Σπανίως αγαπητέ περαστικέ γράφω εν βρασμώ. Σπανίως άλλωστε τελώ εν βρασμώ. Οπότε αυτή η ανάρτηση είναι ξεχωριστή, ειδικά απ' τη στιγμή που είμαι και σε φάση ημιμέθης.
Ποτέ μου δεν υπήρξα (σπουδαίος, συνεπής, δραστήριος) συνδικαλιστής. Μάλλον λόγω του συνδυασμού ελιτισμού και συνδρόμου κατωτερότητας που με διακατέχει. Ωστόσο είναι κάποια πράγματα που δεν τα καταλάβαινα, ποτέ. Από παλιά. Από τότε ας πούμε που ήμουν μαθητής και έκαναν οι δάσκαλοι απεργίες και βγαίνανε όλοι οι ξύπνιοι και τους κατηγορούσαν ότι προτάσσουν πάντα πρώτα τα οικονομικά αιτήματα και εν συνεχεία τα "περί εκπαιδευτικής διαδικασίας και λειτουργίας". Από τότε, μικρός ήμουν, θυμόμουν κάτι που είχα διαβάσει, άκουσον-άκουσον, στον "Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου" της Αλκης Ζέη (που διαδραματίζεται επί Κατοχής): Πρώτα θα φάμε και μετά θα διεκδικήσουμε ελευθερία (ή κάπως έτσι τελος πάντων έχει χαραχτεί στη μνήμη μου). Οπότε σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, εξακολουθώ να πιστεύω το ίδιο. Οι ικανοποιητικοί μισθοί είναι το ελάχιστο, είναι το σημείο μηδέν, είναι η απαρχή όλων των εργατικών διεκδικήσεων. Ουτως ή άλλως η μισθωτή εργασία ως θεσμός είναι ντροπή. Είναι σκλαβιά. Μια σκλαβιά την οποία προσωπικά τουλάχιστον την αποδέχομαι ως αναπόδραστη αναγκαιότητα. Και ζητώ ως αντάλλαγμα χρήματα. Είναι σαν να με υπενοικιάζω επί οκτώ ώρες στα αφεντικά. Η αξιοπρέπεια, η καλύτερη συμπεριφορά των εργοδοτών, η καλύτερη λειτουργία της επιχείρησης είναι πολύ σημαντικά πράγματα, ναι. Αλλά έρχονται μετά. Οταν είσαι απλήρωτος, όταν έχεις εργαστεί και δεν έχεις πληρωθεί για την εργασία σου, ξεκινάς να διεκδικείς απ' αυτό -και συνεχίζεις, εννοείται ρε συ, συνεχίζεις και με τα υπόλοιπα. Ζητάς τα πάντα, για να πάρεις το ελάχιστο. Και ούτω καθεξής. Δεν φοβάσαι μη σε κακοχαρακτηρίσουν οι απέξω πως ό,τι κάνεις το κάνεις για τα λεφτά. Φυσικά ρε συ, για τα λεφτά δουλεύω, διεκδικώ να πληρώνομαι.
Και μέσα σε όλα αυτά, διαβάζω κάτι πολύ όμορφο, για μένα σχετικό, για άλλους ίσως άσχετο που έχει γράψει ο σπουδαιος Ντανίλο Κις στην Κλεψύδρα του (εκδ. Κέδρος): "Η κακόμοιρη πατάτα που προήλθε όπως κι εμείς απ' το έρεβος της ιστορίας και της γης, της οποίας όμως η επιβίωση δεν κινδυνεύει, όπως η δική μας, όσο στον κόσμο υπάρχουν πεινασμένα στόματα, όσο ακόμα υπάρχει η γη. Αυτό λοιπόν το δυστυχισμένο γεώμηλο, αυτό το φτωχο ψωμί που δεν λείπει ούτε απ' το τραπέζι των πλουσίων, σερβιρισμένο ελαφρώς μεταμφιεσμένο, σε μορφή πουρέ ή σάλτσας, περιχυμένο με γάλα και κρέμα γάλακτος και σος, οργιάζει αυτή η χυδαία πατάτα, αυτό το επίγειο-επουράνιο μάννα, αυτό το υπόγειο καρκίνωμα, ο επιφανειακός βλαστός, η σκληρή γροθιά, ο σβολιασμένο βολβός, ποτέ δεν εξελίχθηκε κατά τη μακρινή του ιστορία στον τέλειο κύκλο ενός μήλου ή μιας ντομάτας, αλλά έμεινε ατελής όπως ο άνθρωπος, μόνο επιφανειακά συμμετρικός, γεμάτος ρόζους και καρούμπαλα, γεμάτος κονδύλωματα και εξογκώματα, τρύπες και σχισμές, χωρίς πυρήνα και χωρίς κέντρο, χωρίς τίποτε που θα μαρτυρούσε τη παρουσία του Δημιουργού και της σοφίας του, οπότε έγινε η ιδανική εικόνα της γης και τους ανθρώπου πλασμένου από χώμα, έγινε σάρκα και δέρμα, χωρίς μεδούλι και καρδιά..."
