.

Αυτή εδώ, πάντα σύμφωνα με το google maps, είναι περίπου 47 χλμ και χρειάζονται 10 ώρες για να γίνει.
Υπενθυμίζω ότι οι διαδρομές είναι σύμφωνα με όσα έχω ακούσει και ότι οι άνθρωποι της εποχής κινούνταν στα βουνά μέσα από μονοπάτια.

ΥΓ Έχω ένα πόνο στη μέση του χίλιου διαόλου. Έχω σύρει μούγγρος.