Η γάτα του Σρέντιγκερ

Έχω μόλις ένα τέταρτο να σας αφήσω μια καλησπέρα. Σε λίγο θα περάσει ο φίλος Αλέξανδρος και θα πάμε για ένα περιποιημένο μεζέ κάπου στη Νέα Ελβετία.
Για όσους δε ξέρουν η Νέα Ελβετία ιδρύθηκε απο πρόσφυγες Έλληνες που βρίσκονταν για χρόνια στην Ελβετία και αναγκάστηκαν να αφήσουν τα σπίτια τους. Έτσι κάπως δημιουργήθηκε αυτό το κομμάτι της πόλης της Θεσσαλονίκης. Όπως λέμε Νέα Μηχανιώνα, Νέα Σμύρνη ε, έτσι και η Νέα Ελβετία.
Το λοιπόν σήμερα το σπίτι έχει μια παράξενη ησυχία. Από αυτές που δύσκολα πλέον μπορείς να συναντήσεις σε αυτό το σπίτι. Και αυτό γιατί ο μικρός Θεός Θωρ και η αγαπημένη μου Άφρο έχουν πάει βόλτα στο κέντρο της πόλης. Εγώ έμμεινα πίσω γιατί είχα πράγματα να κάνω. Αλλά αυτή η ησυχία μου τρυπάει τα αυτιά.
Την εποχή αυτή έχω μια περίεργη ανησυχία. Ως γνωστών η αγαπημένη μου Άφρο είναι πλέον με τη κοιλιά στο στόμα καθώς έρχεται ο μικρός Πάμπλο (όχι από το Νερούντα ούτε από το Πικάσο αλλά, ναι σωστά μάντεψες ΠάνωΚ. από τον Γκαρσία). Το μέλλον δυστυχώς φαίνεται ζοφερό. Το μόνο που με ευχαριστεί πλέον σαν σκέψη είναι ότι μπορεί ο μικρός Θεός Θώρ και ο Πάμπλο να γεννήθηκαν τον καιρό που οι συνθήκες είναι μάλλον σκατά αλλά τουλάχιστο θέλω να πιστέψω ότι όταν θα έρθει η σειρά τους τα πράγματα θα είναι καλύτερα. Ύστερα λέω, μήπως ακόμα δεν έχουμε φτάσει στον πάτο και έχει πολύ ακόμα;
Το γεγονός είναι ένα: Κανένας ουσιαστικά δε ξέρει τι γίνεται. Τα κανάλια κάνουν πλάκα με τα νεύρα μας. Μοιάζουν με αθλητικούς συντάκτες που καλύπτουν το ρεπορτάζ του Άρη. Παραδέχονται μεν ότι υπάρχει σοβαρό πρόβλημα στο συνοθύλευμα που αποκαλούν ομάδα αλλά από την άλλη αν δεν έχεις καμία άποψη για ποδόσφαιρο και τη βαθμολογία ως έχει αυτήν την εποχή θα πιστέψεις ακούγοντας τους ότι ο Άρης δεν έχασε ποτέ από τον ΠΑΟΚ με τέσσερα γκολ στο κεφάλι, ούτε από τον Αστέρα Τρίπολης στην έδρα του και είναι τουλάχιστο στη δεύτερη θέση της βαθμολογίας. Μάλιστα αν δεν ήταν η κακή διαιτησία τώρα θα ήταν πρώτος με 25 βαθμούς διαφορά από τον δεύτερο.
Ξέρω ότι ο μόνος που έπιασε το παράδειγμα είναι ο αγαπητός Argos_T αλλά τέλος πάντων αυτό σκέφτηκα.
Ούπς! Πρέπει να φύγω. Θα σας ξαναδώ.
ΥΓ Ναι. Παραδέχομαι πως είμαι σαν τη γάτα του Σρέντιγκερ. Αλλά σας αγαπώ.