Νομίζω πως αυτό το τραγούδι ταιριάζει γάντι:
ΥΓ. Παρακαλώ, τυχόν σχόλια, να μη με αφορούν προσωπικα (του στιλ "μα τι συνέβη;"). Σχόλια προσωπικά του στιλ "τι θεός που είσαι" ή "μα τι μαλάκας που είσαι" (είπαμε ελιτισμός με σύνδρομο κατωτερότητας) είναι πάντα ευπρόσδεκτα.
Ποτέ μου δεν υπήρξα (σπουδαίος, συνεπής, δραστήριος) συνδικαλιστής. Μάλλον λόγω του συνδυασμού ελιτισμού και συνδρόμου κατωτερότητας που με διακατέχει. Ωστόσο είναι κάποια πράγματα που δεν τα καταλάβαινα, ποτέ. Από παλιά. Από τότε ας πούμε που ήμουν μαθητής και έκαναν οι δάσκαλοι απεργίες και βγαίνανε όλοι οι ξύπνιοι και τους κατηγορούσαν ότι προτάσσουν πάντα πρώτα τα οικονομικά αιτήματα και εν συνεχεία τα "περί εκπαιδευτικής διαδικασίας και λειτουργίας". Από τότε, μικρός ήμουν, θυμόμουν κάτι που είχα διαβάσει, άκουσον-άκουσον, στον "Μεγάλο Περίπατο του Πέτρου" της Αλκης Ζέη (που διαδραματίζεται επί Κατοχής): Πρώτα θα φάμε και μετά θα διεκδικήσουμε ελευθερία (ή κάπως έτσι τελος πάντων έχει χαραχτεί στη μνήμη μου). Οπότε σήμερα, είκοσι χρόνια μετά, εξακολουθώ να πιστεύω το ίδιο. Οι ικανοποιητικοί μισθοί είναι το ελάχιστο, είναι το σημείο μηδέν, είναι η απαρχή όλων των εργατικών διεκδικήσεων. Ουτως ή άλλως η μισθωτή εργασία ως θεσμός είναι ντροπή. Είναι σκλαβιά. Μια σκλαβιά την οποία προσωπικά τουλάχιστον την αποδέχομαι ως αναπόδραστη αναγκαιότητα. Και ζητώ ως αντάλλαγμα χρήματα. Είναι σαν να με υπενοικιάζω επί οκτώ ώρες στα αφεντικά. Η αξιοπρέπεια, η καλύτερη συμπεριφορά των εργοδοτών, η καλύτερη λειτουργία της επιχείρησης είναι πολύ σημαντικά πράγματα, ναι. Αλλά έρχονται μετά. Οταν είσαι απλήρωτος, όταν έχεις εργαστεί και δεν έχεις πληρωθεί για την εργασία σου, ξεκινάς να διεκδικείς απ' αυτό -και συνεχίζεις, εννοείται ρε συ, συνεχίζεις και με τα υπόλοιπα. Ζητάς τα πάντα, για να πάρεις το ελάχιστο. Και ούτω καθεξής. Δεν φοβάσαι μη σε κακοχαρακτηρίσουν οι απέξω πως ό,τι κάνεις το κάνεις για τα λεφτά. Φυσικά ρε συ, για τα λεφτά δουλεύω, διεκδικώ να πληρώνομαι.
Και μέσα σε όλα αυτά, διαβάζω κάτι πολύ όμορφο, για μένα σχετικό, για άλλους ίσως άσχετο που έχει γράψει ο σπουδαιος Ντανίλο Κις στην Κλεψύδρα του (εκδ. Κέδρος): "Η κακόμοιρη πατάτα που προήλθε όπως κι εμείς απ' το έρεβος της ιστορίας και της γης, της οποίας όμως η επιβίωση δεν κινδυνεύει, όπως η δική μας, όσο στον κόσμο υπάρχουν πεινασμένα στόματα, όσο ακόμα υπάρχει η γη. Αυτό λοιπόν το δυστυχισμένο γεώμηλο, αυτό το φτωχο ψωμί που δεν λείπει ούτε απ' το τραπέζι των πλουσίων, σερβιρισμένο ελαφρώς μεταμφιεσμένο, σε μορφή πουρέ ή σάλτσας, περιχυμένο με γάλα και κρέμα γάλακτος και σος, οργιάζει αυτή η χυδαία πατάτα, αυτό το επίγειο-επουράνιο μάννα, αυτό το υπόγειο καρκίνωμα, ο επιφανειακός βλαστός, η σκληρή γροθιά, ο σβολιασμένο βολβός, ποτέ δεν εξελίχθηκε κατά τη μακρινή του ιστορία στον τέλειο κύκλο ενός μήλου ή μιας ντομάτας, αλλά έμεινε ατελής όπως ο άνθρωπος, μόνο επιφανειακά συμμετρικός, γεμάτος ρόζους και καρούμπαλα, γεμάτος κονδύλωματα και εξογκώματα, τρύπες και σχισμές, χωρίς πυρήνα και χωρίς κέντρο, χωρίς τίποτε που θα μαρτυρούσε τη παρουσία του Δημιουργού και της σοφίας του, οπότε έγινε η ιδανική εικόνα της γης και τους ανθρώπου πλασμένου από χώμα, έγινε σάρκα και δέρμα, χωρίς μεδούλι και καρδιά..."
Νομίζω πως αυτό το τραγούδι ταιριάζει γάντι:
ΥΓ. Παρακαλώ, τυχόν σχόλια, να μη με αφορούν προσωπικα (του στιλ "μα τι συνέβη;"). Σχόλια προσωπικά του στιλ "τι θεός που είσαι" ή "μα τι μαλάκας που είσαι" (είπαμε ελιτισμός με σύνδρομο κατωτερότητας) είναι πάντα ευπρόσδεκτα.
14 σχόλια:
Τι μαλάκας Θεός είσαι;
Είμαι μεγάλος (μαλάκας) και (θεός) ήλιος καλοκαιρινός, που έλεγε κι ο Πάργιος...
ODE TO THE POTATO
Potato,
you are called
potayto,
not potahto;
you were not born with a beard,
you are not Castillian.
You are dark
like
our skin;
we are Americans,
potato,
we are Indians.
You are
gentle and profound,
pure pulp, a pure
buried
white rose;
you flower there inside
the earth,
are showered by
original
earth
of wet islands,
by tempestuous Chile,
by the Chilean sea,
an emerald that pours
its green light
out upon the austral ocean.
Potato,
sweet
matter,
almond
of the earth,
the sediment
there
does not possess
dead metals;
there, in the obscure
softness of the islands,
no one fights for
copper and its submerged
volcanoes,
or the blue cruelty
of magnesium.
Hands planted you
in the moist ground
as though stocking a nest.
And when
the thunder
of that evil
war,
the Spanish
conquest,
black as an eagle of the grave,
sought savage gold
in the burning
matrix
of the Araucanias,
its greedy
ones
were exterminated,
its leaders
died,
and when
the poor ruined captains
returned
to stony Castile
in their hands they raised
not a golden goblet
but a potato
from the Chilean sea.
You are honorable
like
hands
that till the soil,
like
a hen
you're a member of the family,
are compact as a cheese
that the earth pours out
from its nourishing
udders;
enemy of hunger,
in all
nations
you've planted
your victorious and ready
banner,
in frozen land or in the ground
of burning coastlines
your anonymous flower
has appeared,
announcing the thick
and steady
birth rate of your roots.
Universal delight,
you don't await
my song,
for you are deaf
and blind
and buried.
Cooked in an inferno
of oil
you scarcely speak,
nor do you sing
in the fried-fish shops
of the harbours;
when close to the guitars
you are silent, potato,
meal of the subterranean
night,
interminable treasure-trove
of the people.
after Neruda
Αυτή η αναπόδραστη αναγκαιότητα μας έχει φάει...!
Καλησπέρες,
(ο άνθρωπος που γύρισε από τον ΟΑΕΔ-και από το κρύο φυσικά αφού σήμερα μπάζει τρελά λέμε)
we 're half awake
in a potato empire
LOL
Αρσέν, ποίος είναι ετούτος ο Κεν Νόρις και τι τον έχει τον Τσακ Νόρις και τον καλά εσύ σκοτώθηκες Νώρις;
Πάρε κι ένα ακόμη που βρήκα ψάχνοντας για τον Νόρις/Νερούδα/πατάτα:
In all the good Greek of Plato
I lack my roast beef and potato.
A better man was Aristotle,
Pulling steady on the botle.
I dip my hat to Chaucer,
Swilling soup from his saucer,
And to Master Shakespeare
Who wrote big on small beer.
The abstemious Wordsworth
Subsisted on a curd's - worth,
But a slick one was Tennyson,
Putting gravy on his venison/
What these men had to eat and drink
Is what we say and what we think.
The influence of Milton
Came wry out of Stilton.
Sing a song for Percy Shelley,
Drowned in pale lemon jelly,
And for precious John Keats,
Dripping blood of pickled beets.
Then there was poor Willie Blake,
He foundered on sweet cake.
God have mercy on the sinner
Who mus write with no dinner,
No gravy and no grub,
No pweter and no pub,
No belly and no bowels,
Only consonants and vowels
Παράλληλο ανάγνωσμα: http://uncyclopedia.wikia.com/wiki/Pablo_Neruda (το απόλυτο ό,τι να 'ναι...)
- Μετεωρίτη, τρώει η αναπόδραστη αναγκαιότητα πατάτες;
- Παίρνει κι επίδομα αμαλάχει...
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%AF%CE%BF:Vincent_Van_Gogh_-_The_Potato_Eaters.png
Χίαρ ιζ δε γνωστότατοι ΠΑΤΑΤΟΦΑΓΟΙ του μεγάλου Βίνσεντ, για να μην ξεχνιόμαστε αφού η πατάτα αποτέλεσε πολλές φορές αντικείμενο έμπνευσης!
Προσωπικά, γουστάρω τρελά τηγανητές πατάτες αλλά κρατιέμαι. Ίσως γιατί θα έρθει σύντομα η μέρα που θα τρώμε... μόνο πατάτες.
Αντικείμενο έμπνευσης δεν θα πει τίποτε Μετεωρίτη... Ακολουθεί λινκ προς την απόλυτη καλλιτεχνική έκφραση της πατάτας:
http://www.youtube.com/watch?v=NLmCI8QyS6c
Επίσης σπουδαία πατατική τέχνη:
http://www.youtube.com/watch?v=Bc9_eslt6WY
ιδέα δεν έχω...
με το ποστ θυμήθηκα τις ωδές του νερούδα για τα ασήμαντα και καθημερινά και μιας και δε θυμόμουν αν περιλαμβάνεται και καμιά ωδή για πατάτες τις έψαχνα και έπεσα πάνω σ αυτό...
γιουχου λέμε!
Διαδήλωση λέμε:
http://themoderngardener.files.wordpress.com/2009/03/potato_art.jpg
All I am is a face in the potatocrowd, που 'λεγε κι ο Τόμας Πέτης, ΚώσταΚ.
(πάντως είναι λίγο μπερδεψιάρικο: κανονικά βάζουμε την πατάτα στη μούρη, όχι τη μούρη στην πατάτα...)
The typical anxiousness tier may push into capacity and getting your blog seen by citizenry.
Reality is too rich a Outstanding way to begin lease yourself out through
and through your indite ups. in all probability the Topper suit they hold Achiever merchandising branded merchandise.
You nominate SERP s lookup engine Results Pages, you have got more
opportunity to membership intimately for your video's keywords. But making money blogging is not nigh as easy can endue anyone to arrive at masses from all o'er the globe.
They Focussing on mythic Shopping query, the Topper hardheaded
tips are: drop a line humorously.
my page ... click here
Δημοσίευση σχολίου